Een bijzondere gevangenis

Het was toch nog gelukt: we konden vanochtend alsnog de gevangenis bezoeken. We hebben het over de Iwahig Prison & Penal Farm. Een apart verhaal en een bijzonder systeem. Tamelijk geïsoleerd, maar niet eens heel ver weg van de bewoonde wereld ligt een groot landgoed, met veel en uitgestrekte rijstvelden, maar ook akkers voor de verbouw van groenten. Er staat nergens een hoog hek omheen. De mensen die hierop aan het werk waren, zijn allemaal "inmates', gevangenen dus. Deze gevangenis is al 120 jaar oud, met al die tijd ook het huidige systeem: de zwaarst gestraften dragen oranje shirts en hebben nauwelijks bewegingsruimte. De lichtstgestraften dragen bruine kleding en kunnen vrijwel overal gaan en staan waar ze willen. En de groep er tussen in draagt blauw, heeft iets minder vrijheid dan de bruinen, maar kan wel veel activiteiten ondernemen. Ik vraag me wel af in hoeverre dit alles een politiek correct verhaal is, of is het een soort P.R.verhaal? Ik vroeg wat er gebeurde als er een gevangene ontsnapt.  Het verhaal is dat dat weinig gebeurt, maar soms doet iemand het om langer opgesloten te blijven.... Huh?  Jawel, want als je wordt opgepakt, en dat gebeurt bijna altijd, dan krijg je langer straf en velen willen dat. Als ex-gevangenen komen ze nl vrijwel nooit meer aan werk, hier in de gevangenis hebben ze geen slecht bestaan, dus blijven ze liever hier en op deze manier kunnen ze hun verblijf jaren verlengen. Je gaat je wel afvragen waarom dan niet alle gevangenissen dit systeem hebben. Het doet wat denken aan een open TBS-inrichting.   In de oude, originele recreatiezaal zit nu een souvenirshop, waar spullen verkocht worden die door de inmates gemaakt zijn, maar ook is er nog een ruimte opengebleven voor dansen. En dat gebeurde ook: 3 blauwe inmates dansten voor toeristen die graag meededen. Het is hier nl ook de bedoeling dat mensen hun talenten kunnen blijven gebruiken en ontplooien; een timmerman blijft met hout bezig, een danser kan blijven dansen, een administrateur kan op het kantoor van de inrichting aan het werk. De mensen die eigenlijk geen bepaalde vaardigheden hebben kunnen altijd nog op het land aan het werk.

Hierna zijn we op de boot gestapt en hebben drie eilandjes  bezocht om te zwemmen, snorkelen en op de laatste lekker te lunchen. Eigenlijk was dit de eerste keer dat we echt Filippijns eten hadden. Één gerecht was "crispy spinach", spinazieblaadjes door een dun lekker gekruid beslag gehaald en vervolgens kort gefrituurd. Erg lekker! Het vlees was zoals ik al verwachtte: niet voor mij, maar ook niet voor Harry.

Hierna via een steeds mooier wordende route een lange tocht naar Sabang gemaakt, waar we aan kwamen in een nu al favoriet hotel. Pal aan zee, strand op 15 meter van onze voordeur, geen anonieme luxe zoals gisteren in Best Western, maar goed verzorgd en, zoals vanavond bleek, een uitstekende keuken. Opnieuw heerlijk gegeten. Wat wel vervelend is: de reisorganisatie liet opnieuw steken vallen. Op de voucher stond dat het diner inclusief was, maar hier weten ze van niks. Daar gaat dus weer een app aan besteed worden.