Plaza de Mayo met erewacht

28 januari. 

Uitgerust!  Na het ontbijt op weg naar Plaza de Mayo en de wijk San Telmo. Het is heerlijk weer, volgens de weersverwachting wordt het 30 graden, dus we hebben er zin in. De wandeling naar het Plein is leuk en afwisselend. Mooie straten met - in de wat sjiekere - art deco achtige "gouden" lantaarnpalen, ingangen van metrostations die aan die van Parijs doen denken, dezelfde architectuur als langs de grote boulevards daar. Een hele plezierige sfeer. We liepen bewust niet recht toe recht aan naar het Plein, maar stonden ineens er vlakbij na een hoek om geslagen te hebben. Aan het plein staat de kathedraal van B.A. en het Casa Rosada,  het rode presidentiële paleis. De kathedraal is niet mooi, maar wel gebouwd om indruk te maken. In één van de vele zijkapellen stond een groot en hoog monument, met bovenop een grote sarcofaag en daaroverheen een grote Argentijnse vlag gedrapeerd. Bij de ingang van die kapel een erewacht. En alsof dat nog niet genoeg was, moesten we plots ruimte maken, want de wacht werd gewisseld. Een hele poespas, die wel op mijn lachspieren werkte, vooral toen ik ze volgde bij het weg marcheren.  Ze moesten namelijk om naar de andere kant van het plein te gaan een paar loeidrukke wegen oversteken en daarvoor moesten ze wel 4 of 5 x voor een voetgangerslicht wachten, met alle bijbehorende bevelen. Uiteraard lag er in die kapel een held uit het verleden. Op het Plaza de Mayo zelf liepen de Dwaze Moeders elke vrijdag rondjes rond het grote centrale monument. Dat was elke keer weer een klap in het gezicht van Videla denk ik zo. Vlak voor zijn eigen paleis! De plek is duidelijk aangegeven op de bestrating. Er is een cirkel van witte hoofddoeken geschilderd en iets aan de zijkant staat een klein simpel monument. Raar om het nu in het echt te zien. Ik ken het alleen van grauwe zwart/wit beelden op de tv. Het deed me wel wat om daar te staan, waar die moedige moeders het regime trotseerden.   We liepen verder naar de wijk San Telmo, die bekend is om zijn gezellige, hippe en artistieke winkels, restaurants, pleintjes.  We vonden de ijssalon waar Maxima vroeger regelmatig kwam en hebben natuurlijk een ijsje geprobeerd. Je moet dan wel Dulce de Leche nemen en dat bleek niet ònze favoriet. Met Maxima maken we trouwens vaak goede sier. Ook in Iguazu wisten de meeste mensen wie dat was, maar hier in de hoofdstad helemaal: la reina Maxima! Niemand weet hoe haar man heet, terecht. Op één van de pleintjes was een stel druk bezig een tango te oefenen, heel gedetailleerd: een paar passen, dan weer even bespreken, nog een keer en dan weer verder. Uiteindelijk kregen we de hele tango, nu met muziek, te zien. Gracieus en jawel: zwoel!