Rio de Janeiro

Over de vlucht valt niets bijzonders te vertellen. Ik had bijna 12 uur de tijd om naar 6 delen van de Handmaid's tale te kijken (heftig) en had verder genoeg tijd om al terugrekenend te  ontdekken, dat ik nu voor de 4e keer naar Rio ga. Dat is toch wel bijzonder! Maar baasbovenbaas: voor Harry wordt het de 5e keer.                                                                                                                                    Onze taxichauffeur die ons naar het hotel zou brengen was een nogal eigengereid type, die automatisch aannam dat een hotel in Copacabana, met in de naam ook nog eens datzelfde woord, wel aan de boulevard van Copa moest liggen. We hadden hem het adres duidelijk laten zien en toen hij begon te twijfelen over welke straat hij moest nemen het hem nog een paar keer onder de neus geduwd, maar het drong blijkbaar niet door. Dus reden we de boulevard op en neer. Als je daarbij het Portugees niet machtig bent en hij geen woord Engels begrijpt, wordt het erg lastig. Hij werd het zat en wilde ons afzetten omdat hij "zag" waar ons hotel was. Het was een Chinees restaurant. Daar trapten we niet in. Toen voor de zoveelste keer het adres laten zien en zijn reactie kwam bijna neer op: "Had dat eerder gezegd!". Het bleek dat we al een paar keer vlak in de buurt van ons hotel waren geweest en na 20 minuten extra doelloos rondrijden waren we er eindelijk. Deze eerste avond waren we allebei te moe om iets te ondernemen. Het bleef bij een simpele junkfoodmaaltijd met een biertje. En daarna even lopen langs de boulevard. 

23 januari. We hebben een beetje pech met het weer. De afgelopen weken was de zomer in Rio goed en warm, nu was het de hele dag bewolkt en schommelde de temperatuur rond de 22 graden. Op zich niet slecht als je uit het kille Nederland komt, maar vervelender was, dat het ook ging regenen. En af en toe flink. Ik was tijdens de vlucht al rillerig en dat verbeterde door het weer in Rio niet. Dus in de middag een lange siësta gehouden en diep geslapen. En verder doet het wondermiddel paracetamol zijn werk. Overdag zijn we langs het strand naar Ipanema gegaan, waar natuurlijk een bronzen beeld van Jobim staat. En waar we werden aangesproken (gebarentaal eigenlijk) dat we te nonchalant met rugzakje en fotocamera omgingen. We moesten beter opletten. Het viel tijdens de wandeling op dat het aantal daklozen enorm is toegenomen,  vergeleken met de vorige keer. Sommigen zijn duidelijk drugsverslaafd en lopen met hangend hoofd zonder enige uitdrukking langs de weg. Anderen die "alleen maar" de pech hebben geen huis meer te hebben, proberen nog iets te verdienen, door bijvoorbeeld drankblikjes te verzamelen, of voor een keten als Uber Eats te fietsen. Ze zien er vaak afgepeigerd uit. 's Avonds liggen de stoepen en parken vol met mensen, die van karton een matras hebben gemaakt , met soms een oud gordijn als deken. Als het regent verhuist iedereen naar de straten waar ze onder luifels én balkons droog hopen te blijven.  Dat betekent een ruimte probleem en dus geruzie over wie er recht heeft om waar te liggen. Daarnaast, of daardoor (?), lijkt de criminaliteit ook toe genomen. Of misschien is het alleen de angst ervoor. Stonden er de laatste keer flinke hekwerken voor de ingang van sommige appartementgebouwen, nu zie je ze veel vaker en veel robuuster. Alsof er een bomauto van I.S. moet worden tegengehouden.

We heben ons afgevraagd waardoor het komt dat wij Rio de Janeiro zo'n mooie stad vinden. Aan de meeste architectuur kan het niet liggen. Het lijkt wel alsof er nooit een echt plan is gemaakt voor de bebouwing. Het is een ratjetoe. Soms zie je een klein koloniaal huis, dat bijna vermorzeld wordt door lelijke hoogbouw aan allebei de kanten. De redenen om van Rio te houden zijn de prachtige ligging met dramatische granietrotsen, prachtige stranden, de mensen, de levendigheid, de muziek die soms iets te oorverdovend uit de matrassenwinkels  schettert. (Waarom een matrassenwinkel? Tja, om wakker te blijven?), de gekte van carnaval, dat er aan zit te komen. Kortom, het is een stad waarin je je moet onderdompelen om er van te genieten. Maar het is daarnaast ook heel dubbel en confronterend om 's avonds op een terras een biertje te drinken en op 2 meter afstand een dakloze zijn hand tot diep in een afvalbak te zien steken. Hopend op iets te eten.

Wat gaan we morgen doen was de vraag tijdens het eten. Het weer blijft hetzelfde: bewolkt en regelmatig buien. Een bezoek aan Cristo Redentor (het beroemde Christusbeeld, dat over de stad uitkijkt vanaf een bergtop) valt daarmee af. Ook is er de optie om op zoek te gaan naar het kerkje dat gesticht en gebouwd is door de  neef van Harry, Koos Lammerts. Hij is opbouwpriester geweest in Rio. We kunnen echter niet achter het adres komen, dus dat gaat niet lukken.We komen er niet goed uit en besluiten het morgenochtend te bekijken.