Een paar tegenslagen

Om nog een land extra te scoren wilde Harry eigenlijk op deze laatste ochtend in Iguazu naar Paraguay. Dat betekende 2 grenzen heen en 2 terug: 4× een grens passeren. Omdat we om 1 uur op het vliegveld wilden zijn hebben we dat idee afgeschoten. We gaan wel op en neer naar Brazilië, om naar een mooi vogelpark te gaan. Negen uur weg, anderhalf uur in het park, dat redden we prima. Dachten we. Maar zo werkt het niet hier. Om Argentinië uit te komen stonden we een kwartier in de rij en om Brazilië in te mogen moesten we ruim 20 minuten voor de loketten wachten. Al met al hadden we 3 kwartier tijd in het Parque de Aves. Erg jammer, want het was een erg mooi opgezet park, met veel bijzondere vogels, waarvan meer dan de helft hier wordt opgevangen nadat ze door de douane en politie in beslag zijn genomen van illegale handelaren. Negen op de tien uit het wild gevangen vogels overleeft het transport niet werd hier verteld. Ze zaten in erg riante vliegkooien, zoals een stuk of dertig ara's. Daar kon je tussen door lopen, het leek ze niet uit te maken, ze gingen rustig door om in de grond op zoek te gaan naar mineralen. 

Op de terugweg naar het hotel, om de koffers op te halen, waren we in no time door de douane. Daarna door naar het vliegveld, zo'n 20 minuten rijden. Nadat de chauffeur was weggereden ontdekte Harry dat we de speciaal voor de cruise gekochte winterjassen in de kast van het hotel hadden laten hangen. In de tropische hitte hadden we al een aantal dagen nooit hoeven denken aan een jas en er lag verder helemaal niets in die kast. We hebben overwogen het hotel te bellen en de chauffeur nog een keer te laten rijden, maar zagen al snel dat daar onvoldoende tijd voor over bleef. Dus een flink aantal keren diep zuchten en ons verlies nemen, dat was de enige oplossing. De vlucht naar Buenos Aires was niet zo lang, plm anderhalf uur. Op de luchthaven van B.A. dè oplossing gezien voor het taxigedoe op veel plaatsen: een automaat waar je intypt wat je bestemming is, hoeveel koffers je hebt en met hoeveel personen. Er komt een bon uit met die gegevens,  plus de ritprijs. Die geef je aan de chauffeur en dus geen mogelijkheid om je af te zetten. En geen gedoe met chauffeurs, die het adres niet hebben begrepen. Het probleem van  afzetten bleek toch nog niet helemaal afgedicht. We namen een stukje tolweg richting het centrum en bij het betalen toonde hij ons de bon. Of we die ook maar wilden betalen. Dat deden we maar niet.

Ons 4sterrenhotel "Exe hotel Colon" ligt hartje centrum, tussen de obelisk en Teatro Colon. Het blijkt een soort Fletcher hotel, je moet er zeker anderhalve ster van aftrekken; zwaar achterstallig onderhoud in een statig oud pand. Onze kamer blijkt een hok, het raam kan nauwelijks open en er is geen airco. We zijn eigenlijk te moe om adequaat te reageren, laten het er bij zitten en gaan eerst de omgeving verkennen. Plaza de Mayo,  beroemd van de Dwaze Moeders, blijkt op 20 minuten lopen te liggen, dus we gaan er op uit. Ondanks de vermoeidheid vinden we het allebei direct een leuke en mooie stad. Het is inderdaad het Parijs van Zuid Amerika, maar op één of andere manier hangt er veel meer positivisme in de lucht. Maar er zijn ook schrikbarend veel daklozen. Wat we in in Rio niet zagen kom je hier vaak tegen: complete gezinnen die op straat moeten leven. Soms met hele jonge baby's. Je ziet plekken met een aantal matrassen opgestapeld, tegen regen beschermd door karton of soms plastic. Jonge kinderen spelen erop en eronder en    's avonds wordt er een geïmproviseerde slaapkamer van gemaakt. Nog een opvallend verschil met Rio is dat we daar vrijwel alleen maar verslaafde of volledig apathische daklozen zagen. Hier zie je die vrijwel niet. Alsof iedereen die geen huis meer heeft tot vorige week nog een baan en woning had.  Plaza de Mayo hebben we deze eerste middag niet gehaald; we moeten wennen aan een lagere temperatuur: geen 33, maar 25 graden. Het voelt voor ons nu wat fris. Daarom lopen we via drukke winkelstraten terug en duiken diverse kledingzaken in om te zoeken naar winterjassen. We slagen niet per direct. Na het avondeten gaan we vrij vroeg naar bed om lekker te slapen. Maar dat viel tegen; die middag hadden we al gemerkt dat er af en toe een raar geluid te horen viel en nadat we de eerste diepe slaap achter de rug hadden werden we allebei wakker omdat het benauwd was en van een hard trilgeluid, dat om de minuut weer begon. Harry naar de receptie met een opname ervan het gevolg was dat we ons hele spul weer hebben ingepakt en om 3 uur verhuisden naar een kamer op een andere verdieping met airco en zonder hinderlijke geluiden.  Om half 4 lagen we weer plat en vielen in diepe slaap.