Lashio, Hsipaw
23 januari 2018 - Hsipaw, Myanmar
Mingala Ba! (Hallo, welkom, goeiedag, enz)
Over Rangoon valt nog veel meer te vertellen, zoals: druk verkeer, jawel, maar geen brommer gezien. En dat is bijzonder, omdat in elk derde wereldland - en zeker die nog in het begin zitten van economische ontwikkeling - de brommer HET vervoermiddel is ( en vaak ook dient als vrachtwagen). Hier dus niet één. Alsof ze deze stap maar hebben overgeslagen. Daar staat tegenover dat we volop trishaws zagen. Een fenomeen dat in landen als India en Thailand vrijwel verdwenen is: de fietstaxi. In India was dat een driewielfiets met tussen de 2 achterwielen een bakje voor 2 personen naast elkaar. Hier is het een motor met zijspan, maar dan met menselijke motor. In de zijspan is plaats voor 2 mensen die met de rug tegen elkaar zitten, één naar voren kijkend en de ander dus naar achter. Het ziet er niet comfortabel uit. Deze trishaws worden ook als goedkoop vrachtvervoer gebruikt, bijvoorbeeld voor het vervoeren van een aantal grote jerrycans drinkwater. Flink zwaar dus.
Wij voelden ons de enige toeristen in Rangoon, in ieder geval in dit deel van de stad. Toen we gisteren naar de veerboot liepen bleken er toch nog meer (maar heel weinig) te zijn. En het prettige is dat je niet wordt aangestaard, ook niet als we als enige buitenlanders 's avonds op het terras zitten van Bar 64 temidden van alle locals. Daar, zittend op de afdekplaten van het riool hadden we de eer onze eerste ratachtige van Birma te zien en tevens werden onze schoenzolen daar besnuffeld door een kakkerlak. Verder een heel gemoedelijk en gezellige bar. We werden ook niet lastig gevallen door bedelende kinderen of zwervers; die laatste hebben we nergens gezien. Wel bedelmonniken. Volgens mij horen die om 6 uur in de morgen op pad te gaan om voedsel te verzamelen bij. Uiteraard staan wij niet om die tijd langs de weg, dus de monniken die wij zagen waren laat. Er was een vrouw die een dienblad met daarop een kom gekookte witte rijst en een plastic bakje met een soort soep in de hand had. Zij stond wel 10 minuten te wachten tot er monniken langs kwamen. De eerste monnik stopte, hield zijn bedelnap voor, kreeg zijn rijst + bakje soep en liep door. Geen bedankje, alsof het bijna een verplichting is om te geven. De vrouw kon weer naar huis. Soms wordt geld gegeven ipv voedsel.
=============================================================================
Vanochtend zijn we opgehaald door de taxi met gids Wai en naar de Domestic terminal gebracht voor de vlucht naar Lashio. Af en toe vroegen we ons af of we wel op tijd zouden zijn door alle files, maar dat bleek mee te vallen, hoewel chauffeur en gids wel wat gespannen waren en een paar keer besloten om over smalle weggetjes door woonwijken te gaan omdat we al 5 minuten of langer stil bleven staan. We konden nu de chique zien wonen. Om alle tuinen stonden hoge hekken met daar bovenop rollen scheermesprikkeldraad. Niet één rol, maar wel drie bovenop elkaar en zelfs een huis met zes rollen. Verklaring van Wai is dat historisch gezien niemand op de politie vertrouwt en men zichzelf moet beschermen. Het tij schijnt nu langzaamaan ten positieve te keren, maar hoe dan ook komen ze bij een 112 oproep toch erg laat (zal wel door het verkeer komen) en dus blijft deze bescherming nuttig. Over de Rohingya's hebben we van haar ook nog e.e.a. gehoord. Als we haar goed heben begrepen komt het er op neer dat aan het eind van het koloniale Britse rijk er grenzen zijn getrokken waarbij deze groep de "domme pech" had (mijn woorden, niet de hare) aan de verkeerde kant van de grens te zitten, niet in Oost Pakistan -nu Bangladesh -, maar in Birma. Het "probleem" is niet de religie, maar de cultuur, ze spreken geen birmees. Er zijn nu regelingen in de maak waarbij de vluchtelingen terug mogen keren uit Bangladesh als ze kunen bewijzen dat ze minstens dertig jaar in Birma hebben gewoond.(Dit volgens Mai)
Tja. Kan een statenloze zoiets bewijzen? We zijn voorzichtig met doorvragen of sceptisch te klinken. Zoveel vertrouwen is er niet in de politieke leiding. Onze gids lijkt van goede wil en betrouwbaar, maar toch.
