Port Villa, Vanuatu

Het is een raar verhaal: in HK heb ik wel 4 of 5 x geprobeerd mijn locatie aan de kaart toe te voegen. Steeds weer kwam de melding dat de locatie niet gevonden kon worden, alsof het een gehuchtje is, waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Auckland EN Vanuatu pakt het systeem zonder te twijfelen....
In Auckland hebben we nauwelijks een oog dicht gedaan, want wat bleek: het hotel lag tegen het uitgaansgebied aan en het was zaterdagavond. Tot bij 4 uur een geschreeuw en gebral als van de echte britse voetbalhooligan. Tot en met een enkele vechtpartij. Dus ook gezellig veel politiesirenes. Om 7 uur ging de wekker, dus dit was de 2e nacht op en rij met nauwelijks slaap. Toen we in het vliegtuig stapten, kwamen er ook een paar Vanuatuanen binnen, warvan sommigen met een erg herkenbare ijsmuts, Auckland is in hun beleving koud(wij vonden het juist verfrissend). Bij het dalen richting vliegveld konden we wat, maar niet heel veel orkaanschade zien. Omgewaaide palmen en rechtopstaande luciferhoutjes(palmen waar de hele kruin uit is geblazen; die zijn dus dood). Op het vliegveld werd er in de aankomsthal omgeroepen dat onze bagage op band 1 werd uitgeladen. Er is ook maar 1 bagageband, dus dat was een nogal overbodige mededeling. HK heet officieel in de subtropen te liggen, maar het was daar warmer dan hier. Daarentegen voel je hier onmiddellijk: dit is tropisch. Warm en vochtig, zodat voor je gevoel de schimmels zich op je kleren ontwikkelen waar je bijstaat. Er hoort ook een geur bij die je onmiddellijk weer herkent. Raar genoeg heb ik veel minder last van de Vanuatuwarmte/vochtigheid, dan die van HK. Nadat we eerst geprobeerd hebben om in het hotel wat nachtrust in te halen, zijn we om een uur of 2 door de hoofdstad van dit land(inwoneraantal 270.000 - van het land dus, niet van de stad - waarvan het merendeel op dit eiland woont). Als je de "stad" beziet kun je je niet voorstellen dat er meer dan 50.000 mensen wonen, waarschijnlijk minder. Het centrum bestaat uit een pleintje met een kleine overdekte markthal aan zee. Daar omheen wat winkeltjes en een enkel toeristich restaurant. Vanuatu behoort bij de armste landen,dus ze zullen zelf niet gauw uit eten gaan. Iemand heeft ooit bedacht dat het leuk is om uit te zoeken hoe gelukkig men hier is. Wat blijkt? Vanuatu is het gelukkigste land op aarde. Waarschijnlijk hebben de mensen hier weinig stress en als je weinig bezit hoef je niet bezorgd te zijn over je bezittingen. Daarbij zijn ze erg trots op hun cultuur en wonen ze op misschien wel de vruchtbaarste eilanden die er zijn. Alles wat ze aan eten nodig hebben groeit hier als kool. Een aardige meneer van een reisbureautje (iedereen hier trouwens erg aardig, vrolijk en vriendelijk) wees me op een helling an de overkant van de weg. Een maand geleden was die helemaal bruin met kale struiken; alle bladeren kapot en eruit gewaaid door de orkaan. Nu was het een dichte groene wal. We zagen wel veel boten in de haven die gezonken waren, of op de kant gesmeten en ook diverse daken van gebouwen die flink beschadigd waren.
Morgenochtend worden we om 5.30(!) opgehaald en vliegen we naar het eiland Malekule. Nu dus vroeg naar bed.