De bergen in

De eerste nacht in Manila had ik diep geslapen na de lange vlucht zonder slaap. Deze nacht was het minder en vooral toen rond 5 uur de eerste jeepneys onder onze kamer langs scheurden. Met knallende uitlaat, het leek het circuit van Zandvoort wel. Maar goed dat we naar rustiger streken gaan vandaag, zo dacht ik. Dat blijkt niet echt waar; in Baguio, waar we vanmiddag aankwamen zijn er verhoudingsgewijs misschien wel meer dan in Manila. Maar we hebben er toch minder (beter: eigenlijk niets) mee te maken, want ons hotel ligt in een bos, waar ze niet mogen komen, überhaupt nauwelijks gemotoriseerd verkeer. Kortom dit hotel is wat rust betreft het tegenovergestelde van het hotel in Manila.

We vertrokken in een ruim 8persoonsbusje -voor ons tweeën!- en waren na iets meer dan drie kwartier de stad uit. Tolwegen hebben zo hun voordeel. De eerste 10 minuten stonden we gewoontegetrouw regelmatig stil en vast, maar daarna gingen we de tolweg op. Het was een kilometers lang viaduct, dwars door woonwijken waar sommige appartementen op minder dan 10 meter van de weg stonden. Uiteraard geen geluidsscherm: leuk op je balkon zitten...  Deze huizenblokken zagen eruit alsof het voor de bewoners nog maar één trede omlaag was om bij de daklozen te horen. Van tijd tot tijd was er boven ons nog een weg: omdat er geen ruimte was voor het tegemoetkomende verkeer reed dat een etage hoger. De skyline konden we nu goed bekijken. Steeds als we dachten dat het einde in zicht kwam, was er na een bocht weer een hele nieuwe hoogbouwwijk in de verte te zien. We vroegen ons af of Manila inmiddels niet de meeste hoogbouw ter wereld heeft. Toen we de stad eenmaal definitief achter ons hadden gelaten, werd het landschap snel saai: rijstvelden en rijstvelden en nog meer. Alles op een laagvlakte, met veel rommelige loodsen, elektriciteitsdraden, zendmasten. De rit zou 4 a 5 uur duren, maar na 4 uur waren we nog niet in de buurt van bergen (en daar moesten we uitkomen). De chauffeur had wel behoefte aan een break en op zijn aanraden zijn we gestopt bij een "Jollibee"; het bleek een soort McDonald's en daar wil ik eigenlijk echt nooit dood gewonden worden! Omdat wij er dus nooit komen zijn wij een soort junkfoodbeet (een variant van de analfabeet en digibeet) m.a.w. wij snappen niets van het systeem van bestellen op een display en apart betalen. Tot overmaat van ramp was het de lunchpauze van de naburige school en stond de hele zaak vol met - vooral - jongetjes van een jaar of 10. Ik had besloten niets te nemen, ging vast een tafel zoeken en even later stond een joch naast me om te vragen waar ik vandaan kwam. Dat leverde zoveel hilariteit op bij zijn groepje aan de andere tafel, dat hij even later overmoedig geworden brutaalweg aan mijn tafel kwam zitten en vroeg of ik zin had in een biertje. Nu kwamen ze aan zijn tafel helemaal niet meer bij. Gelukkig kan ik nog steeds mijn verbaasd-verontwaardigde schoolmeestersblik opzetten en het jongetje droop af. We hebben ons er over verbaasd, dat die kinderen zoveel geld te besteden hebben, maar ook over de enorme berg afval die op zo'n tafel achterblijft.

Het laatste uur van de tocht liep het traject over een erg kronkelige weg omhoog (vaak steil) de bergen in. Baguio is een stad met 350.000 inwoners, waarvan 250.000 studenten! Dat was te merken toen we er vanmiddag een uur rondliepen. Wij waren de enige blanke toeristen (in Manila hebben we er overigens niet meer dan 20 gezien), Filipijnse toeristen waren er wel, vanwege een groot bloemenfestival dat hier morgen begint, compleet met bloemencorso. De trottoirs in het centrum waren overvol, gemiddelde leeftijd  begin 20. Het hotel waar we zijn ondergebracht ligt - zoals gezegd - heerlijk rustig in een mooi en doodstil bos, maar is verder geen succes, met name het personeel is onder de maat. Om een duistere reden is er zoveel jong personeel dat niemand wat te doen heeft, ze vervelen zich dood en halen dus met elkaar ongein uit, gaan met zijn achten strak in het gelid op een paar meter afstand naar je staan kijken in het restaurant om te zien òf en hoe je eet. Of ze staan met 10 mensen achter de receptie en krijgen de slappe lach als je ze een vraag stelt die ze niet begrijpen. Kortom, goed dat we hier maar 1 dag zijn, morgen reizen we verder naar Banaue, een rit van 8 uur. We zijn gewaarschuwd.