Ons vliegtuig - lijkt op een Fokker Friendship - maakt lekker veel lawaai, sommige kieren tussen de wandpanelen zijn dichtgestopt met een stuk karton of dichtgetaped met "ducktape", maar: hij vliegt! Omdat elk gesprek door het kabaal ontaardt in luid roepen of gebarentaal gebruik ik de tijd maar even voor een stukje dagboek.
In Lashio werden we door een nieuwe gids met onverstaanbare naam ontvangen en begonnen we aan de tocht van zo'n 2 uur naar Hsipaw. We zagen direct waar alle brommers van Rangoon zijn gebleven: op het platteland. De trishaws hebben ze in de hoofdstad gehouden. De weg voerde ons buiten Lashio naar het tolprotaal voor de Oriëntal Highway die loopt van Rangoon naar China (in feite rijden we nu weer terug in de ricthing van Rangoon, terwijl China vanaf Lashio nog maar 4 uur rijden is). De Oriëntal Highway klinkt alsof het te vergelijken is met de A1 of A2. Het is echter een slecht onderhouden provinciale weg, waar je regelmatig blijft hangen achter een overbeladen grote vrachtwagen die langzaam tegen een helling opkruipt. Dat willen we niet hebben denkt menig chauffeur en dus wordt er regelmatig onverantwoord ingehaald. Gelukkig doet onze chauffeur daar bijna nooit aaun mee. Één keer moest hij wel de berm induiken, waarna hij bedacht dat ook ons leven van hem afhing, tenminste ik hoop dat dat zijn overweging was. Hoe dan ook, we zijn veilig aangekomen, rijdend overigens in een erg luxe nieuwe suv of zoiets. Het zat erg riant in ieder geval. Halverwege hadden we een stop bij een ananas/mango/papaya/dragonfruitplantage, inclusief minibar waar je vers geperst sap kon drinken, in ons geval papaya met limoen. Lekker! Hier kwam ons programma voor de komende dagen ter sprake. Wat blijkt, het programma is veranderd. Wel gaan we morgen een flinke trekking maken, maar we overnachten niet in een dorpje bij plaatselijke bevolking. We komen gewoon terug in het hotel. Hadden we net tegen iedereen stoere praat opgehangen over slapen op een rieten matje op de harde ijskoude vloer, midden in de nacht onze behoefte doen in het sekreet in de tuin, uiteraard mikkend in het pikkedonker omdat je te laat merkt dat je een zaklamp mee had moeten nemen, wellicht wel zwerfhond als maaltijd en wat er allemaal niet nog meer te bedenken viel. Maar niets van dat alles! We slapen morgen gewoon weer in ons hotelbed en eerlijk gezegd hebben we er ook niet echt moeilijk over gedaan, behalve bedongen dat het ontbrekende deel van de wandeling op de 2e dag een goed alternatief krijgt.
Hier in Hsipaw koelt het in de late middag al aardig af en 's nachts zakt het naar zo'n 6 graden. Dat is na twee dagen Rangoon weer wennen. Op dit moment (8 uur in de avond, half drie in de middag in Nederland) zitten we na het eten nog wel buiten, maar met trui en jas aan en hebben het koud. Op de kamer kunnen we de verwarming aanzetten en dat is mogelijk ook nodig.
