Rondje Raiatea

4 en 5 juni
Via de eigenaar van het hotel hebben we een auto gereserveerd (€70 voor een dag). Als we na het ontbijt naar de receptie gaan om hem op te halen, blijkt de eigenaar weg. Na wat heen en weer gepraat wordt duidelijk dat we de auto van de broer van de eigenaar meekrijgen. Formulieren komen er niet aan te pas, er wordt niet naar een rijbewijs gevraagd. De auto blijkt een behoorlijk afgeragde Dacia Logan. Vast 2e hands vanuit Frankrijk hierheen gebracht, de klok in het dashboard geeft in ieder geval nog de franse tijd aan. Het schakelen, maar vooral het optrekken vraagt enig doorzettingsvermogen, maar ook hier geldt: oefening baart kunst. Ons hotel staat in het zuidoosten en we gaan met de klok mee rond. Het wordt een tocht van 100 km. De betonnen km-puisten die je in Frankrijk ziet, staan hier ook en de telling geeft steeds aan hoever je van de hoofdplaats weg bent en of je aan de oost- of westkant bent.(ons hotel ligt op 30 km oost). We hadden overigens eerst overwogen om een stuk op en neer te gaan fietsen, maar hoorden dat er redelijk wat heuvels onderweg zouden zijn, dus dat idee hebben we overboord gezet. Dat blijkt verstandig. Raiatea is niet te vergelijken met Maupiti; het is veel groter(rondweg daar 9 km, hier dus 100), heeft veel meer ruige bergen(allemaal tropisch begroeid), ziet er daardoor nog spectaculairder uit, maar de lagune is aan alle kanten erg breed en de kleuren van het water zijn minder mooi. Er is hier door de grootte uiteraard wel meer te beleven, er wonen ook meer mensen: 12000 tegenover 2000 op Maupiti. Alles lijkt hier in het klein net zo gecentraliseerd als in Frankrijk: de drie benzinestations staan in de hoofdplaats, dat is ook de enige plek met banken, pinautomaten en (grote) supermarkten.
Het is wat minder mooi weer dan we hadden gewild, want hoewel wij alleen maar in de zon rijden hangen er continu erg grijze wolken rond de bergtoppen. Het is een prachtige rit rond een niet verpest eiland. Bijna overal nog volledig tropisch begroeid, met af en toe hele stukken berm vol met bijzondere bloemen, alsof iemand daar een tuin onderhoudt. Hoog in de bergen bloeit hier een bloem die nergens anders op de wereld voorkomt. De bloem(tiare apetahi) lijkt op een hand , want zij heeft vijf witte vingers. Er hoort dus ook een tragische mythe bij van een vrouw die uit liefdesverdriet haar arm afhakte, in de grond stopte en doodbloedde, waarna deze bloem er ging groeien. De enige plek waar het landschap minder aantrekkelijk is, is rondom de hoofdplaats. Ruim voor en ruim na de plaats zie je de buitenwijken van de erg rijken. Wij stelden ons voor dat de Fransen die Cannes en Nice wat zat zijn geworden hier opnieuw zijn begonnen. Enorme huizen, met -op zijn Goois- hoge muren en toegangshekken er omheen, waardoor het open landschap ineens verdwenen is. De hoofdplaats is prettig overzichtelijk: 2 parallelle straten van hooguit 200 meter. Verder niets, behalve de markt aan het eind van de 2 straten. Daar zat een orkestje te spelen; uiteraard Hulamuziek. Bij een van de fotostops aan bijna het eind vande rondrit, werd Harry gevraagd om in de tuin van een mevrouw te komen kijken, want daar had hij een beter zicht op de baai. Vervolgens moest ik ook komen kjken. Het werd een erg vrolijke toestand, tenslotte zaten we op het terras met de Tahitiaanse dame en haar Zwitserse echtgenoot een biertje te drinken en in het Engels, Frans en Spaans te praten. Over hun tijd in Zwitserland, hun enige kind, hoe zij dit huis had geerfd van haar moeder( moet nu inmiddels, gezien locatie en grootte peperduur zijn), hoe graag zij nog reist, maar hij niet meer, kortom; over het leven. We hoorden van hen, en niet voor het eerst, dat je niet meer op Bora Bora moet zijn, het is verknald.
's Avonds ging het hard waaien, bijna storm, zodat we met stoelen en tafels de terrasdeur hebben verankerd om een soort windscherm te hebben.
Vanochtend zijn we naar de hiernaast gelegen Marae gewandeld. Raiatea is de wieg van de Polynesische cultuur, een heilig eiland, met veel heilige plekken: Marae's. Deze heeft de bijna onuitsprekelijke naam Taputapuatea. Het is een groot complex op een vlak stuk grond bij de zee. Er zijn diverse terrassen van lavasteen, de 2 grootste allebei ongeveer 25 x 40 meter, aan de N.O.kant eindigend in een hoge offerplaats: een muur van 1 1/2 tot 2 meter hoog en 2 meter breed. Helemaal van lavasteen en koraalblokken. Deze Marae schijnt de belangrijkste van heel Polynesie te zijn. Er is weinig met zekerheid over bekend, omdat hier tot de kolonisatie geen schrift werd gebruikt; alles via mondelinge overlevering. Het schijnt zeker te zijn dat deze van onze 14e eeuw is. Op een of andere manier worden ze nog gebruikt. Misschien serieus, misschien uit nostalgie. Hoe dan ook, er was een altaartje waar allerlei dingen lagen en stonden, zoals kettingen en figuren van hout, klein en groot.
Over 2 uur gaan we naar het vliegveld, richting Papeete en over 24 uur zitten we op de Aranui III. Twee weken lang naar ver afgelegen en bijzondere eilanden. We zijn erg benieuwd!