Mahu's op het sportveld

3 juni
's Avonds, kwart voor negen ( = de volgende dag kwart voor negen in de ochtend in Nederland), een redelijk stevige zeewind, die wat verkoeling brengt, de net niet meer volle maan die prachtig weerspiegelt in de zee, en op het strand in het licht van een totaal overbodige sfeerspot in de kokospalm wandelen af en toe een paar krabben rond. Ze hebben een fors postuur en zien er nogal dreigend uit. Elke krab wordt door mij aangemoedigd om de palm te beklimmen en een kokosnoot te kraken, maar dat is ijdele hoop. Ze zijn blijkbaar niet van die tak van sport. Het strand en het grasveld zit vol met flinke holen van de krabben en af en toe zie je iets daarin verdwijnen, een verdord boomblad, een bloem. Voedsel of verfraaiing; geen idee.
Vanochtend weer gesnorkeld uiteraard en ik heb een record gebroken: bijna 2 1/2 uur onderweg geweest. Je moest hier geen hoogte/dieptevrees hebben, je kon alleen maar langs, en niet boven, het rif snorkelen en dat dook 30 meter de diepte in. Altijd een beetje spookachtig, want zo diep kun je niet echt kijken, het water wordt daarvoor te donker en te troebel, maar er verschijnen als uit de mist wel steeds vissen vanuit de diepte, soms ook behoorlijk grote. In ieder geval een zeeschildpad gezien die rustig rondjes zwom en een aantal grote koffervissen. Verder hele aparte anemoonvissen: tot nu toe zagen we de bekende "Nemo"visjes, maar nu een variant erop, zo groot als mijn hand en ook hele kleine, zwarte, met prachtige helderblauwe vlekken.
Na afloop waren we behoorlijk loom, maar na de siesta hebben we de zeekajak gepakt en zijn we gaan varen naar de Hotopuubaai die hier om de hoek ligt. Door verschillende stromingen viel dat vooral op de terugweg niet mee. Dat wordt spierpijn, het is tenslotte niet onze dagelijkse bezigheid.
Voor ons baguette-diner hebben we nog even een stuk langs de weg gewandeld en kwamen aan de rand van diezelfde baai bij een sportveldje waar petanque werd gespeeld in de ene hoek terwijl in de andere hoek volleyballers bezig waren. Hier zat een clubje meisjes, waarvan een paar Mahu's toe te kijken. Veel gegiechel toen ze de blanke toeristen zagen en een zware stem die ons gedag zei. Een Mahu is nl. een man die als vrouw door het leven gaat. Dat is niet helemaal hetzelfde als een transseksueel, of travestiet en in ieder geval hier wijdverbreid en veel meer geaccepteerd dan in Nederland. Het is echt onderdeel van hun cultuur. Met name in gezinnen waar veel jongens zijn, wordt een zoon makkelijk door de ouders aangemoedigd om zijn vrouwelijke kant te tonen en ontwikkelen. Veel Mahu's zijn werkelijk bloedmooie vrouwen! Tot je de stem hoort; nog steeds mooi, maar een illusie doorgeprikt.
Het groepje petanquespelers nodigde me uit om mee te doen. Volgens mij is het meer dan 25 jaar geleden dat ik het speelde, geen idee meer van de regels. Die kwamen weer snel bovendrijven, maar de techniek niet, dus dat leidde tot veel goedmoedige hilariteit.
Na een mailtje aan reislogger blijkt dat ik de eilandjes, in principe althans, wel op de kaart tevoorschijn kan toveren. Ik moet niet het eiland invoeren, maar de naam van het dorp op dat eiland. Tot nu toe lukte dat op Maupiti en Raiatea. Dus dat biedt hoop.