Over Rangoon valt nog veel meer te vertellen, zoals: druk verkeer, jawel, maar geen brommer gezien. En dat is bijzonder, omdat in elk derde wereldland - en zeker die nog in het begin zitten van economische ontwikkeling - de brommer HET vervoermiddel is ( en vaak ook dient als vrachtwagen). Hier dus niet één. Alsof ze deze stap maar hebben overgeslagen. Daar staat tegenover dat we volop trishaws zagen. Een fenomeen dat in landen als India en Thailand vrijwel verdwenen is: de fietstaxi. In India was dat een driewielfiets met tussen de 2 achterwielen een bakje voor 2 personen naast elkaar. Hier is het een motor met zijspan, maar dan met menselijke motor. In de zijspan is plaats voor 2 mensen die met de rug tegen elkaar zitten, één naar voren kijkend en de ander dus naar achter. Het ziet er niet comfortabel uit. Deze trishaws worden ook als goedkoop vrachtvervoer gebruikt, bijvoorbeeld voor het vervoeren van een aantal grote jerrycans drinkwater. Flink zwaar dus.
Wij voelden ons de enige toeristen in Rangoon, in ieder geval in dit deel van de stad. Toen we gisteren naar de veerboot liepen bleken er toch nog meer (maar heel weinig) te zijn. En het prettige is dat je niet wordt aangestaard, ook niet als we als enige buitenlanders 's avonds op het terras zitten van Bar 64 temidden van alle locals. Daar, zittend op de afdekplaten van het riool hadden we de eer onze eerste ratachtige van Birma te zien en tevens werden onze schoenzolen daar besnuffeld door een kakkerlak. Verder een heel gemoedelijk en gezellige bar. We werden ook niet lastig gevallen door bedelende kinderen of zwervers; die laatste hebben we nergens gezien. Wel bedelmonniken. Volgens mij horen die om 6 uur in de morgen op pad te gaan om voedsel te verzamelen bij. Uiteraard staan wij niet om die tijd langs de weg, dus de monniken die wij zagen waren laat. Er was een vrouw die een dienblad met daarop een kom gekookte witte rijst en een plastic bakje met een soort soep in de hand had. Zij stond wel 10 minuten te wachten tot er monniken langs kwamen. De eerste monnik stopte, hield zijn bedelnap voor, kreeg zijn rijst + bakje soep en liep door. Geen bedankje, alsof het bijna een verplichting is om te geven. De vrouw kon weer naar huis. Soms wordt geld gegeven ipv voedsel.
=============================================================================
Vanochtend zijn we opgehaald door de taxi met gids Wai en naar de Domestic terminal gebracht voor de vlucht naar Lashio. Af en toe vroegen we ons af of we wel op tijd zouden zijn door alle files, maar dat bleek mee te vallen, hoewel chauffeur en gids wel wat gespannen waren en een paar keer besloten om over smalle weggetjes door woonwijken te gaan omdat we al 5 minuten of langer stil bleven staan. We konden nu de chique zien wonen. Om alle tuinen stonden hoge hekken met daar bovenop rollen scheermesprikkeldraad. Niet één rol, maar wel drie bovenop elkaar en zelfs een huis met zes rollen. Verklaring van Wai is dat historisch gezien niemand op de politie vertrouwt en men zichzelf moet beschermen. Het tij schijnt nu langzaamaan ten positieve te keren, maar hoe dan ook komen ze bij een 112 oproep toch erg laat (zal wel door het verkeer komen) en dus blijft deze bescherming nuttig. Over de Rohingya's hebben we van haar ook nog e.e.a. gehoord. Als we haar goed heben begrepen komt het er op neer dat aan het eind van het koloniale Britse rijk er grenzen zijn getrokken waarbij deze groep de "domme pech" had (mijn woorden, niet de hare) aan de verkeerde kant van de grens te zitten, niet in Oost Pakistan -nu Bangladesh -, maar in Birma. Het "probleem" is niet de religie, maar de cultuur, ze spreken geen birmees. Er zijn nu regelingen in de maak waarbij de vluchtelingen terug mogen keren uit Bangladesh als ze kunen bewijzen dat ze minstens dertig jaar in Birma hebben gewoond.(Dit volgens Mai)
Tja. Kan een statenloze zoiets bewijzen? We zijn voorzichtig met doorvragen of sceptisch te klinken. Zoveel vertrouwen is er niet in de politieke leiding. Onze gids lijkt van goede wil en betrouwbaar, maar toch.
