Boottocht

Ons hotel ligt erg mooi en rustig, maar enorm afgelegen. Lastig als je het, zoals wij, leuk vindt om het dorpsleven te bekijken, want lopen is ongeveer 3 kwartier. Maar het wordt ruimschoots goedgemaakt door de staf. Zelden zulke aardige en grappige mensen in een hotel meegemaakt.
Onze gids vertelde ons dat Birma 3 seizoenen kent: winter ( dat is nu), zomer en het regenseizoen. In die volgorde. Elk seizoen telt 4 maanden. We zitten nu tegen het eind van de winter, dus het regenseizoen is al ongeveer 4 maanden achter de rug. In die tijd en in het eerste deel van de winter bloeit er van alles, nu zien we af en toe nog wat laatste restjes, maar voornamelijk uitgebloeid spul. De wintertijd is droog en relatief koel (of zoals hier, 's nachts koud) en om die reden komen de meeste toeristen in die periode. De zomer is uiteraard een ander verhaal, het is hier in Hsipaw in de nacht dan niet zo zeer warmer, maar heet volgens de gids.
Vandaag was bijna een echte vakantiedag. Vakantie in de zin van relaxen. Na een leuke en makkelijke wandeling van een ruim uur zijn we in een boot (type lange kano met buitenboordmotor) gestapt om na een uur bij een mooie stroomversnelling te stoppen voor de lunch. Voor die tijd waren we al een aantal kleine stroomversnellingen gepasseerd, plus een flink aantal dorpjes. Verder was de tocht wel mooi, maar niet heel enerverend en na een nacht waarin ik uiteindelijk al mijn kleren van die dag had aangetrokken vanwege de kou-ondanks het dekbed, viel ik heerlijk in slaap varend in het zonnetje. Na de lunch gingen we dezelfde weg terug om halverwege te stoppen bij opnieuw een Shandorp. Het klinkt misschien als meer van hetzelfde, maar elk dorp heeft zijn eigen identiteit en verschilt van de andere. En steeds valt er veel te zien, vooral over de manier van leven en werken. Dit was een typisch lintdorp, links en rechts van de spoorlijn waar we morgen over rijden richting Mandalay. Er was ook een stationnetje, althans een winkel waarbij de trein stopt, handig vanwege de kaartverkoop en voor de broodnodige proviand voor onderweg. Geen perron te zien overigens, gewoon vanaf het gras een flinke stap maken om de treeplank te bereiken. Schuin tegenover de winkel was de school, die bestond uit één flinke ruimte met daarin vier klasjes en de kindergarten(hoe komt zo'n Duits woord toch over de hele wereld ingeburgerd?). Vier juffen - ook hier de feminisering van het onderwijs- en allemaal met een stevige bamboestok in de hand. Één juf zag er uit alsof ze hem zo zou kunnen gebruiken. En niet om iets mee aan te wijzen op het schoolbord. Onze gids zei later dat een onderwijzer hier alleen maar kans van slagen heeft, als ie een stok weet te gebruiken.... De kinderen nemen anders een loopje met je. Dat "gebruiken" lijkt vaker dreigen dan meppen te betekenen. Deze school zag er goed geordend uit, de kleuters konden na instructie behoorlijk zelfstandig een spel doen. Tot Harry foto's ging maken en ze gek kreeg. Het grootste kind van de voorschoolse opvang. De rest zat heel gedisciplineerd te werken of lesjes op te dreunen. De juffen hadden dan ook stevige stokken. Ik heb de juf van groep 1 weer de nodige pennen overhandigd en die komen blijkbaar steeds goed van pas.
Daarna weer de boot in voor het laatste stuk naar de buitenwijk van Hsipaw waar we gestart waren. Na een bezoek aan "little Bagan" (10 stoepa's uit plm 1800) gingen we op bezoek bij een heuse prinses van het vroegere vorstenhuis van de Shan. Een zeer clevere, assertieve en perfect Engels sprekende dame die vertelde over het einde van de monarchie. De laatste koning is in 1962 door de militairen opgepakt en verdwenen, waarop zijn weduwe naar de V.S. is gevlucht. Het was interessant, maar in zo'n rap Engels en met een hoeveelheid aan details dat het af en toe nauwelijks te volgen was.
Terug in ons hotel bleken daar twee Nederlanders te zijn binnen gekomen die werkelijk alles -en nog meer - met ons wilden delen. En dat vaak net iets te hard. Embarrassing! Wel leuk was dat Harry uitgebreid met de vrouw kon praten over zijn hobby. Zij was 40 jaar lang de stadsarcheoloog van Hoorn.
Morgen dus richting Mandalay, maar we stappen eerder uit, in Pyin Oo Lwin (spreek dat maar uit). Volgens diezelfde Nederlanders was het daar 2 dagen geleden nog kouder dan hier.