Tenslotte: Vliegen in tijden van Corona

19 maart. Vrij naar de titel van het boek van García Márquez: Liefde in tijden van Cholera.   Het volgende is vooral voor mezelf bedoeld (de opzet blijft: een dagboek, maar....meelezen mag nog steeds!), het verhaal is nl. nog niet af. 

Op maandagochtend hadden we de tijd om alles op ons gemak in te pakken na het ontbijt. Er heerste een wat vreemde sfeer in het restaurant, het was er erg stil en er was minder te eten dan de andere dagen. Om half 12 hadden we de shuttlebus naar het dorp voor de ferry. Ook daar was de sfeer veranderd. Bijna alle winkels waren dicht, net als de barretjes, ijskramen. Maar veel gingen er wel licht anarchistisch en creatief mee om, d.w.z dat je er niet in kon, omdat er een tafel ofzo in de deuropening was gezet, met daarop wat lokkertjes. Zodra je die ging bekijken verscheen de verkoper/ster direct er achter in de opening. En zo kwam je nog een heel eind. Toen we met de ferry aankwamen in Trois Rivieres was de geboekte transfer er niet. Wel zagen we een kantoortje waar je transfers kon boeken. Dat hebben we maar gedaan, omdat het een aardige afstand was naar het vliegveld durfden we niet de gok te nemen om te wachten op de geboekte transfer terwijl er bij het kantoor één binnen 5 minuten ging vertrekken. Prettige bijkomstigheid was dat deze chauffeur erg aardig was en behoorlijk engels sprak, terwijl de dames die ons 2 keer hadden gereden, vervelende types waren, die geen enkele poging deden om engels te verstaan of spreken. Hoewel,we de vorige middag online hadden ingecheckt, moesten we de hele ceremonie hier over doen bij een automaat, die ook het grote bagagelabel uitprinten,  wat je er zelf aan vast moest maken. Daarna naar één van de 10 onbemande balies, waar je de koffer in moest leveren en met een scanner alles moest "administreren". Wij vragen ons elke keer weer af wat het nut en het belang is om van te voren online in te checken. De situatie op het vliegveld had verder niet misstaan in een rampenfilm, waarbij iedereen in paniek een gebied probeert te ontvluchten. Vanuit het niets was er ineens een lange rij om door douane en security te gaan. Een rij van zeker 50 meter in de hal en veel langer nog in de douane ruimte, zigzaggend om zoveel mogelijk mensen in die ruimte kwijt te kunnen. Na elke bocht kwam je in de rij ernaast weer de zelfde gezichten tegen. Het beleid van: "houd anderhalve meter afstand" sloeg hier natuurlijk nergens op. In de wachtruimte bij de gates heerste ook al een zekere nervositeit. Iedereen zat ofwel op de mobiel te kijken naar het laatste nieuws, of stond vlakbij de grote tvschermen waarop deskundigen informatie doorgaven over Corona. 

We kwamen de volgende ochtend, na een korte nacht aan op Orly en moesten daar de bagage ophalen, de shuttlebus opzoeken en een uur rijden naar vliegveld Charles de Gaulle. Daar werd weer opdezelfde manier ingecheckt: zonder hulp van wie dan ook. Vervolgens konden we bijna 3 uur gaan wachten voor de doorvlucht. Alle winkels op het vliegveld waren dicht, er waren 2 koffiebarretjes open, waar je niet mocht gaan zitten, vanwege de anderhalve meter regel. Dus de koffie meegenomen naar de wachtruimte bij de gates, waar je automatisch vlak naast andere mensen komt te zitten....

Schiphol was niet zo stil als we hadden verwacht en hier waren vrijwel alle winkels wel open. Eenmaal in Naarden wilden we nog wel iets te eten halen bij de AH. Daar kwamen we in een andere wereld terecht. Er was vrijwel geen groente te vinden. Verse groente hamsteren, ik ben misschien naïef,  maar dat snap ik echt niet. Alsof we aan de vooravond van een echte hongersnood staan.

Toen we smiddags nog even wilden bijslapen, wachtte ons een onaangename verrassing: bijna de hele slaapkamer had blank gestaan, er stond schimmel op één  van de bedpoten, een stuk van de muur (waar ook een stopkontakt zit) was kletsnat, onder het bed stond nog een plasje en overal op het marmoleum overduidelijke tekenen van opgedroogd water.  Het is vrijwel zeker ontstaan door een soldeerfout bij het plaatsen van de dakgoten afgelopen zomer, waardoor tijdens de vele westerstormen het regenwater door de kier is geblazen. Het betekent dus gelijk veel gezeur, het vakantiegevoel is al naar de achtergrond verdwenen. Jammer!