P.S. + disclaimer

De reisverslagen van de afgelopen weken waren bedoeld voor mijn eigen reisdagboek, geschreven in de wetenschap dat er ruim 60 "abonnees" mee konden lezen. Daarvan heeft een groot aantal gereageerd. Ik vond het leuk om de reacties te lezen, maar heb er bewust voor gekozen om er niet één te beantwoorden, puur om mezelf te beschermen. Het schrijven van een verslag kostte me meestal al een uur of 2 aan het eind van een behoorlijke of erg intensieve dag. Vaak in de wetenschap dat de volgende dag al om 6.30 de wekker weer ging. Sommige stukken heb ik meerdere keren herschreven, zoekend naar een betere formulering omdat het ook voor mij wel prettig is als ik over een paar jaar nog steeds begrijp wat ik bedoelde. En dat maakte het hopelijk voor de oplettende lezertjes ook begrijpelijk hoe een heer van stand zich staande hield, zijn eigen eenzame weg gaand, temidden van de chaos, drukte, viezigheid EN schoonheid. Daarbij werd ik niet bepaald prettig gesteund door mijn tablet, die de meest onwaarschijnlijke woorden (en daarmee: zinnen) produceerde waarin, als je goed zocht nog wel een spoortje van het door mij getypte woord terug te vinden was. In de haast van het typen kwam ik daar meestal pas bij herlezing van een alinea achter. Er zijn door mij regelmatig wat minder diplomatieke woorden uitgesproken.. Toch heb ik het met veel plezier geschreven!

In de komende 14 dagen zal ik mischien af en toe toch nog iets schrijven. Dit is dan weliswaar niet zozeer voor privégebruik, maar wel waarschijnlijk niet erg interessant voor anderen. Bij Facebook kun je mensen "ontvrienden", bij Reislogger zou ik jullie kunnen "ontabonneren" of zoiets, maar dat is veel werk, dus ik laat de keus aan jezelf: negeer de mails met nieuwe verhalen van mij, òf lees ze, maar raak niet teleurgesteld. ....

Gisteren hebben we ruim 17 uur doorgebracht met reizen: vliegen, wachten op een vliegveld, een havenpier en met ruim een uur vertraging de catamaran die van Surathani via Koh Samui naar Koh Tao ging genomen. Deze wilde de vertraging blijkbaar weer een beetje goed maken en voer ongeveer als een speedboot. Koh Samui hebben wij in plm 1997 gezien en we vonden het toen al -in tegenstelling tot wat diverse reisboeken schreven- geen ongerept paradijs meer. Nu kun je rustig stellen dat het naar de filistijnen is geholpen. De bebouwing is nog wel laag, maar de uitstraling is qua drukte, kabaal en ordinaire souvenirshops gelijk aan elk overvol toeristenoord in Spanje of Griekenland. We stonden op weg naar de pier met ons busje regelmatig stil in een file. We hadden gehoopt de boot van 13.30 te halen, maar dat bleek verouderde informatie. Hij voer nu om 17.00. En dat werd dus een ruim uur later. We kwamen pas om 8 uur op Koh Tao aan, volledig donker dus. We zitten eerst een paar dagen in Koh Tao Hillside Resort, aan de noordwestkust van het eiland. Op een paar honderd meter van dè toeristische attractie van deze eilandengroep. Dat zijn 2 kleine eilandjes die onderling èn met het hoofdeiland verbonden zijn door een smalle zandbank van prachtig wit koraalzand. Het is een plaatje, maar dat betekent dat er honderden bootjes met toeristen op af komen, de hele dag door. Ik heb foto's gezien, waarbij je nog nauwelijks kunt zien dat het een zandbank is, zoveel toeristen staan er op. Wij zijn er destijds met Peter ook geweest met een tripje en toen vonden we het al druk.
Ons hotel heet niet voor niets Hillside; alle huisjes liggen op een steile helling. Bovenaan is de receptie en vanaf daar voeren kleine steile trappen omlaag naar de huisjes, de restaurants en de zee. Je klimt en daalt dus per dag heel wat en het is vooral ook een prachtig gelegen fitnesscentrum. Er is een weggetje, zo smal dat er geen auto, maar wel een golfkarretje kan rijden. Achterop is een laadbak voor de koffers en hierin word je naar je huis gebracht. Het was net de python in de Efteling! Zo steil en bochtig. En hard dat ie ging! De chauffeur rijdt het traject natuurlijk tientallen keren per dag, maar wij vonden het allebei doodeng.
We hebben er thuis lang over gedaan om een hotel te kiezen en we zijn blij dat we niet in het centrum zitten. Het betekent wel, dat we elke keer met ons gehuurde brommertje op pad moeten, maar we zitten nu niet temidden van de disco's, karaokebars en luidruchtige, dronken toeristen. Was er 20 jaar geleden alleen maar een nauwelijks ontwikkeld havenplaatsje, met 2 simpele barretjes, nu is het een lint van restaurants, bars, disco's enz, enz, van een paar kilometer. We zitten in ons huisje t.o.v. het dorp verscholen achter een aantal enorme granietrotsen, die als geluidswal fungeren, maar toen we na het eten 's avonds de pier van het hotel opliepen, konden we het dorp in de baai goed zien. En horen.