naar Raiatea

2 juni
Vanochtend hebben we rustig en relatief laat ontbeten. Het wordt nl een beetje een hangdag; we gaan vertrekken en moeten om 1 uur de boot nemen naar het vliegveld. Dat betekent dat we 's ochtends te weinig tijd hebben om nog iets te ondernemen (behalve wandelen over het strand, maar uitgerekend vandaag is het de warmste/heetste dag sinds weken) en we besluiten dus om ons maar rustig te houden. Gisteravond heb ik AnneMarie gecomplimenteerd met haar keuken en om wat recepten gevraagd. Het voordeel van de moderne tijd: je maakt even een foto van het recept en mailt het vervolgens naar je huismail. Er was een recept waarbij dat niet kon, omdat dat nergens beschreven stond: tonijn in vanillesaus. Mon Dieu, wat lekker! Dat recept heeft ze voor mij uitgeschreven, met daarnaast nog een tip: zorg voor een aparte fles (olijf)olie met daarin een vanillepeul. Te gebruiken als basis voor een dressing over rauwe vis. In Nederland ben ik echt niet gek op rauwe haring, maar hier heb ik gesmuld van de poisson cru. Ga ik thuis zeker een keer uitproberen. Om 1 uur vertrokken we met de boot, met als kapitein Camille en uitgezwaaid door AnneMarie. "Partir c'est mourir un peu", dat klopt wel, het doet/deed elke keer een beetje pijn; op Malekule, Kadavu en nu hier. In een klein resort, geleid door aardige mensen heb je snel een band. Ook al weet je dat het voor die mensen uiteindelijk gewoon business as usual is en dat je zelf na een of twee dagen soms hun gezichten al bijna bent vergeten door alle nieuwere indrukken, toch maakt het altijd even weemoedig. Op het vliegveld kregen we door een van de twee meegereisde schoonmaaksters een schelpenketting als afscheid omgehangen. We komen straks met kilo's schelpen thuis, dit is al de 2e ketting en zelf zoeken we ook altijd naar mooie exemplaren. Nou ja, handig alvast voor het aquarium.
Het vliegtuig (ATR42 met turbopropellor) geeft bij de start de sensatie van een soort kermisattractie. Niks langzaam op gang komen, het voelt alsof je wordt afgeschoten. De vlucht duurt maar 20 minuten en halverwege krijg je er nog een prachtig zicht op Bora Bora bij.
Op Raiatea werden we opgewacht door Marie-Claude, de eigenaresse van ons hotel en tevens jarenlang voorzitter van de vereniging van alle hotels, pensions enz. De locale vorm van de HoReCa schat ik in en in die hoedanigheid heeft ze alle eilanden van Frans Polynesie bezocht. Ze was net een paar weken terug van Hawaii en haatte het daar. Ze telde de dagen dat ze weer naar huis kon, maar het was ook nuttig om te zien en zeker te weten dat ze dit niet wilden in Frans Polynesie. De dame had een geweldig vlotte babbel en bedolf ons onder de informatie, die we vervolgens echt niet allemaal konden onthouden. Het complex waar we zitten (Atiapiti) bestaat uit drie tuinbungalows, vier mooie 2 persoons strand bungalows(waarin wij zitten) + 1 grotere met ervoor een zandstrandje van 5 meter breed en dan: de lagune. Die is hier erg uitgestrekt, dus de branding ook ver weg; als een constant onweersgerommel op de verre achtergrond. In de verte, naar het oosten zien we het eiland Huahine. Direct naast het complex ligt een belangrijke Marae, een eeuwenoud heiligdom van de oorspronkelijke bevolking.
De eigenaresse probeerde ons voor morgen direct een excursie aan te prijzen. Die zou gaan naar het zustereiland Tahaa (ligt in de zelfde lagune), maar het klinkt niet heel erg bijzonder en is €70 per persoon. Dat doen we dus maar niet. Wat prijzen betreft is het hier echt opletten, in dit hotel kun je niet dineren, daarom is er een kitchenette zodat je zelf kunt koken. Op de weg vanaf het vliegveld hierheen hebben we daarom boodschappen gedaan. Stevige prijzen, ook omdat heel veel zaken geimporteerd moeten worden. Rare gewaarwording: veel van wat we kochten kwam van de Carrefour. Daar stond alle informatie in het Frans EN Nederlands op. We hebben tenslotte besloten om lekker ouderwets studentikoos 3 dagen op stokbrood, kaas, ham en goede boter te leven. En ik moet zeggen, de sandwich jambon smaakte als vanouds!