Sister/Mister Act

Op weg naar Chinatown en Little Italy kwamen we vandaag Whoopi tegen. Whoopi Goldberg uiteraard. In een parodie op zichzelf, d.w.z. ze was verkleed als man, die zich als vrouw verkleedt. Als non. Het was haar sprekend, maar ja, uiteindelijk was het in het echt waarschijnlijk toch een man. Gekleed in donkerblauw habijt, wit boordje om de nek, donkerblauwe sluier, een stevige zonnebril op de neus, op de borst een grote ketting met crucifix en stevige ouderwetse nonnenschoenen. Een monumentale non die langzaam en waardig een rolstoel voortduwde, met daarin: twee volle vuilniszakken. Dus toch een zwerver? Maar ja, zij/hij liep bijna als in een processie, zo plechtig. Een verdorven of hoogmoedige non die door moeder-overste de straat op is gestuurd om nederigheid te leren? We twijfelden over de echtheid van de non. Ze zag er heel echt uit, maar het was ook bijna surrealistisch. We kwamen haar/hem meerdere malen tegen en zagen uiteindelijk hoe de non met rolstoel door een invalidenlift een stadsbus in werd gehesen. End of story jammer genoeg.
Wij zagen op dat moment net een kabeltram aankomen, dus wij ingestapt. Het blijkt meer toeristisch, dan openbaar vervoer; $7,- per persoon. Het was wel leuk om mee te maken hoe bij een steile afdaling, en die zijn er veel, zowel chauffeur als conducteur aan de rem moesten gaan hangen (bijna letterlijk) om te voorkomen dat ie doorschiet. Op zo'n steile helling is de tramhalte midden op het kruispunt (het enige stukje horizontaal wegdek), op het schuine deel zou ie waarschijnlijk doorglijden. Bij een kruispunt waar geen stop was stond de waarschuwing voor het overige verkeer, dat de cablecar niet kon stoppen, maar doorreed.
Chinatown viel nogal tegen, ik had ouderwetse winkeltjes en eethuisjes verwacht. Een enkele opiumkit was natuurlijk leuk, maar dat leek echt te veel van het goede. Er is een hoofdstraat waar grote "bazaars" zitten die in feite allemaal hetzelfde verkopen, met af en toe een meer bijzondere winkel, zoals de wokshop. Een kookwinkel, met uiteraard woks en nog heel veel andere kookattributen. Op zijn Chinees natuurlijk. Door die eentonigheid aan winkels was het na een paar minuten eigenlijk al genoeg geweest. We zijn daarna wat gaan zigzaggen door zij- en achterafstraatjes, waar bijna geen toeristen komen. Daar zagen we inderdaad iets meer ouderwetse winkels, waaronder ook een winkel met geneeskrachtige kruiden, paddestoelen en jawel, vast wel weer gedroogde tijgerpiemel of vermalen neushoorn. Er stond een mijnheer met een boek voor zich waarin de receptuur stond, pakketjes samen te stellen. In een hand een weegschaal, terwijl hij met de andere uit allerlei laatjes de kruiden te voorschijn haalde: zoveel gram van die paddestoel, dan zoveel van die bes, en zoveel vermalen wortel, enz., enz. Alles werd over 6 stapeltjes verdeeld en niet super zorgvuldig. Uiteindelijk gingen de stapels in plastic zakken, sticker erop met naam en prijs en klaar.
In Little Italy was de situatie bijna hetzelfde als in Chinatown, alleen waren hier geen winkels, maar alleen maar restaurants, koffiehuizen en bars. Dus hier waren we nog sneller uitgekeken. We hebben een tijd gezeten in het park in de buurt. We zijn natuurlijk aardig "bevooroordeeld" als je dat zo mag noemen, maar we zagen steeds weer beelden van hippies uit de Summer of Love. Alleen nu toch wel wat bezadigder. Eigenlijk zijn de muurschilderingen het enige wat heel in de verte nog aan die tijd doet denken.
Morgenochten willen we vroeg vertrekken om naar Santa Cruz te gaan in de hoop daar op tijd te zijn voor een boottochtje op (opnieuw) de Pacific om walvissen te gaan zien.