Tot slot: Bangkok

We zijn weer thuis, na 5 dagen Bangkok; wat een energie! Het bruist er aan alle kanten, onafgebroken. Vanaf onze ontbijtplek in the Tawana hebben we volop zicht op Surawong Road, waar auto's, -aftandse- bussen, vrachtverkeer, tuktuks en ontelbare brommers voorbij scheuren. Brommers rijden hier net zo hard als de rest van het verkeer en dat is, wanneer mogelijk: hard. Doordat Surawong vrij smal is, maakt al dit gescheur veel kabaal. Vanaf deze weg loop je via PatPong naar Silomroad. Deze weg is 2x zo breed als Surawong, maar daar is het kabaal misschien nog wel heviger omdat in wat ooit waarschijnlijk een met struiken en bomen begroeide middenberm is geweest nu het Skytrain viaduct is gebouwd, waardoor de weg min of meer overdekt is. Het geluid wordt aan alle kanten weerkaatst. Ondanks de chaotische indruk die het verkeer maakt, zien we vrijwel nooit een beschadigde auto. Het oversteken is hier bijna een sport. Voor ons vermaak is er ter hoogte van de ontbijtzaal een zebrapad, met aan de ernaast staande lantaarnpaal een bord: "grab a flag" plus een soort paraplubak waarin rode vlaggen staan, aan de overkant hetzelfde. De bedoeling is dat je een vlag pakt, ermee zwaait, oversteekt en hem aan de overkant in het bakje deponeert. Dit in de hoop dat het verkeer op de rem gaat als je de vlag opsteekt. Dat gebeurt dus niet. Af en toe staat er in de spits een man met hesje, die het verkeer op deze manier moet stoppen voor de voetgangers. De één doet het met verve, steekt samen met de mensen de weg over met de vlag omhoog en heeft daarmee redelijk succes, een ander blijft stoïcijns op de stoep staan en zodra een voetganger ten einde raad dan zelf maar de gok waagt en de oversteek begint, steekt hij even flauwtjes de vlag net over de trottoirband heen, tot boven de weg. Het helpt niet.
Bij aankomst in het hotel kregen we een non-smoking kamer, waar bij binnenkomst de sigarettenwalm je tegemoet kwam. We stonden binnen een paar minuten weer beneden bij de receptie en hier hoorden we, dat als we 10 minuten wilden wachten, ze de kamer weer fris zouden maken met een spuitbus. We hebben toch maar een andere echt rookvrije kamer gevraagd. Hier was de rookwalm inderdaad wat minder.
De energie blijkt ook uit alle tamelijk gehaast lopende mensen op weg naar kantoor, of winkel, de mensen die hun tijdelijke marktkraampjes of etenstalletjes opbouwen, soms maar voor een uur of twee, om een lege plek tussen middag- en avondmarkt in te vullen en een paar baht te verdienen. En daarnaast natuurlijk de honderden masseurs en masseuses, die voor ons gevoel overigens driekwart van de dag op hun mobiel zitten te staren, even opkijkend als er iemand langsloopt om dan gelijk een "massaaa!" aan te prijzen. Tegen de avond veranderen sommige straten, waarvan Pat Pong de bekendste is, in echte markten en rijdt er geen verkeer meer. Op de stoepen van grotere wegen verschijnen ook allerlei (illegale?) kraampjes met van alles en nog wat. En dat tot tegen middernacht, terwijl de temperatuur al die tijd hoog blijft.
Zondag zijn we met de Skytrain naar de weekendmarkt gegaan, een soort Pat Pong maar dan vnl overdekt en vele malen groter: een paar duizend kraampjes met prul en pronkstuk, nep en echt door elkaar, van namaak Bose boxen, tot fournituren, kleding, schoenen, kruiden, enz, enz. Het was maar goed dat het overdekt was, want we kregen een enorme bui over ons heen, die ook nog bijna 2 uur duurde. De overkapping bleek toen trouwens op diverse plekken flink lek, de riolering kon het niet aan, dus van boven en van beneden kwam het water ons tegemoet. De dag erop hebben we een watertaxi gepakt en zijn we een flink eind de rivier op gevaren en weer terug. Waar je ook kijkt worden hoge gebouwen neergezet en vlakbij de rivier zijn dat vaak appartementen. Een in aanbouw zijnd appartementen gebouw adverteerde met de prijzen: vanaf 28 miljoen baht, ongeveer € 745.000. De skyline is nog geen HongKong, maar begint het wel te naderen. We stapten bij Chinatown uit en hebben daar wat rondgewandeld, maar eerlijk gezegd vonden we het vergeleken met de vorige keer erg druk en toeristisch geworden. Wat ooit smalle steegjes waren met een paar winkeltjes, zijn nu volledig overdekte straten waar van begin tot eind alleen maar winkels zitten met in het midden een looppad van nog geen 2 meter breed. Overvol met mensen.
Achteraf, in het vliegtuig, vonden we Bangkok iets tè energiek en voelden we ons elke dag een beetje slomer, ook door de drukkende, vochtige hitte. Het grote contrast met de laatste 5 rustige dagen op Koh Tao zal daar ook wel in mee spelen. We vinden het al met al wel genoeg geweest. Goed idee om weer naar huis te gaan na een bijzondere reis in Birma, met bijzondere mensen, die stuk voor stuk ontzettend aardig waren. Van dit land en de ontmoetingen hier met bevolkingsgroepen en stammen zijn we flink onder de indruk. We gaan nu van plus 35, naar min 10 graden. Een raar gevoel, maar schaatsen is natuurlijk ook leuk!