Hoogtepunten

Na een tocht van 10 uur (jawel, langer dan aangekondigd maar dat was onze schuld) zitten we nu in een groot onpersoonlijk hotel, annex jeugdherberg in Banaue. Morgen gaan we o.a. wandelen door de rijstvelden, daar hebben we onderweg al iets van gezien, ze zijn prachtig gelegen. Dat belooft een mooie dag te worden.

Toen we hier aankwamen hadden we het erover: kun je na een reis van 10 uur, die voor 99% alleen maar prachtig, bijzonder, indrukwekkend, interessant en overweldigend was alle indrukken nog bevatten? - en zwart op wit zetten? Wat dat laatste betreft; dat is een duidelijk nee. Dat we licht euforisch hier aankwamen is een feit. Maar genoeg superlatieven. Ik ga voor mezelf proberen de belangrijkste dingen te noteren. Eerst een feitje: het letterlijke hoogtepunt was de bergpas op 2350 meter, maar die kwam pas halverwege de rit.  Toen we uit Baguio wegreden konden we zien dat de jeepneys in Manila eigenlijk wel wat saai waren, hier zijn ze veel kleuriger en fantasievoller versierd. (Dus ja, er komen nog een paar foto's bij!) Ze wekken door hun uiterlijk een beetje de indruk van een uitvergrote hippie-volkswagenbus. Alsof ze door vogelvrije Autonomen bestuurd worden. Maar niets is minder waar: ze blijken allemaal officieel geregistreerd te zijn, ondergaan keuringen en je jeepney verkopen aan iemand in een andere provincie levert extra gedoe, omdat zo'n registratie dan moet worden overgezet naar die provincie. En bureaucratie is hier natuurlijk ook gevoelig voor corruptie, zacht uitgedrukt. Kortom, het lijken vrije vogels, maar zijn het niet. Wij werden echter wel vrolijk van ze. Langzaamaan lieten we de drukte van Baguio steeds meer achter ons, maar we kwamen wel continu vrachtwagentjes volgeladen met bloemen tegen die daarheen op weg waren. We hebben het namelijk wel over het grote bloemenfestival in Baguio! En vandaag zou de streetparade (= corso) zijn (de drie vrolijk verklede dames op de foto gisteren waren daarvoor aan het oefenen). Wat we nog meer tegenkwamen waren vrachtwagens in diverse soorten en maten, volgeladen (en dan dus heel erg hoog volgeladen) met allerlei soorten kool. We zitten namelijk in de groenteprovincie van de Filippijnen.  Verder in elke stad of dorpje een eigen variant op de "tricycle", sommige net zo uitbundig versierd als de laatstgeziene jeepneys. En middeleeuwse dorpen, d.w.z. dat de bebouwing er heel armoedig uitziet, dat de beroepsgroepen bij elkaar zitten en dat de meeste activiteiten op straat plaatsvinden. Simpelweg omdat er in de werkplaats geen plek meer is om te werken. Daar staan alle auto-onderdelen, plus apparatuur en gereedschap. Dat geldt ook voor fietsen/brommerreparateurs, meubelmakers en noem nog maar wat ambachten. Dus worden de auto's voor de deur gerepareerd, worden meubels op straat gemaakt, planken op straat gezaagd enz. Het is erg rommelig, maar ook levendig en dus leuk om te zien.

En verder was daar het landschap. We hebben het direct toegevoegd aan onze top5 van mooiste gebieden en ritten. Continu wisselend van mooi naar erg mooi,  naar schitterend en weer terug. Van te voren hadden we allebei het idee om onderweg in de auto een dutje te doen, of informatie te lezen over de komende dagen. Het kwam er niet van. Maar na ruim 9 uur ontdekte ik dat er eigenlijk geen plek meer was in mijn hoofd voor nog meer moois. Onderweg zijn we vaak gestopt voor een fotoshoot, of een wandeling over een markt, of gewoon zo'n levendige straat. Langs een groot deel van de route vandaag zagen we langs de weg, in het wild: Hemerocallis (of Amaryllis) , aronskelk, Agapanthus (bij honderden), Canna's en nog heel veel andere kleurrijke bloemen. En heel regelmatig werkzaamheden omdat één weghelft, helemaal, of deels was verdwenen door landslides. In veel landen worden die vooral veroorzaakt door ontbossing. hier is dat maar zelden de reden. Men is voorzichtig met bomen kappen, maar in het cycloonseizoen kan hier zo ongelooflijk veel regen in één dag vallen, dat daar niets tegen bestand is. We hebben nu ook voor het eerst gezien hoe die enorme oersterke ijzeren netten tegen berghellingen worden bevestigd om vallende rotsblokken tegen te houden. Ik dacht altijd al dat dat een enorme klus moest zijn. En jazeker, dat is het. Werk voor bergbeklimmers, maar hier niet of nauwelijks gezekerd en dan maar - hangend aan de berg, 40 meter boven de grond - diepe gaten boren in keihard graniet. En ook nog flink onderbetaald, maar ze zijn blij om werk te hebben.

En nu zitten we dus te midden van de beroemde Unesco Werelderfgoed rijstvelden waar we morgen naar toegebracht worden met, jawel! Een jeepney!