Rijstvelden

We waren er klaar voor! Dachten we, maar 's ochtends bleek het te regenen. De regen viel niet met bakken uit de lucht, maar het regende hard genoeg om na een uur wandelen kletsnat te zijn . Onze gids Armin kwam met een veel belangrijker reden om niet in de rijstvelden te gaan wandelen: in het gebied waar we heen zouden gaan zijn de dijken van modderige klei en die waren nu spekglad. Dus er was een nieuwe invulling voor vandaag nodig. De oplossing was een andere vallei waar het dorp als een eiland middenin de rijstvelden lag. Het toegangspad was helemaal van beton. Dat wordt ook wel glad, maar toch een stuk minder.

Om 8 uur vertrokken we met een andere gids: Jeffrey. De autoriteiten van dit gebied vinden namelijk terecht, dat om de werkgelegenheid hier te behouden en zo de jeugd hier te houden en een toekomst te bieden er met lokale gidsen gewerkt moet worden. De jongeren willen vaak niet het werk van hun ouders als rijstboer voortzetten en vertrekken naar de grote stad. Dat betekent dat de rijstvelden vervallen en de dijken langzaamaan instorten. Het evt herstel hiervan is heel  veel werk en dus duur. Dit cultuurlandschap dat al 2000 jaar bestaat zou zo komen te verdwijnen en daarmee ook het (eco)toerisme. Kortom, gids Armin bleef achter en wij op pad in een jeepney met Jeffrey. De jeepney was op ons drieën na helemaal leeg, het was grappig om zo vervoerd te worden, maar het is vast niet comfortabel op langere ritten; een gladde plastic bank langs beide zijkanten, waar je bij elke bocht vanaf dreigt te glijden. Door het lage dak konden wij nauwelijks rechtop zitten. Wil je naar buiten kijken dan moet je duiken vanwege de raampjes die nog veel lager zitten. Het was inmiddels niet meer heel dramatisch aan het regenen en in plaats van mist zagen we nu de overkant van de vallei, maar het bleef de rest van de dag wisselend weer: zon, motregen, en een enkele keer serieus nat worden. Met Jeffrey was er direct een goede klik, hij sprak beter verstaanbaar Engels en wist veel op een duidelijke manier te vertellen. Hij is zelf rijstboer, 35 jaar en wil niet vertrekken, maar juist het bedrijf van zijn ouders voortzetten. Jammer genoeg levert rijst verbouwen niet voldoende op, dus hij verdient op deze manier wat bij.  Onze gids liet ons eerst het wandelgebied van bovenaf zien; niet zo groot, maar er viel wel veel over te vertellen. De net opgekomen rijst wordt in een nursery gezet en na ongeveer een maand in de "volwassen" afdeling. De nursery is altijd goed te herkennen aan de heldere frisgroene kleur. In de volwassen afdeling wordt het plantje donkerder groen. De hele cyclus van zaaien tot oogsten duurt 4 maanden. in een jaar tijd is er dus de kans op 3x oogsten. Toen begon de afdaling, we kregen een stevige, lange wandelstok - eigenlijk meer een soort herdersstaf. Die was wel echt nodig, want vooral de rotsstenen die af en toe tussen het beton lagen konden verraderlijk glad zijn. In het begin liepen we op hellingen met stukjes privégrond, daarna kwam een lange betonnen trap en uiteindelijk het min of meer egale horizontale pad. Overal was het uitkijken geblazen, want er was regelmatig wel een onverwacht gladde plek. Omdat het zondag was, werden we een aantal keer door kerkgangers ingehaald die naar beneden gingen om in het dorp naar de mis te gaan. Eenmaal beneden aangekomen bleek het dorp behoorlijk klein en als we er zonder gids waren geweest hadden we alles binnen een minuut of 20 wel gezien. Nu bleven we er ruim anderhalf uur, met veel interessante verhalen van Jeffrey. Bijv. over de piepkleine houten huisjes op houten palen, die zonder spijkers, maar met houten wiggen in elkaar werden gezet. Om de houten palen doen ze tegenwoordig een brede band van blik/metaal zodat ratten en muizen niet verder kunnen klimmen. Vroeger was dat er nog niet, maar werd een grote ronde houten schijf om de paal gedaan. Vrijwel alle huizen waren aan de buitenkant versierd met houtsnijwerk en aangezien deze stam (Ifugao, onthoud de naam!) aan koppensnellen deed, zijn er een aantal "striptekeningen" waarop de vijand gedood en onthoofd wordt, waarna de trofee op een spies wordt gezet. Het schijnt dat er plaatsen zijn waar je zo'n gespietst hoofd nog steeds kunt bewonderen. Tegen betaling uiteraard. Toen we het dorp weer uit wilden lopen zagen we dat één gezin een soort souvenirwinkeltje als bijverdienste had. We proberen daar als het even kan altijd iets te kopen, tenzij het echt lelijk, of veel te duur is. In de winkel zat ook Oma, of Overgrootoma, dat was niet duidelijk. Ze zag er erg bejaard uit en bleek vrijwel doof te zijn. Volgens haar kleindochter moest ze minstens 87 jaar zijn, maar misschien ook wel over de 100. Niemand wist het precies, omdat in de tijd dat Oma werd geboren er nog geen bevolkingsregister bestond; er was niets genoteerd. 

Na afloop zijn we naar de markt geweest in ons dorp Banaue en daar iets kleins te eten gehaald voor de lunch.De markt stelde niet veel voor; hij was in een soort parkeergarage onder een appartementengebouw. Wij waren de enige potentiële kopers. Bijna alle marktkooplieden zaten hetzij te slapen, hetzij op hun mobieltje te kijken. Vaak online gokkend. Toen we buiten kwamen ging het plots stortregenen en dus zochten we onder een afdak van winkels beschutting. Voor ons, langs de stoeprand liep een afvoergoot. Al etend dreef daar ineens iets voorbij, wat we liever niet hadden gezien. Het was een open riool. We zijn door onze India-reizen wel wat gewend  maar hadden dat hier eigenlijk niet verwacht.