19 t/m 23 febr.

De verhuizing naar Tanote Villa Hill verliep iets anders dan gedacht. Ten eerste had de enge creep van de receptie (vriendelijkheid graag, maar kruiperig; brrr) de afspraak die we smiddags hadden gemaakt niet doorgegeven aan de volgende dienst. Dus stond er niet om half elf een golfkarretje voor de deur om de bagage op te halen. En ten tweede was er om 10 uur een tropische stortbui losgebarsten, de eerste in al die weken. We roepen altijd dat een tropische bui niet lang duurt, maar dat blijkt niet altijd te kloppen. Dus geen golfkarretje EN stromende regen. Harry offerde zich op door naar de receptie te gaan, waar hij flink nat aankwam, maar het had erger gekund: halverwege zijn tocht was het regenen gestopt. Hij mocht nu wel zittend weer omlaag in het karretje maar vond dat absoluut geen onverdeeld genoegen. De zeiknatte en steile weg zorgde voor een constant doorslippende golfkar. Hij heeft meerdere keren op het punt gestaan er uit te springen, omdat ie bang was dat het ding niet meer te houden was. Naar boven met de bagage, plus een extra passagier gaf weer andere speciale effecten. Ik had regelmatig het idee, dat ie de top van een bult in de weg niet zou halen en terug zou zakken, maar uiteindelijk kwam alles in orde.
Het nieuwe resort is prima, mooie ligging boven de zee, dus ver uitkijkend, maar dus ook jawel, een flinke afdaling naar de zee en een forse klim terug. Maar daar blijft het dan wel bij, het restaurant is om de hoek, zonder klimmen te bereiken. Onze dagen hier zijn heel avontuurlijk ingedeeld: om een uur of elf richting strand, een goede plek zoeken in de schaduw en tussen 3 en 4 weer terug. Veel lezen en tussendoor een paar keer snorkelen in prachtig helder water, we hebben wat snorkelen betreft het beste bewaard voor het eind: op onze laatste tocht vandaag kwamen we eerst terecht in een school prachtige vissen, die heel rustig zweefzwemmend voor ons verschenen en ons doorlieten, maar nauwelijks aan de kant gingen en vrijwel direct daarna zweefde er een klein stukje wier voor me, goudgeel en daar in had zich met zijn staart vastgehaakt... een zeepaardje! Hij was al voorbij gedreven voor het tot me doordrong, ook omdat zijn kleur exact hetzelfde goudgeel was. Ik kon Harry nog net bereiken, dus wij er gauw achteraan. We hadden geluk met mooi helder water en met de zon, waardoor hij makkelijk terug te vinden was. Een prachtig gezicht! Het snorkelen gebeurt hier in een onrustiger zee dan aan de westkust. Want hier staat wind. De dame van het vorige hotel had dus een heel klein beetje wèl gelijk met haar windverhaal. Er staat hier meer wind dan aan de westkust, maar dat is voor ons alleen maar een pluspunt. Het is hier minder heet. Nog een pluspunt en ook in verband met de hitte, we kunnen hier om 5 uur een borreltje drinken op het balkon. Het vorige huisje had een balkon met mooi uitzicht op de ondergaande zon, maar daar zat je tot ruim na 6 uur badend in je zweet. Niet echt lekker.
De grootste attractie is hier, naast de mooie ligging van de baai, een grote granietrots in zee, van zo'n 10 meter hoog, die je kunt beklimmen als je durft: heel steil, geen trap, maar een touw met knopen om je langs omhoog te trekken, dus uitsluitend voor de waaghalzen, die er daarna van af duiken. Nee, wij niet.
We hebben uiteindelijk besloten om geen brommertje te huren, het is wel goed zo om een paar dagen niets te doen. Dat valt nog niet mee!
Morgenochtend moeten we wat vroeger op om de boot naar Koh Samui te nemen, vandaar vliegen we naar Bangkok, waar we de laatste dagen blijven. Kortom, het eind is in zicht.