Laatste dagen
18 maart 2024 - Palawan, Filipijnen
De verhuizing naar Dimakya verliep veel makkelijker dan het er eerst uitzag. Na een laatste vegetarische lunch stapten we om 1 uur in de speedboot die ons naar het vasteland zou brengen, ofwel het grote eiland waar Sangat bij hoort. In de loop van de ochtend waren de golven steeds hoger geworden, met veel witte koppen. Maar zodra we de zuidpunt van het eiland om waren werd de wind minder en al vrij snel de golven ook. Het was daardoor een lekker tochtje met een stevige bries. In de haven aangekomen (en dat is een zeer weidse benaming: het was een erg kleine trechtervormige baai met aan het eind een draaikom, zonder kades of steiger) stond een busje klaar en werden we naar het centrale punt gereden: het vliegveld. Hier stapten we over op een busje dat ons naar de volgende boot zou brengen. Die lag klaar op een plek die iets meer aan een haventje deed denken. Dit keer was de boot een outrigger, dat vaart veel prettiger, minder snel en geeft ook minder gebonk op golven.
Het eiland Dimakya is een stuk kleiner dan Sangat, kent ook maar één resort en is vooral gericht op Ons Soort Mensen: snorkelaars. Het zandstrand is als witte basterdsuiker, het rif en dus het snorkelen is subliem, de reden dat we ze hier veel (maar niet alles!) vergeven. We kwamen aan in de opbouw voor een groot feest: de Big Fat Philippinian Wedding. Dus overal geluidsboxen met pompende muziek, enorme stellages op het witte strand voor de juiste belichting voor HET moment: het uitwisselen van de trouwringen, lange tafels voor het diner. Toen wij aankwamen waren de gasten ook net gearriveerd, maar vandaag (zondag) is D-day. Heel de dag door fotoshoots van de bruid, in wisselende creaties. De gom was lang nergens te ontdekken, en de opbouw voor het feest gaat maar door. Wij hebben in zoverre last, dat de aandacht van het personeel meer ligt bij het bruidspaar dan bij de andere gasten. Sowieso vinden we dit een veel minder resort dan het vorige. We hadden de pech op zaterdag aan te komen, in het weekend is dit een soort Zandvoort of Renesse. Lawaaierig bij het zwembad, overvol, maar zoals gezegd: vanwege het uitstekende rif vergeven we ze heel veel. Ook de rondwandelende mannen in opblaas-zebrapakken. En wat de drukte betreft: bijna niemand ging snorkelen! Zelden of nooit zulk kristalhelder water gezien. Daarbij heel veel vissen en daarvan dan weer een heel groot deel, voor ons nieuwe, onbekende vissen. En ook nog flinke grote: 50 tot 75 cm. Het koraal ziet er mooi en gezond uit en we zagen veel anemonen met de bekende anemoonvisjes. Daarvan waren er veel variëteiten; de gewone bekende uit Finding Nemo, maar ook heel donker rood, bijna zwart met de bekende tekening. En ook met dezelfde donkere kleur, maar dan met alleen een dunne witte streep van bek tot staartvin over de rug. Ook verschillende soorten spons gezien. Eidooiergeel met diep paarse vlekken. Overdag zie en hoor je veel vogels, uiteraard lopen ook hier de prehistorische varanen, maar geen apen zoals op Sangat. Wel bomen vol met Batman, fruitbats worden ze hier genoemd. Ze zijn flink groot, als ze vliegen lijkt de spanwijdte op afstand ruim 50 a 60 cm. Griezelige dieren om te zien. Die komen pas erg laat in de middag een beetje tot leven, krijsend. Na zonsondergang komt er een hele wolk over, op zoek naar eten. Terwijl de zee in Sangat elke dag erg onrustig was, is het hier, ongeveer 40 km verderop, vrijwel windstil.
Vanmiddag onze 7e en laatste snorkeltocht in het huisrif gedaan. Het blijft bijzonder dat we op zo'n relatief kleine oppervlakte elke keer weer nieuwe vissen zien. Volgende keer verandert mijn mobiel ook in een onderwatercamera. Nu had alleen Harry er één. Ik had hier natuurlijk een waterbestendig hoesje kunnen kopen, maar durfde daar mijn nieuwe mobiel niet aan te wagen. Morgenochtend de koffers klaarmaken voor het vliegtuig, dan naar Manila vliegen en de dag daarop (woensdag) via Singapore naar huis. Het eind
Bedankt voor je mooie verhalen en foto’s!
\Dus nu snel weer een poosje naar huis.
Goede thuisreis.