Laatste dag Buenos Aires

Zittend op het terras van een café,  om 11 uur 's avonds heb ik vol zicht op een grote vuilcontainer, waar een jonge man van een jaar of 30 bezig is om de zaak te doorzoeken in de hoop iets eetbaars te vinden. Eergisteren gebeurde het zelfde, toen door 3 pubers van een jaar of 15. Ze kwamen bij wijze van spreken net uit school, zo zagen ze er uit. Het blijft iets onvoorstelbaars,  ook al zien we het voor onze ogen gebeuren. Het maakt vooral indruk, doordat de meesten er normaal, verzorgd en in schone kleding bij lopen.  

Gisteren hebben we deelgenomen aan het programma Shop till you drop. We waren allebei gesloopt aan het eind van de dag. En ja, we hebben 2 nieuwe winterjassen, maar nee, geen nieuwe oplaadkabel voor het scheerapparaat. Harry stort zich de komende tijd op het natscheren. We zijn weer gaan eten bij ons favoriete restaurant Los Immortales, althans dat was de bedoeling. Maar de dag ervoor had Har bij het afrekenen weliswaar het dubbele aan tip gegeven als werd "geadviseerd" op de menukaart, alleen vond de betreffende ober dat blijkbaar niet voldoende. We werden zeldzaam onbehoorlijk behandeld en zijn dus vertrokken. (Zouden we eigenlijk op tripadvisor moeten zetten).  Vandaag gingen we via een architectonisch mooie straat naar het kerkhof van Recoleta en daarna naar een wijk aan de andere kant van het centrum. Alleen wat bleek; die straat had een verwarrende naam, er waren er 2 met vrijwel dezelfde naam en wij kwamen via de app in de verkeerde terecht, na een rit van een half uur ondergronds. Gauw dus weer een andere kant op met de metro, naar Recoleta. Bij de begraafplaats stonden we ineens in de straat waar we tevergeefs naar op zoek waren geweest. Later bleek dat Maxima in die straat: Uriburu, geboren is. Dat hoorden we in een winkel, met daarbij de opmerking dat onze Max een veel betere president van Argentinië zou zijn geweest dan mevrouw Kirchner. De begraafplaats van Recoleta is een verzameling van prachtige grafmonumenten, zeker als je van treurende engeltjes houdt. Het zijn niet bepaald kleine monumenten en het is geen laatste rustplaats voor Jan de Arbeider, maar er valt veel moois te zien. Veel graven hebben (soms kapotte) deuren waardoor je naar binnen kunt kijken en dan zie je meestal een flink aantal doodskisten. Soms half vergaan.    Hierna wilden we per metro naar de wijk la Boca, aan de andere kant van het centrum. Dat betekende 2x overstappen, maar het laatste deel van het traject ging niet door;  die lijn bleek opgeheven. LaBoca hebben we niet gehaald. Maar "elluk foordeel hep se nadeel" zou Cruyff zeggen en andersom geldt het ook: we kwamen bovengronds op het Plaza de Mayo en wat bleek, de laatste 8 overgebleven Dwaze Moeders lopen iedere donderdag hun ronde op het plein (sommigen met rollator, maar nog steeds vol strijdlust), begeleid door een grote groep sympathisanten. 

Vanavond dus niet naar Los Immortales, die kunnen van ons doodvallen. We kwamen terecht bij Het Vleesrestaurant van deze wijk. Aan de straatkant hebben ze een enorme etalage, waarin je opengehouwen karkassen van rund, varken en geit kunt bewonderen terwijl ze geroosterd worden door enorme houtblokken. Deze week mochten we er even binnen kijken (Harry voorop, ik met lichte tegenzin, maar ook nieuwsgierig, er achteraan). De vloer was letterlijk spekglad. Uit vooral het varkensvlees drupte het vet op de grond. Ik heb vanavond een klein stukje van de "Lomo", of ossenhaas van Harry overgenomen en me verder vegetarisch gedragen.

Morgen gaan we onze koffers pakken en in de rij staan om in te schepen op de Zaandam. De komende 3 weken zijn we vaker niet, dan wel op wifi, denk ik.