Naar het zuiden

Vanochtend om 8.15 vertrokken we richting het vliegveld van Laoag, zo'n 130 km naar het noorden. Onderweg was er nog tijd om 2 kerken en het weekendhuisje van Ferdinand en Imelda Marcos te bekijken. Je ziet hier al met al maar weinig echt oude kerken, de meeste zijn in de loop der tijd ingestort door aardbevingen en vervangen door een nieuwer gebouw. Dit keer hebben we wel kerken of ruïnes ervan gezien die rond 1700 werden gebouwd. De steunberen ervan zijn immens, vanwege de aardbevingen, je zou er een klein huis in kwijt kunnen. Die steunberen konden niet voorkomen dat het complete dak instortte toen de grond weer eens beefde. Nu zit er een lelijk golfplaten dak op. Alle kerken, de nieuwe zowel als de oude hebben een opvallend lang schip en zijn verder nogal kaal en sober van binnen. Het paleis (niks weekendhuisje) van Marcos was van een andere orde. Weliswaar was het vooral voor weekends en vakanties bedoeld, maar niets eraan was klein. Een grote ontvangsthal met grote trap die naar een minstens zo grote zaal op de verdieping voerde met daarnaast een slaapkamer waarin een bed van naar schatting 4 meter breed. Alles voorzien van een prachtige houten vloer en wat vooral wonderlijk was; overal was het lekker koel. Terwijl de ramen (dezelfde schuifpanelen die we in Vigan zagen) wijd open stonden. Komt misschien wel door de strategische ligging aan een groot meer. Harry las nog eens op internet na hoe het ook weer zat met meneer Marcos. Volgens verschillende berekeningen heeft hij 5 tot 10 miljard dollar achterover gedrukt; uit de staatskas gejat. Een flink deel van de bevolking draagt hem nog steeds op handen. En pas geleden is zijn zoon tot president gekozen..

Op het moment van schrijven zitten we in een Airbus van Philippine Airlines, halverwege Vigan en Manila.  Tijd voor een paar bijzonderheden:

• In deze 10 dagen heb ik nog niemand zien roken! Wel één keer zien "vapen"
• Het kauwen op betelnoten hebben we tot  nu toe alleen in de bergen meegemaakt. "NO SPITTING OF MOMA!" Ik dacht eerst dat het een schrijffout was en dat iemand eigenlijk grappig had willen doen: No spitting on Mamma. Later bleek dat Betel in hun taal Moma is.  Het levert smerige vlekken op, alsof iemand bloed gespuugd heeft.
• In Baguio lag het hotel zo afgelegen dat we er  ook avondeten moesten nemen. Daar stond bij het buffet vermeld dat er 500 rp (ongeveer €8.--) extra in rekening werd gebracht als je teveel opschepte en het niet opat.
• Twee keer hadden we een kamer met een bijzondere toiletpot: aangesloten op elektriciteit,  verwarmde bril, verwarmd spoelwater en met een afstandsbediening voor diverse functies zoals spoelen, het wassen en droogblazen van òf de achter- òf de voorbibs... Wat zouden Jet en Koosje Veenendaal (Koot&Bie dus) daar over gezegd hebben? Uiteraard kon je voor al de verschillende onderdelen de temperatuur aanpassen. Je hebt hiervoor wel een grote toiletruimte nodig. Wij zouden ervoor moeten gaan verhuizen, of grondig verbouwen.

Terug in Manila zagen we nog een keer de skyline in de verte, maar vlak naast de snelweg de woningen van de armen.