Een wandelingetje

24 januari 2018 - Hsipaw, Myanmar

Mingala Ba!
We waren al lang blij dat we besloten hadden niet een wandeling met overnachting in een "eenvoudig dorpshuis" te maken. Vannacht was het hier bijna tot 2 graden afgekoeld. Het laatste half uur gisteravond bij het eten in het enige restaurant hier, een buitenrestaurant , was nauwelijks te doen, zo koud. Dikke jas en trui aan, maar tot op het bot verkleumd. Op onze kamer konden we de airco op verwarmen zetten, maar het duurde lang voor we wat bijkwamen. Het dorp waar we evt zouden overnachten ligt flink hoger dan hier, dus vast ook kouder.
Om half negen vanochtend stopte een buitenmodel tuktuk (ruimte voor 10 personen of meer)voor de deur met een dikke, goedlachse chauffeur en onze gids. De rit ging ons naar het startpunt van de wandeling brengen. Het was mistig en ongeveer 5 graden. Voor de duidelijkheid, onze taxi was aan alle kanten volledig open, alleen een dak boven ons hoofd. Eerst moesten we naar Hsipaw, 20 minuten over een weg die vrijwel alleen uit losse keien en veel kuilen bestond. Dat was hobbelig, maar in een langzaam tempo. Daarna over een redelijke asfaltweg en om tijd in te halen ging het flink hard. We kregen volop frisse, maar niet noodzakelijk schone lucht binnen: veel zware diesel van vrachtverkeer, want nog steeds de Oriental Highway. En vervolgens weer een zijweg in die erg leek op het eerste traject, alleen nu na verloop van kilometers ook stevig stijgend. Kortom, dit ging weer langzaam. Dat gaf ons alle tijd om goed om ons heen te kijken. Het eerste stuk kronkelde de weg met een beek mee, links en rechts alleen kleine akkertjes waar regelmatig mensen op aan het werk waren. Vaak zag je groepjes vrouwen met een hak bezig om restanten van de geoogste gewassen (mais en rijst) weg te halen, ook veel mannen achter een ploeg. Dat kan zijn achter een buffel, of een stapje moderner met een mechanische ploeg (een soort minitractor - of grote grasmaaier) met 2 wielen vaak voorzien van een soort rupsbandsysteem, daarchter een flink lang handvat/stuur en de ploeg. De boer loopt er achter om te sturen en gas te geven.
We passeerden een begraafplaats met een deel voor moslims en een deel voor boeddhisten. Wij wat in verwarring: die worden toch altijd gecremeerd? Volgens onze gids tegenwoordig steeds meer, maar vroeger kwam begraven ook voor. ( overigens spreekt hij matig engels en slikt vaak de laatste letters van een woord in: You see there the toh of the hih? =the top of the hill. Af en toe erg verwarrend) Er was wel een brandstapel waar in de middag een crematie zou plaatsvinden. Toen we rond half vijf in de middag er weer langskwamen, zag je op afstand de rook, maar de crematie was al achter de rug, er lag nog een flinke stapel as na te gloeien.
Na een paar kilometer omhoog met de tuktuk kwamen we bij een Shandorp, maar we moesten wel eerst bij een checkpoint stoppen, waar de rugzak van onze gids werd doorzocht. Het leken mij vriendelijke en erg amateuristische militairen. Dat klopt ook, het waren rebellen van het Shan-opstandelingenleger, maar hoe amateuristisch ook, ze voeren wel degelijk strijd met het Birmese leger en er vallen aan beide kanten doden. Of liever; vielen. Er is een soort tijdelijke (?) patstelling bereikt als we de gids goed interpreteren, waarmee het nu behoorlijk rustig is. Eind jaren 80 was er een bloedige burgeroorlog, waarbij inderdaad de burgers de dupe waren. Opstandelingen eisten steeds meer geld van mensen om zich wapens te kunnen verschaffen en wie niet betaalde werd vermoord. Als je betaalde en het lekte uit werd je door het officiële leger vermoord. Op dit moment zijn er in de Shan staat 2 rebellengroepen van de Shan en 1 van de Palaun - weer een andere bevolkingsgroep. Elke groep wil zelfstandigheid en onderling bevechten ze elkaar ook. Buiten deze controle om hebben we de hele dag niets gemerkt van een gespannen sfeer, o ja een keer een boer op het veld in de verte met een geweer op zijn schouder.
De wandeling die we maakten startte in dit Shandorp in de mist, maar gelukkig kwam na een klein half uur de zon door. Het was af en toe erg pittig, niet alleen door het stijgen, maar ook door de ondergrond: soms stevig, dan ineens weer veel losse stenen, of los zand, meestal heel veel rotsblokken waar je omheen moest en zo af en toe kwamen we brommers tegen.... Hoe die hier hun weg op een veilige manier vonden bleef ons een raadsel. Het uitzicht was vaak erg mooi, maar er waren ook hele stukken ontbost. Hetzij om landbouw te kunnen toepassen, hetzij omdat de regering hier teakplantages gaat aanleggen. Op teak rust een regeringsmonopolie, als particulier mag je geen teakboom in het wild omhakken, daar staat een flinke gevangenisstraf op, maar lieden in de regering controleren de hele teakhandel (met China) en verdienen daar goed aan.
We kwamen door twee Shan en twee Palaun dorpjes. Vooral in de Palaundorpen ben je ineens terug in de tijd, ruim voor de industriële revolutie, behalve dan dat er mobieltjes en zonnepanelen te zien zijn. De huizen, de inrichting, het soort arbeid dat wordt geleverd, het hele leven, alles is heel eenvoudig, rustig en ook vredig. Soms kan ik daar heel naïef naar verlangen, waarop ik dan hoor: geen schouwburg, opera, Nederlands Dans Theater. Da's ook weer waar.
Grappig was een verschil tussen de twee bevolkingsgroepen. Shan mensen zijn net als de meeste mensen in Birma en Thailand Siamees terwijl Palaun oorspronkelijk uit Mongolië komen, hetgeen ook te zien is. In de Shan dorpen wilden kinderen graag op de foto en poseren was geen enkel probleem, bij de Palaun heerste een andere sfeer. De meeste kinderen vonden het prima als er een foto werd gemaakt, maar geen haar op hun hoofd die er aan dacht om stil te gaan staan: fotografeer maar, maar stoor me niet bij mijn spel, wandeling, of wat dan ook. Lekker zelfbewust en zelfstandig.
Onze terugweg ging deels langs een andere route, niet dat de paden beter waren. Vermoeidheid ging nu wel tellen, sowieso vind ik afdalen pittiger dan klimmen ( is bij Harry net andersom), en we waren allebei blij om de tuktuk weer te zien.
Ruim na vijf uur waren we weer op ons hotelterrein en na de avondmaaltijd houden we het al snel voor gezien. Het is nu half 10, maar ik heb het gevoel alsof het tegen half 12 loopt.
Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

