Toegift

Ik kan het toch niet laten, er moet nog een verhaal gedaan worden. Gisteren waren we wel blij met een week rust in het verschiet, maar we hadden buiten de waard, in dit geval de reisagent, gerekend. Er stond een tour gepland en ook al wilden we die graag verschuiven naar later deze week, hij stond voor vandaag en hij ging vandaag. Het was een boottocht naar drie eilanden. In een groep, dat wel. Die groep was gemeleerd: Filippino's, Zweden, Spanjaarden, wij. En... een stel Russen! Ik heb me stevig ingehouden, maar had erg de neiging  om iets te zeggen. Ze zonderden zich nogal af. Wel zo verstandig. De eilanden (de Bacuit archipel) hier voor de kust zijn beroemd. De eerste series van Expeditie Robinson zijn hier op een eiland opgenomen. Sindsdien hebben ze het over het laatste paradijs op aarde. Dat kun je wel met een korrel zout nemen. Elk jaar komen er meer toeristen waardoor er een ongebreidelde bouwexplosie heeft plaatsgevonden.  Gelukkig geen hoogbouw, maar elk leeg plekje is inmiddels bezet op een manier waar de voorzitter van de Schoonheidscommissie bij ons zwaar overspannen van zou worden. En de eilanden worden elke dag door hele hordes bezocht. Gelukkig zijn er zoveel prachtige eilanden dat het zich wel een beetje verspreidt, maar bij vertrek uit de "haven" hadden we het een beetje benauwd. Het laatste eiland Miniloc (nee, er bestaat geen Maxiloc) is het meest bijzonder, het was een beetje hetzelfde, maar dan omgekeerd als de onderaardse rivier van 2 dagen geleden; de meest bizarre rotsformaties staken hier boven het water uit. En op de meest onmogelijke plekken groeiden bomen, ook hoge kokospalmen. We zagen een paar keer een (grote) zeeschildpad zijn kop boven de golven uitsteken. Harry had veel geluk, hij kon al snorkelend een schildpad minutenlang volgen. We zagen veel mooi en gezond koraal, maar zijn allebei geprikt, door waarschijnlijk een soort kwalletjes. Ik zag er een paar vlakbij en kon wegzwemmen, maar Har kwam in aanraking met één. Ik vond het een raar, maar langzaamaan ook erg irritant gevoel; alsof je continu geprikt wordt met de dunste injectienaald die bestaat. En het ging pijn doen, een goed moment om er gauw uit te gaan. De remedie bleek simpel: azijn er over smeren, dat hadden ze gelukkig aan boord. Het was daarna snel over. Het was een lange dag van 10 tot 5, we waren  behoorlijk moe (ook door de kanotocht die we maakten in een prachtige lagune. Geen foto's van en morgen spierpijn), daarom viel de terugkomst in de haven in het water, letterlijk. We hadden net alles opgeruimd, schoenen weer aan, tassen gepakt en toen van boord, over een 50 meter lange drijvende pier die enorm wiebelde. Maar het was nu hoog water en de pier stopte 3 meter voor het strand. Vanochtend, met laag water stapte je met droge voeten de pier op, nu moesten de schoenen weer uit en pootje badend naar de kant. Ik heb de weg naar de transferbus verder maar op blote voeten gedaan.

Nu gaan we morgen echt relaxen!