Rust

De plek waar we zitten, St Joseph Resthouse is - de naam zegt het eigenlijk al - niet van de atheïsten. Dus hebben alle kamers en huisjes een naam die refereert aan de bijbel. De kamer waar we onze kont niet konden keren heette Mattheus, naast ons was Lucas en zo het rijtje apostelen af. Wij zitten nu in huis Sinai en de buren in Nativity. We zitten hier dus goed zou je denken. Maar om eerlijk te zijn, de hygiëne is niet zozeer onder nul, maar krijgt een erg laag cijfer. Vooral voor Harry is dat uiteraard vervelend, ik zie het nog als een uitdaging. Tenslotte; als onze reis naar China en Nepal doorgaat, zullen we vooral in dat laatste land dit vaker tegenkomen. Morgen gaan we rond 7.45 vertrekken en ook dat wordt een uitdaging, want ons ontbijt vanochtend leverde een wachttijd op van 3 kwartier. 

Vandaag hadden we een rustige dag. Het was eigenlijk een ochtendprogramma, want om 1 uur waren we weer terug. We gingen met opnieuw een locale gids naar een grot (Lumiang Burial Cave) en de Echovallei. De gids bleek een invaller en was op het laatste moment opgeroepen. Dus kwam die een half uur te laat.  Dat maakte natuurlijk niets uit voor ons. Hij was eerst ervan overtuigd dat wij Duitsers waren aan onze spraak te horen. We hebben hem snel uit de droom geholpen. Later bleek dat hij een Duits klinkende naam had (Heiner, althans, zo klonk het). Toen ik dat zei , was zijn antwoord dat hij ook niet wist waar zijn moeder aan dacht toen ze hem deze naam gaf.. Net als Jeffrey sprak hij beter Engels dan onze chauffeur, wat het contact makkelijker maakte. Het leverde interessante gesprekken op, over migratie, de agressieve Chinese geopolitiek ( vorige week nog een Chinese vlag geplant op een Filippijns eilandje voor de noordkust. Vlag is nu weer weggehaald door de marine), fakenieuws, de verwende kinderen in 't Gooi (hij had - uiteraard - nog nooit van fatbikes gehoord) en nog heel wat meer. Ik vermoed dat hij nogal een hekel heeft aan Chinezen, want hij vertelde over een groep, die geen enkele interesse had in de cultuur die hij aan ze toonde en uitlegde. Het enige wat ze wilden weten was de prijs van land. Steeds werd een plek aangewezen en daarvan wilden ze de prijs horen. De eerste grot (Lumiang) bereikten we na een korte wandeling en stevige afdaling. Eén wand van de grot was helemaal gevuld met op elkaar gestapelde doodskisten. Dit werd al gedaan voor de tijd van de Spanjaarden (plm 1500) en gebeurt af en toe nog steeds. Het komt voort uit het animistische geloof; wij komen voort uit de natuur en na de dood keren we weer terug naar de natuur. Daarbij komt dat je in deze rotsgrond geen graf kan graven, dus zonder de natuur te schaden werden ze zo teruggebracht naar een natuurlijke plek. Het was een plek zonder enige versierselen of gedenktekens, maar wel indrukwekkend. Op de terugweg naar de auto liet hij met zijn verrekijker zien dat er diverse grotten waren aan de andere kant van de vallei, waar je ook kisten zag opgestapeld. Toen naar de Echovallei. De afdaling naar de bodem was hier een stuk langer en een stuk steiler. Harry besloot niet verder mee te gaan, omdat hij opzag tegen het steile klimmen op de terugweg. Bij de Lumiang grot waren wij de enigen, maar hier was het redelijk druk, met zowel buitenlandse als Filippijnse toeristen. Er werd nogal wat geschreeuwd vanwege de echo, maar Heiner vond dat oneerbiedig. Hier waren de doodskisten niet opgestapeld in een grot, maar opgehangen aan de rotswand. Niemand weet met zekerheid te zegen wat hier de reden van is, dus wordt er van alles gespeculeerd, maar het gebeurt af en toe nog wel. De laatste op deze plek was in 2010. En dan krijg je bijv. dat iemand graag bij zijn ouders een plek wil hebben, of uit hang naar de traditie. Er hangen ook hele kleine kisten. Kinderen of baby's zou je denken, maar dat zijn kisten van hele oude mensen, kromgetrokken door het harde werk op de rijstvelden. Vrouwen die in het kraambed stierven werden in aparte grotten "begraven", net zoals mensen die aan een ziekte waren overleden. Dit uit angst voor een evt boze geest die bezit van ze had genomen. Hoe ze het voor elkaar kregen om de kisten op te hangen op 30 meter hoogte aan een loodrechte rotswand van 100 meter weet niemand. Maar misschien zei Heiner lag de grond toen veel hoger en is die door aardbevingen en hevige regens in de loop der jaren weggespoeld.

Het bezoek aan de weeffabriek was hierna een koude douche. We mochten niets aan de weefsters vragen, niet fotograferen, dus binnen een paar minuten waren we klaar. 

De rets van de middag voor het eerst wat geluierd, en geprobeerd een eerste selectie in de honderden foto's te maken.

Morgen naar Vigan,een oud koloniaal stadje.