Beaglekanaal/Glacier Alley/Straat Magelhaen

14 februari    Vanochtend met zijn vieren in een taxi naar Tierra del Fuego National Park gereden. Met zijn vieren betekent: met Pierre en Vitaly. De Russische Vitaly werd door mij eerst aangezien voor een niet erg Brits lijkende Engelsman. Hij spreekt accentloos en perfect Engels, maar komt uit de buurt van Sotchi. Absoluut geen Poetinrus! Pierre uit Malta loopt bijna continu met een ondeugende grijns op het gezicht. We hadden met ons vieren veel lol toen we ontdekten dat rond 6 uur veel (ballet)dansers en zangers die optreden in het theater, naar de fitness komen om daar aan hun lichaam te werken. Erg macho gaat het er niet aan toe om een understatement te gebruiken. Er zijn er een paar (erg hautain, type valse nicht) die dat als een extra optreden lijken te zien. De Big Gay Performance zoals Pierre zegt. De taxichauffeur die ons naar het National Park brengt is een erg vriendelijke, goed Engels pratende Mormoon.  Er gaat ook een stoomtrein het park in: the train to the end of the world". Die werd vroeger gebruikt om dwangarbeiders naar hun werkplek te brengen, ver weg van de stad, de beschaving. En inderdaad ook het zuidelijkste bewoonde plekje van de wereld. Dus niet zo'n rare benaming voor die trein. De stoomtrein blijkt tegenwoordig op diesel te rijden, maar braakt wel veel -stinkende- stoom uit, voor het authentieke effect. We kiezen definitief voor de taxi, die op een aantal plekken zal stoppen voor een foto, of om een eindje te wandelen. Het is een verademing om na 8 dagen weer bomen te zien. Prachtige bomen! Op veel plaatsen voelde ik me in een goed onderhouden Japanse Zen tuin. Allemaal grote bonsai! Het is natuurlijk "gewoon" Atlantisch regenwoud. Het licht wisselde constant, door afwisselend wolken en zon.  En dat dan weerspiegeld in fjorden, meren en het Beaglekanaal. Het is een prachtig gebied. Één keer vloog er een enorme roofvogel laag over, niet erg waarschijnlijk dat het een condor was, de kop leek niet te kloppen en het was , denk ik, ook te laag in de bergen. Volgens mij verblijven ze op grotere hoogte. Ergens anders zat een grote groep papegaai-achtigen met veel lawaai voedsel te zoeken in een boom.  Ze vielen niet zo op door hun mosgroene kleur, maar zodra ze op vlogen zag je hun rode staart goed. Het was een erg prettige dag met zijn 4en; niet alleen veel humor, maar ook goede gesprekken en we genieten ook van dezelfde elementen in het landschap. Morgen in Punta Arenas (Chili) gaan we weer met elkaar op pad. De bedoeling is met een kabelbaan een berg op te gaan en dan in ongeveer 2 uur weer omlaag te lopen. Ook hier : weerafhankelijk. Van de Chief Engineer Arie, met wie we de hele avond  hebben gegeten, hoorden we de weersverwachting. Die kwam neer op windkracht 8 a 9. Lijkt me niet erg prettig in een open kabelbaan. Dus we zien wel.   Na Ushuaia door de Glacier Alley richting Punta Arenas. Het was mooi weer, dus we hadden goed zicht op de gletschers, maar we hadden ook een diner afspraak. Na 2 van de 5 of 6 gletschers moesten we ons in galakleding steken voor ons diner met de Chief Egineer die dus gewoon Arie bleek te heten. Hij was een erg onderhoudende gastheer en vertelt volop over zijn werk, over het leven aan boord, in Seattle waar hij woont, over het 2nd amendment waar hij fel voorstander van is (hier snap ik niets van) en over Trump, die door hem een erg rare president wordt genoemd.  En dat begrijp ik dan weer wel. Hij vertelt ook dat elk HALschip voor 2 miljoen euro aan kunst aan boord heeft. Dat bepaalt deels inderdaad de sfeer aan boord in positieve zin. Er hangen in de trappenhuizen schilderijen, waarvan een aantal speciaal voor dit schip zijn gemaakt, grote goede reproducties van litho's van Escher en in de gangen mooie replica's van Egyptische kunst, een originele door Bowie gesigneerde gitaar en saxofoons, waarvan één van Bill Clinton. En wat verder de sfeer aan boord betreft: er zijn hier veel goede binnenhuisarchitecten bezig geweest. Elke ruimte; bar, restaurant, bioscoop, theater heeft een heel eigen sfeer. Uitgekiend ingericht, sfeervol en, ook al vind ik het niet allemaal mooi (een beetje ouderwets chique), het is prettig om er te zitten. Onze trip naar en in Punta Arenas bleek erg deprimerend. Het is een stad waar vergane glorie te zien is, maar dan vooral het vergane deel ervan. Verder lelijke ongeinspireerde nieuwbouw en een bijna moedeloze sfeer die erg somber stemt. Dat werd versterkt door het weer: regen. Dus geen kabelbaan, gevolgd door een kletsnatte wandeling van 2 uur door de mooie bossen. Pas later op de middag (te laat om alsnog die wandeling te doen) klaarde het weer op, maar onze indruk van de stad niet. De begraafplaats was het mooiste wat we gezien hebben. Zo blij zijn mensen hier dus dat ze dood gaan zei Pierre. Het lijkt erg op la Recoleta in Buenos Aires, maar hier is het minder rommelig. Er was één opmerkelijk grafmonument van de familie Menendez. Mooi, maar ook zwaar besmeurd met rode verf en afdrukken van rode handen. De onrust die in Santiago begon maanden geleden, is hier ook nog duidelijk zichtbaar overal in de straten. Een paar Chilenen vertelden dat de inkomsten van de rijkdom aan grondstoffen niet bij de bevolking terechtkomt, maar slechts bij 4 families. De Menendezfamilie onder andere misschien? Het is raar om door straten vol agressieve, boze graffiti te lopen waar vrijwel alle etalages of kapot zijn, of dichtgetimmerd met aluminium platen (houten schotten branden zo lekker) en waar je regelmatig afgebrande panden tegenkomt. De Chilenen die we spraken waren geëmigreerd naar Nieuw Zeeland, vanwege de economische situatie. Ze waren nu voor familiebezoek terug, maar gingen 1 maart weer snel terug, want dan breekt de hel weer los, omdat in die maand verkiezingen zijn. Ik begreep voor een nieuwe grondwet.     Vandaag (16 februari) zijn we de hele dag op zee, in fjorden en door zeestraten aan het varen. We hebben zojuist een "pas" genomen, die alleen bij hoog water te doen is, want dan heb je nog net 2 meter water onder de kiel. Fijn dat we goede Chileense loodsen aan boord hebben!   's Avonds nog een erg gezellig Oranjefeest meegemaakt (alleen de kleur had iets met Nederland te maken, geen Andre Hazes gehoord) en gedanst tot ruim na middernacht, terwijl de boot stevig heen en weer ging bij windkracht 9, we zaten nl. weer even voor een paar uur op de oceaan. De Pacific dit keer.