Intramuros - Binnen/tussen de muren

Om 10 uur stond de locale Übertaxi te wachten om ons naar Fort Santiago te brengen: de belangrijkste bezienswaardigheid van Manila volgens vele Filipino's. Het fort ligt in het enige stukje van de stad dat na WO2 nog voor een deel overeind stond. De rest was platgeschoten en gebombardeerd om de laatste Japanners te dwingen zich over te geven. Het gaat om de 16e eeuwse ommuurde binnenstad; Intramuros. De taxirit van ongeveer 12 km duurde iets meer dan 3 kwartier, de spits was gelukkig voorbij, anders was het ruim een uur geworden. We zijn Fort Santiago zelf niet binnen geweest, het programma (dat we zelf hadden bedacht) bleek al erg vol. Dus hielden we het om te beginnen bij het niet- geplande bijwonen van een bijeenkomst  van elkaar bestrijdende politieke groeperingen. Het was duidelijk dat ze stevige rivalen waren, maar er stroomde geen bloed. Dat had zomaar gekund, want de ene spreker stond oud-president Duterte te verdedigen terwijl er vlak achter zijn rug mensen met protestborden opriepen om hem te berechten. Zo stonden er een paar honderd mensen elkaar op een nogal gemoedelijke manier met woorden te bevechten op het plein voor de oude kathedraal. Die kathedraal is door veel rampen getroffen; brand, aardbeving, tsunami en de laatste keer was het bombardement in 1945. Het gebouw dat er nu staat stamt uit 1951 en is kathedraal nr. 7. Maar...., het ziet er oud uit aan de buitenkant. Hierna wilden we de rest van de oude binnenstad gaan bekijken, maar werden door een meneer overgehaald om met zijn Maserati in een hop-on-hop-of systeem rondgereden te worden. Die Maserati was een "tricycle": een fiets met een zijspan, meestal worden die zelf gebouwd en aan elkaar gelast. Vanwege de hitte hier zitten de passagiers altijd overdekt en met een parasol, of paraplu voor de fietser. Kortom: een bijzonder vervoermiddel. De prijs was redelijk, dus we dachten: waarom niet? Het bleek een uitstekende keus. In een uur tijd alle highlights gezien, bij veel ook naar binnen geweest met de fietser als gids, geen gesjouw over lastige keitjes (maar dus wel gehobbel op een niet heel comfortabel en erg smal bankje) en lekker zittend in de schaduw. Aan het eind van de rit zijn we nog de oudste en niet plat gegooide kerk en klooster in geweest. En toen naar Chinatown aan de overkant van de rivier. Dat kon tot aan de rivier met een (electrische) scooter-tuktuk. Hij wilde voor het afgesproken bedrag toch maar niet die "hoge" brug over. En dus moesten we het laatste stuk lopend afleggen. Op de brug (afgezet met Chinese lantaarnpalen, allemaal rijk voorzien van drakenkoppen) konden we volop genieten van de jeepneys. We snappen nu ook waarom ze verboden gaan worden: de dieselstank en het lawaai! De rivier was hier breed en de brug dus lang. In de 10 minuten dat de oversteek duurde zijn er zeker 50 gepasseerd. Je kunt ook zeggen dat we ze gehoord en geroken hebben.... Aan de overkant gekomen bleek Chinatown een geweldige leuke chaos en heksenketel: op de doorgaande wegen was het een enorme herrie van vrachtverkeer en jeepneys, brommers, scooters en motoren. In de smalle zijstraten barstte het van de Chinese winkeltjes en in de steegjes van marktverkopers. Wij zagen vooral heel veel fruit en groentes. In de rest van Manila kwamen we bij eetstalletjes op straat vooral veel ongedefinieerde soorten vlees tegen, in een conditie die maakte dat al mijn eetlust op slag verdween. Maar dit fruit en deze groente zag er prachtig uit. Terug naar het hotel, aan het begin van de spits (half vier) gingen we met een gewone taxi. Nu deden we er iets meer dan een uur over en stonden we met enige regelmaat stil op een kruispunt. Grappig gezicht: van links en rechts komt er verkeer op je af, maar vooral tot stilstand, terwijl wijzelf ook niet voor of achteruit konden. Wat een verschil met Nederland! En dan vooral qua mentaliteit bij de chauffeurs; ik weet zeker dat er in Nederland, gescholden en getoeterd zou worden. En niet te vergeten de opgestoken middelvingers! Hier niets van dit alles, iedereen wacht zijn beurt af en "Wil jij liever eerst? Okay, ga je gang".  Vanavond opnieuw gegeten bij de "Green Belt", het winkelcentrum met de dure, exclusieve winkels, maar gelukkig ook een heel groot binnenterrein/jungle, waarin allerlei goede restaurants zitten: vlakbij, maar toch ver weg van de hectiek, onder tropisch groen. Heerlijk Thais gegeten. We komen hier wel weer terug.

Dat gezegd hebbend: morgen worden we om half 8 opgehaald om naar het noorden van het eiland (Luzon) te rijden. Na een dag of tien komen we dan weer terug om later naar Palawan te vliegen. Nu dus vroeg naar bed, maar eerst de koffers pakken.