Toeristje spelen

Bij aankomst gisteren in Vigan stelde de chauffeur voor om ons om 9 uur op te halen. Waarvoor? was onze vraag, want we zouden volgens het programma een 'vrij te besteden' dag hebben. Voor de rit met de koets zo bleek. Dus zaten we even na 9 uur in een koetsje, met de chauffeur erbij als gids. Hiervoor moesten we het ontbijt een beetje afraffelen, wat nog niet meeviel. We werden omringd door 10 knipmessende jonge meisjes, allemaal met zwart mondkapje. Het Engels van de gemiddelde Filippijn is meestal al lastig te verstaan en als het gefilterd wordt door een mondkapje blijft er over dat je heel regelmatig moet zeggen, dat je het niet goed begrepen hebt. Daarbij wilden de schatten ons werkelijk alles, zoals bijv. het bedienen van de broodrooster, uit handen nemen. Dat laatste is ook een erg ingewikkelde handeling natuurlijk! Het duurde dus wat langer dan gepland. De rit was best interessant en relaxed. En het paard werd gelukkig niet mishandeld.  Het werd opnieuw een soort hop-on-hop-of, zodat het beest steeds een rustpauze had. Twee musea van plaatselijke grootheden gezien. Bij allebei bleek het te gaan om hun oude woonhuis; volledig ingericht. Dat was wel bijzonder. Eén ding hebben de Spanjaarden destijds in ieder geval van de lokale Chinese bevolking overgenomen: de ramen hebben schuifpanelen met een dambordpatroon waarin dun schelpmateriaal als glas dient. Het levert in huis mooi zacht licht op en de warmte blijft enigszins buiten. De 2 kerken die we bekeken (één daarvan, de kathedraal, op illegale manier, omdat die wegens restauratie gesloten was) waren allebei zwaar beschadigd door 2 opeenvolgende zware aardbevingen in 2019 en 2020. De kathedraal is dus op dit moment nog steeds buiten gebruik, binnen hoor je het geluid van boormachines, slijptollen en het dak van de kerk wordt voor de helft gedragen door zware stutbalken. Ook het front wordt door groot materiaal ondersteund. De andere kerk wordt nog wel gebruikt, maar daar hebben ze alle heiligenbeelden bij elkaar gezet (zag er wel gezellig uit) om zo op andere plekken meer ruimte hebben om te restaureren. Tegelijk zie je al de voorbereidingen voor de processies van de Stille Week. Na ruim 2 uur waren we weer bij het hotel voor een siesta. 's Middags zijn we een paar keer met de tricycle tuktuk er op uit geweest. Het zitbankje is op Filippijnse zitvlakken gemaakt, het zat dus wat ongemakkelijk voor mij, je zit nl met zijn tweeën naast elkaar. In Manilla was Harry de klos, nu mocht ik met één bil half buitenboord hangen. Op de markt werden we giechelend aangesproken door een paar vrouwen. Ze maakten de vraag niet af en wilden ook niet herhalen, maar wat we verstonden klonk als: zoeken jullie een.... vrouw. Nu hebben we al diverse westerse (oudere!) mannen gezien die op een terras liefdevol een lepel rijst gevoerd worden door een Filipijnse veel jongere vrouw. Daar doen we toch maar niet aan mee.

Morgen vliegen we terug naar Manila.