Styx

Ons hotel ligt op een steenworp afstand van -opnieuw- een Unesco Werelderfgoed. Zelfs, sinds een aantal jaren, één van de Nieuwe Zeven Natuurlijke Wereldwonderen. We hebben het hier uiteraard over de "Puerto Princesa Subterranean River". Het is natuurlijk niet ondergronds, wel "onderbergs". Het gaat om een rivier die ontspringt in de berg en via grotten langzaam richting zee stroomt. De kalksteen in de berg zorgde in de loop van duizenden (miljoenen?) jaren voor druipsteenformaties die enorm groots en indrukwekkend zijn. Aan het beginpunt zie je aan de andere kant van het water de opening van de grot. Het ziet er wat mysterieus en dreigend uit. Best te begrijpen dat dit geassocieerd werd met de onderwereld. Hier was het altijd een heilige plek. Je kan er in met een gids die een kleine outrigger peddelt. Geen motor! Nergens schijnwerpers, geen flitslicht, geen geluiden maken en vooral ook: altijd de mond stijf gesloten. Dat laatste vanwege de enorme aantallen vleermuizen  en poep daarvan wil je niet inslikken. De andere verordeningen waren trouwens ook vanwege deze beestjes. Ik hoorde en las verhalen die eigenlijk zeiden: ga er niet heen, het is een kermis en zo bijzonder is het niet. Daar zijn we het allebei niet mee eens, het is heel indrukwekkend, we hebben niet veel grotten bekeken en kunnen dus niet goed vergelijken,  maar het was echt bijzonder. En een kermis? Waarschijnlijk wel als je er in de middag komt. Toen wij er aankwamen (je kan alleen naar het beginpunt met een motorboot. Deze had een motor die een afgrijselijk kabaal maakte) was het 10 uur en rustig. Bij vertrek was het tegen 12 uur en lagen er zeker 3x zoveel bootjes die toeristen vervoerden als om 10 uur. De organisatie is in wezen heel gelikt; je krijgt een audiotour en de gids peddelt precies in het juiste tempo, zodat de tekst exact klopt bij wat je ziet, bij het enige licht dat is toegestaan: de koplamp op de helm van de gids. Eén keer deed de gids dat licht uit en zag je letterlijk geen hand voor de ogen. De foto's die ik maakte kunnen geen recht doen aan de enorme en bizarre formaties die we zagen. Bij de uitstapplek waren er ineens aapjes. Hilariteit natuurlijk bij alle toeristen. Eén  van de grootste had een fles water gespot en in notime uit de handen van de toerist gerukt. Vervolgens kreeg hij heel soepel de dop eraf (gewoon kapot bijten) en toen kon de dorst gelest. Alles in een paar seconden tijd.  Hierna hebben we als extraatje een rit van 800 meter met een ziplijn gedaan vnl over zee. Die kunnen we afvinken: Ziplijn V. We hoeven dat niet nog een keer, het was aardig voor één keer, behalve dat de mensen die er werkten zo totaal ongeïnteresseerd waren dat het eigenlijk onbeschoft was. Jammer was dat wij allebei het grootste deel achteruit zippend hebben afgelegd en daardoor niet konden zien waar we heen gingen. Het eind kwam dus vrij onverwacht.

De middag hadden we helemaal voor ons zelf en dat hadden we ook wel een beetje nodig. Het was 2 weken lang steeds weer vroeg op (meestal om 6 uur), lange dagen rijden, veel indrukken. Ik merkte dat ik me de laatste dagen echt het bed uit moest schoppen en dat ik regelmatig een deel van de rit lag te slapen of het mooie uitzicht niet meer in me opnam. Lekker geluierd dus, gezwommen in zee en (hoe heet het eigenlijk??, met een bodyboard?) gespeeld in de branding. Vanavond weer uitstekend gegeten in het hotelrestaurant, met voor het eerst een fles rosé erbij. En morgen wordt het weer een lange rit van 5 uur. Daar draaien wij onze hand niet meer voor om.