Rijstvelden in de mist

Maandag 26.2

Geschreven in een wifiloos tijdperk.  In Sagada, in St Joseph Resthouse. Het is een te eenvoudig onderkomen. De kamer waar we werden ondergebracht was piepklein, koffers konden nauwelijks naast het smalle bed staan. Tegen bijbetaling konden we naar een huisje in de tuin. Het is veel ruimer, maar erg basic. Niets werkt goed in de badkamer. Dit type "resthouse" hebben we vroeger wel vaker gezien en ook in geslapen. In Nebaj - Guatemala voor ongeveer 2 gulden geslapen in een houten schuur, zonder raam, wc, of wasbak, maar wel met een hangslot op de deur. Misschien is dit St Joseph Resthouse leuk voor 20ers (hoewel...?), maar niet meer voor ons. We slaan en slapen ons er wel 2 nachten doorheen.

De dag begon dramatisch. Voor anderen, niet voor ons.  In ons hotel  in Banaue zaten diverse reisgroepen, waaronder een Israelische. Die hadden gisteren (zondag) een erg pittige wandeling gemaakt. Voor één man (74) bleek het fataal, hij werd vannacht onwel, naar het ziekenhuis, daar ging het beter, maar vanochtend op weg naar de eetzaal van het hotel is hij ( waar veel groepsleden bij waren) in elkaar gezakt en overleden. Wij hebben niets gemerkt, maar hoorden het van de chauffeur, voor we naar het ontbijt gingen. De mensen die van niets wisten keken raar op van het jammeren van de weduwe in de lobby. De groepsleider zat dichtbij onze tafel te bellen om het lichaam met weduwe naar Manila en vervolgens naar Israël vervoerd te krijgen. Een afschuwelijk einde van een mooie vakantie. We hadden geen idee wie de overledene was, maar het is een raar gevoel om daar op zo'n moment rustig te ontbijten.  Vervolgens gingen we op pad naar Sagada, via de plek voor foto's van de echte Unesco rijstterrassen, waar we gisteren vanwege het matige weer niet waren geweest. Alleen.., het regende opnieuw en hoog in de bergen betekent dat praktisch altijd mist en nevel. Op goed geluk dus. En het viel al met al toch wel mee. Je zag de nevel vanuit de dalen omhoog trekken en langzaamaan kwam er meer van de berghellingen en rijstterrassen in zicht. Maar dan kwamen er weer nieuwe mistflarden, het betekende, dat als je maar snel genoeg op het juiste moment afdrukte je een redelijke kans maakte op een goede foto. Maar, gezegd moet gezegd: het had ook wel wat om zo voor je ogen te zien hoe snel het weer kan wisselen. En het was sowieso mooi om die terrassen daar te zien. Terwijl wij daar stonden had de gids van een groep met Franse toeristen een oud dorpshoofd opgetrommeld voor een fotosessie. Het zag er wat aandoenlijk uit: de man was onbestemd oud, droeg deels traditionele kleding met een lendendoek, maar daaroverheen een vrij dik jack, op zijn hoofd een honkbalpetje en daarbovenop een traditionele hoofdtooi. Iedereen verdrong zich voor een foto, veel wilden met hem samen op de foto en hij liet het allemaal gelaten over zich heen komen. Verderop, toen we een stuk lager zaten, kregen we nog een keer een mooi zicht op een ander dorp met rijstvelden. In een dorpje weer verder en weer hoger, dus koeler en neveliger zijn we gestopt om een markt op te lopen. Zelden zulke mooie groenten bij elkaar gezien! O.a. "knikkeraardappels" oftewel krieltjes en rode (in feite violet) rode kool, nog net niet lichtgevend. Ingestapt om verder te gaan, stonden er om de hoek 2 tricycles zo enorm volgeladen met pakketjes etenswaar dat de chauffeur er nauwelijks bij kon, laat staan de bijrijder. Die was er wel. De 2 jonge chauffeurs en hun vriendinnen vonden het geweldig dat we voor ze stopten, moesten overal om lachen en wilden best graag met de spullen op de foto. We kregen enthousiast ook pakketjes aangeboden, maar hebben dat toch maar vriendelijk afgeslagen. Een soort chips van uitgebakken varkensspek bijv. (Kaantjes heet dat geloof ik?) Nou nee, toch maar niet. De tocht ging verder, deels via de weg waarover we eergisteren gekomen waren en deels over een nieuwe weg. En het uitzicht bleef prachtig. We kregen nog een apart verhaal van de chauffeur: Als je als jongen- nog niet echt lang geleden, 40 a 50 jaar- een meisje uit een ander dorp wilde trouwen, dan moest je het hoofd brengen van een man van de vijandelijke stam.  Later in het museum van de missiepost van Botoc zagen we gruwelijke foto's van die praktijk Ik heb deze foto's met gevaar voor eigen leven illegaal in het museum gemaakt. Jammer genoeg lukte het niet om de reflectie in het vitrineglas er bij één  van de twee foto's uit te halen. (Volgens goed gebruik in deze tijd die barst van de overgevoelige tere zieltjes moet ik hier een waarschuwing plaatsen: De volgende beelden kunnen verontrustende scènes bevatten! Bij deze) En nu zitten we dan in Sagada, waar een avondklok blijkt te zijn. Reden: antiregeringsrebellen en daarnaast is er veel drugssmokkel in dit gebied. Dus moesten we om 9 uur vrij plotseling uit het restaurant waar we zaten te eten vertrekken en onopvallend de fles wijn meenemen. Er waren daadwerkelijk politiecontroles, maar wij, als toeristen, werden ongemoeid gelaten. Morgen blijven we hier en gaan in de omgeving interessante plekken bekijken, waaronder de vallei met de "hangende doodskisten" (om maar weer naar het begin van deze aflevering  terug te keren)