Ons vliegtuig - lijkt op een Fokker Friendship - maakt lekker veel lawaai, sommige kieren tussen de wandpanelen zijn dichtgestopt met een stuk karton of dichtgetaped met "ducktape", maar: hij vliegt! Omdat elk gesprek door het kabaal ontaardt in luid roepen of gebarentaal gebruik ik de tijd maar even voor een stukje dagboek.
In Lashio werden we door een nieuwe gids met onverstaanbare naam ontvangen en begonnen we aan de tocht van zo'n 2 uur naar Hsipaw. We zagen direct waar alle brommers van Rangoon zijn gebleven: op het platteland. De trishaws hebben ze in de hoofdstad gehouden. De weg voerde ons buiten Lashio naar het tolprotaal voor de Oriëntal Highway die loopt van Rangoon naar China (in feite rijden we nu weer terug in de ricthing van Rangoon, terwijl China vanaf Lashio nog maar 4 uur rijden is). De Oriëntal Highway klinkt alsof het te vergelijken is met de A1 of A2. Het is echter een slecht onderhouden provinciale weg, waar je regelmatig blijft hangen achter een overbeladen grote vrachtwagen die langzaam tegen een helling opkruipt. Dat willen we niet hebben denkt menig chauffeur en dus wordt er regelmatig onverantwoord ingehaald. Gelukkig doet onze chauffeur daar bijna nooit aaun mee. Één keer moest hij wel de berm induiken, waarna hij bedacht dat ook ons leven van hem afhing, tenminste ik hoop dat dat zijn overweging was. Hoe dan ook, we zijn veilig aangekomen, rijdend overigens in een erg luxe nieuwe suv of zoiets. Het zat erg riant in ieder geval. Halverwege hadden we een stop bij een ananas/mango/papaya/dragonfruitplantage, inclusief minibar waar je vers geperst sap kon drinken, in ons geval papaya met limoen. Lekker! Hier kwam ons programma voor de komende dagen ter sprake. Wat blijkt, het programma is veranderd. Wel gaan we morgen een flinke trekking maken, maar we overnachten niet in een dorpje bij plaatselijke bevolking. We komen gewoon terug in het hotel. Hadden we net tegen iedereen stoere praat opgehangen over slapen op een rieten matje op de harde ijskoude vloer, midden in de nacht onze behoefte doen in het sekreet in de tuin, uiteraard mikkend in het pikkedonker omdat je te laat merkt dat je een zaklamp mee had moeten nemen, wellicht wel zwerfhond als maaltijd en wat er allemaal niet nog meer te bedenken viel. Maar niets van dat alles! We slapen morgen gewoon weer in ons hotelbed en eerlijk gezegd hebben we er ook niet echt moeilijk over gedaan, behalve bedongen dat het ontbrekende deel van de wandeling op de 2e dag een goed alternatief krijgt.
Hier in Hsipaw koelt het in de late middag al aardig af en 's nachts zakt het naar zo'n 6 graden. Dat is na twee dagen Rangoon weer wennen. Op dit moment (8 uur in de avond, half drie in de middag in Nederland) zitten we na het eten nog wel buiten, maar met trui en jas aan en hebben het koud. Op de kamer kunnen we de verwarming aanzetten en dat is mogelijk ook nodig.
Ik kijk al uit naar morgen. Hebben jullie ook een foto van motor met zijspan ?
Leuker dan de krant 's ochtends ;-))
Ach, zo'n spinnetje.... Brrrr.
Nog heel veel plezier en geniet ervan.
Wat een aantrekkelijke reis, leuk al die verschillende vervoermiddelen.
Ik geniet mee met jullie mooie reis.
Ik wacht met spanning op het volgende verhaal.
allereerst bedankt dat ik jullie reis mag volgen. Je beeldende manier van schetsen roept bij mij de sfeer...en soms temperatuur, tegenstellingen en drukte van het Oosten weer in herinnering evenals de foto's. (bv, die vd boer met karbouw, alleen de onze ging in de modder van de sawa onderuit, tot groot plezier van de andere omstanders en uiteindelijk ook van hemzelf. Het is wel niet zo afwisselend en spannend reizen als jullie doen.....deze manier vanachter de computer heeft ook wel iets. Zie uit naar het volgende avontuur. Take care en vooral veel plezier. Selamat jalan(goede reis) al zeggen ze dat daar vast anders.