Walvissen

De streets of San Francisco waren nat vanochtend, het had geregend. Desondanks moest de brandweer gisteravond en vannacht diverse malen uitrukken, net zoals de politie en ambulances. Ze maken een geluid waar je gek van wordt en zeker als ze onderlangs je hotelkamer rijden. Bovendien hoor je ze al van ver aankomen met alleen maar kilometerslange kaarsrechte straten. Ons hotel staat precies op de grens van een -relatief- goede en een vrij gevaarlijke wijk. Daar moesten we vooral maar niet doorheen lopen was ons bij aankomst al gezegd en dat hebben we ook maar niet gedaan. Maar de hulpdiensten racen er dus regelmatig, en vooral 's avonds en 's nachts, naar toe. Langs ons hotel. Op een avond vroegen we ons af of we vuurwerk of een schietpartij hoorden in de buurt, maar gezien de reputatie zijn we maar niet op het balkon gaan kijken. Overigens zit in die zelfde straat, op 200 meter van ons hotel een superhip cafe/restaurant. Eerst dacht ik dat er voedsel werd uitgedeeld voor de daklozen. Er stond een grote hoop mensen voor de deur. Toen we dichterbij kwamen bleken ze het tegenovergestelde van zwervers: trendy hipsters, die er wel meer dan een half uur voor over hadden om uberhaupt naar binnen te kunnen.
Maar goed, de straten nat, het wolkendek grijs, zonder lichtpuntjes; een mooi moment om de stad achter ons te laten en richting de Pacific en Santa Cruz te gaan. We wilden de kustweg volgen en ondanks dat de navigatie het daarmee oneens was (die opteerde voor de snelste, saaiste route), is dat gelukt. Tot onze verbazing waren wij tijdens de maandagochtendspits in een half uur van hartje centrum op een erg rustige weg aan zee terecht gekomen. Het was nog steeds zwaar bewolkt maar wel helder, dus een walvisvaart zou geen probleem zijn wat het zicht betreft. Alleen hadden we natuurlijk liever echt mooi weer. De kust die we zagen was afwisselend, niet spectaculair, maar wel mooi. Er werd, om 8 uur in de ochtend, op verschillende plekken al volop gesurfd. Verschillende surfers waren blijkbaar wezen overnachten in campers, of caravans om er vroeg bij te kunnen zijn. Een aantal caravans was weer van het type "groot genoeg voor onze complete inboedel". Sommige ook met een uitschuifdeel; anders is de zithoek zo krap.
In Santa Cruz dachten we snel het kantoor te kunnen vinden om tickets voor de walvisvaart te krijgen. Dat viel tegen, ze waren verhuisd en niemand die het exacte adres wist. Uiteindelijk waren we 10 minuten voor vertrek bij de juiste boot. Een boot voor max. 60 personen en wij zaten er met 20 mensen op. Kortom alle ruimte voor iedereen. Dat bleek wel prettig toen de bultruggen in beeld kwamen. Zodra er werd omgeroepen dat er een spuiter op 3 uur was, liep iedereen naar stuurboord en dat ging met zo weinig mensen ook heel soepel. Het weer was inmiddels uitstekend: alle bewolking binnen een half uur verdwenen.
We hebben een uitgebreide show gekregen van moeder bultrug met baby. Volgens de zeebiologe was dit behoorlijk uniek: spelend op de rug met de vinnen klappen op de zee, springend uit het water en (daar was een bepaalde term voor) continu op het water slaand met de staartvin, dan links, dan rechts. Vooral het opspringen is spectaculair om te zien, een bultrug is niet de grootste walvis, maar toch wel erg imposant als die voor de helft het water uitkomt en dan nog gevolgd door een enorme klap op het water. Op een moment waren we heel dichtbij, of eigenlijk andersom: kwamen zij ineens heel dichtbij: 30 meter van de boot, waarna ze onder de boot door zwommen( motor uit) waarbij ze blijkbaar een extra klap gaven onder water met de staart, want de boot ging ineens hevig heen en weer. Sommige mensen hadden van tevoren heel amerikaans gezegd:"it will change your life!". Nou nee, daar zijn wij dan toch te nuchter voor, maar een heel bijzondere ervaring was het wel en ik had het niet willen missen. Als kleine toegift zagen we op het eind nog een stel zeeotters, liggend op de rug en dobberend in het zeewier, terwijl ze op hun borst een smakelijk hapje kraakten om op te eten.
Toen we terug kwamen in de haven werden we daar verwelkomd door zeehonden die lekker in de zon lagen op een aanlegsteiger naast een zeilboot.
Vanavond lekker gegeten bij Graaf Floris in Muiden, of toch de Zeemeeuw in Muiderberg? Daar zijn we nog niet uit, maar we voelden ons wel gelijk erg thuis. We werden bediend door een jongen die ons vrij snel inschatte als Nederlanders. Wat bleek, zijn vader was in Rotterdam geboren; achternaam Kerkhof, wat in het amerikaans onherkenbaar wordt uitgesproken. Ongeveer als "kurkoh".