Terug naar de kust

Op weg vanochtend naar het ontbijtrestaurant gleed ik van een klein (en voor mij onzichtbaar) afstapje in het pad af en knalde voorover op de vloer van gepolijste keien en beton. Doordat alles glimmend glad was, viel het erg mee met de klap die ik met beide handen opving. Ik gleed daardoor als het ware in slowmotion iets  verder naar voren. Geen gebroken polsen, kapotte meniscus of andere ellende.  Zelfs geen geschaafde huid, de stenen en het beton vormden een harde, maar sjoelbakgladde ondergrond. Alleen had ik wel 2 stijve knieën,  die in de loop van de dag al weer wat soepeler werden.  We vertrokken om 8 uur. Het was een raar verblijf geweest: prachtige locatie, mooie tuin, maar het beste zou zijn alles af te breken en opnieuw op te bouwen. Renoveren is duurder. De tocht ging naar het noordwesten en we bleven 3/4 van de rit in de bergen, die opnieuw werkelijk schitterend zijn. (We bedachten vandaag dat we een volgende keer - nou ja, bij wijze van spreken - langer in dit gebied blijven.) Onderweg kwam ons 3x achter elkaar een tricycle tegemoet, volledig gecamoufleerd als de winkel van Sinkel: potten en pannen, bezems en vergieten. Alles in plastic en met vaak prettig schreeuwende kleuren. Maar zwart was vandaag ook wel in. Onze chauffeur kende één van hen. Die jongen was om 6 uur van huis gegaan, had volgens onze chauffeur al zo'n 100 km achter de rug en moest nog ver. Wij hebben het idee dat er ergens een soort jaarmarkt moest zijn waar ze allemaal naar op weg zijn, maar soms krijg je dingen niet helemaal helder, dus: geen idee. Het was volledig blauw, geen wolkje aan de lucht en een lekkere temperatuur, maar vanaf een uur of 2 werd het plots warmer. We waren stevig en steil aan het afdalen en dachten dat het kwam doordat we de koele bergen achter ons lieten. Maar even later kwamen we met veel haarspeldbochten door een gebied waar de hele helling kort daarvoor in brand had gestaan. Op diverse plaatsen zag je nog smeulend vuur. Het waren vnl pijnbomen en het schijnt dat deze soort heel wat kan hebben; zodra de regen komt lopen ze binnen no time weer uit. Uiteindelijk zaten we weer op zeeniveau en ineens ook in druk verkeer. Het was een stevige overgang; van plm 22 naar 36 graden, van 1800 meter hoogte naar 0 en van rust naar drukte. Tegen vier uur waren we in Vigan, opnieuw Unesco Werelderfgoed. Het is de enige vrijwel compleet overgebleven Spaanse koloniale stad in de Filipijnen. Het is hier gezellig druk met vnl Filipijnse toeristen en een enkele blanke westerling. Het voelt een beetje als in Havana, ziet er ook zo uit, en een flink deel van de bebouwing heeft dringend restauratie nodig. Het verschil is dat we in Havana geen souvenirwinkels zagen. Het stikt hier van de koetsjes met, zowaar goed uitziende, kleine paarden. Vanavond hebben we buiten op een terras gegeten, simpel maar lekker èn met ijskoud bier, zoals het hoort 😀. Gisteravond zaten we met trui aan binnen, in een soort skihut. Morgen hebben we nog één dag hier in het noorden (over zee kijkend kunnen we Taiwan net niet zien liggen), vrijdag vliegen we terug naar Manila.