Een stevig begin

Een reis van deur tot deur van zo'n 20 uur is een pittige start. Dat is één van de redenen om deze titel hierboven te zetten. We hadden tijdens de vlucht  tijd voor een paar korte hazeslaapjes en voelen ons allebei nu een beetje buiten onszelf staan. De klamme hitte van een tropisch gebied vind ik na een paar dagen meestal best aangenaam, maar nu even niet!  Een andere reden om van een stevig begin te spreken was de stress die ontstond op Schiphol. Bij de incheckbalie vertelde een nogal chagrijnige dame ons dat het de bedoeling geweest was dat we een QRcode van de Filipijnse immigratie op onze mobiel hadden staan. En dat het raar was dat we dat niet hadden gedaan. Wij wisten echter van niets (achteraf bleek er een miscommunicatie te zijn) en moesten nu, in de 3 kwartier die we hadden voor het vliegtuig vertrok, deze zaak online zien te regelen. Na zo'n 4 foutmeldingen liep de site, bij ons in ieder geval, helemaal vast. Gelukkig was het reisbureau inmiddels geopend. Die gebeld en zij kregen het met ook veel problemen uiteindelijk na een kwartier voor elkaar. We stapten door al het gedoe bijna als laatsten in, en op dat moment kreeg Har een mail met de juiste QR-codes. Grappig achteraf is dan wel dat zowel de incheckmevrouw als het reisbureau begon met " dat kunt u toch zelf wel: appeltje-eitje meneer". Uiteindelijk werd mijn code bij de douane in Manilla geen blik waardig gekeurd.... Laatste ingrediënt van het stevige begin: bij het avondeten op de vlucht naar Singapore bleek het bakje van Har waarin de maaltijd zat beschadigd: er was een klein stukje plastic (1 cm2) afgebroken. Har had het bijna naar binnen gewerkt en realiseerde zich toen dat hij al een keer iets kleins en hards had doorgeslikt. Dus een stewardess erbij geroepen. De keren dat er excuses werden aangeboden waren werkelijk niet te tellen. Om het uur werd er weer gevraagd of hij zich nog goed voelde, of er niet iets vastzat in zijn keel, of hij nog wel kon slikken, of hij geen moeite had met ademhalen... Het werd wat lachwekkend. Zelfs na de overstap in Singapore werd het op de 2e vlucht weer een keer gevraagd. Service van Singapore Airlines! We hebben er een bijna gratis nieuwe powerbank aan overgehouden, want hij kreeg als 'genoegdoening' een voucher, te besteden bij de vliegmaatschappij.

En nu zijn we dan Manilla. Het is niet als met Napels; ook zonder Manilla gezien te hebben kun je tevreden sterven. Er was ooit een oud koloniaal centrum, maar aan het eind van W.O.2 is dat bijna compleet van de aardbodem gevaagd.  Wat rest is dus als Rotterdam: heel veel moderne (erg hoge) hoogbouw. En files! Het lijkt Bangkok of Cairo wel. Verder, bij ons om de hoek moderne shoppingmalls, die er net zo uitzien als vernieuwd Hoog Catharijne bij ons. Maar dan wel met een groot deel erg dure kleding/tasjes/schoenenzaken. Met één, hooguit 2 verkoopster(s) èn een beveiliger, maar geen klant. Een etalage van 20 m2 met schel licht en niet meer dan 1 tas in beeld. het leek wel een shoppingmall in Dubai en wij werden er eerlijk gezegd niet vrolijk van. 50 meter verderop op straat rijden de jeepney's af en aan. Ze worden wegens dieselvervuiling steeds meer geweerd, maar ze zijn er nog. Het zijn (blijkbaar) van oorsprong een soort jeeps, maar uitgebouwd en vooral verlengd en beschilderd. Er kunnen opgepropt ongeveer 20 mensen in, die van tevoren in een keurige rij staan te wachten. In de spitstijd zagen we een rij van zeker 100 m.