6 Reacties

  1. Lidy:
    24 januari 2018
    Hallo Herman en Harry.
    Erna heeft mij jullie mails doorgestuurd met de reisverhalen, hoop dat dat geen probleem is. Ik geniet van al jullie avonturen en de mooie foto's. Nog een heel mooi vervolg van de reis gewenst en ik hoop dat ik de rest van de verslagen ook krijg.
    Veel lieve groeten uit het hoge Noorden.
  2. Cindy:
    24 januari 2018
    Leuk verhaal Her. Jullie komen in uitstekende conditie terug zo te lezen.
    Veel plezier met het vervolg!
    Cin@Ceel.
  3. Herman en Willem:
    24 januari 2018
    Hoi Herman en Harry, Heel leuk jullie reis zo in verslag te lezen.
    Willem heeft net ook de verslagen gelezen en vond het ook erg leuk en interessant.
    Herman ik stuur de verhalen ook door naar de wandelclub en die genieten volop.
    Goede reis verder.
  4. Fred en Anne-Marie:
    24 januari 2018
    Fysiek intensieve tocht zo te lezen, maar geeft wel een goed beeld van het wonen en leven van de verschillende bevolkingsgroepen. Jammer dat het toch vaak voorkomt dat die niet altijd even vreedzaam naast elkaar wonen, zo leert de geschiedenis. De foto's laten inderdaad de duidelijk andere gezichtskenmerken zien. Wat de natuur betreft heb ik de indruk dat het veelal landbouwgrond is en/of bosachtig. Waren er ook bijzondere bloemen? Het lijkt me niet heel kleurrijk of vergis ik me? Tja en dan moeten jullie kou doorstaan en hadden wij vandaag de warmste 24e januari ooit, ruim 14 graden. Je een beetje gaan staan opwarmen aan een nog nasmeulende opa of oma doe je natuurlijk ook niet.
    Het was weer bijzonder om te lezen en dat ging, met dank aan Herman, gelukkig heel wat makkelijk dan de "toh of the hih" waar jullie het mee moesten doen. Liefs ons
  5. Trudi:
    25 januari 2018
    Wat kan je toch goed mooie verhalen schrijven! Ga zo door! Bij de foto van de nonnen in het busje heb ik een opmerking geplaatst, krijg jij zoiets vanzelf te zien? 😘
  6. Kees Peper:
    25 januari 2018
    Als het zo koud is, moet je maar lekker knussies en dichies bij elkaar kruipen. Zou ik ook doen ! Leuke verhalen Herman !
    Groetjes van Aartje en Kees.