Terugtocht

Nadat ik vanochtend de gids vertelde dat we 2x bijna verdwaald waren in het pikkedonker toen we 's avonds na het eten een stukje gingen lopen, vertelde hij dat er pas sinds 2 maanden een enkele straatlantaarn in de stad is en alleen maar op de echt belangrijke drukke wegen. Hij heeft als jongetje van 10, dertig jaar geleden gezien hoe er in de straten alleen maar voetgangers en buffel- en ossekarren waren. Daarna verschenen er fietsen en nog later de tuktuks. Nu hebben veel mensen of een brommer, of een Japanse auto. Een chinese brommer kost je een varken (2 a 300 euro) en een Japanse Honda een buffel (1000 euro). Dus zie je naast de Honda's ook veel Chinezen, maar wel met het risico van de eerste grote reparatie binnen een jaar.
Op de markt was het flink druk, omdat het een officiële feestdag is: Unionday en omdat het over 2 dagen Chinees Nieuwjaar is. En daar moet natuurlijk van alles voor worden aangekocht, vuurpijlen en rotjes als eerste en uiteraard veel eten. Van het varken(waar veel Chinezen gek op zijn, kwamen we o.a. oren, een staart en een doormidden gehakte kop tegen; 1 neusgat, 1 oog, 1 wang. "Wij eten alles" zei de gids. Ook grote houtwormen, houtwormlarven die allebei nog gefrituurd moeten worden, naast kant en klare producten als gefrituurde krekels en rupsen (die vond hij wel lekker, de rest niet). De rupsen worden vaak als een soort pinda's gegeten bij een biertje, lekker krokant. En daarnaast de thousand year egg. Een ei dat met een soort lijmachtige substantie wordt bestreken en vervolgens nog rauw in de grond gestopt. Geen duizend jaar, maar wel: hoe langer, hoe lekkerder. Volgens sommigen. Ook hier hield de gids niet van. Het rook erg sterk zei hij...
We kwamen een groepje van een voor ons nog onbekende bergstam tegen. Saisai, zoals de gids heet kent heel veel mensen en hier liepen ook bekenden bij, dus een praatje, waarbij hij de oudste dame, die duidelijk ergens om vroeg, 5000 Kyat (€3) in de hand stopte, volgens mij om iets speciaals te kunnen kopen. Deze groep was vanochtend om 4 uur van huis gegaan, 3 uur de berg af gelopen, daaarna op de weg een tuktuk geregeld om een dagje naar de markt te kunnen. Geen wonder dat er zoveel eetstalletjes al zo vroeg vol met mensen zitten.
We verbaasden ons over de eieren die verkocht werden aan vrouwen die we gisteren in de dorpen hadden gezien. Daar lopen namelijk honderden kippen rond! Het duurde een tijdje voor het vraagstuk duidelijk was bij de gids, maar de kippen in het dorp zijn voor het vlees en leggen maar één keer per jaar eieren die uitgebroed worden. Op de markt worden eieren van legkippen verkocht.
Hierna naar het vliegveld, waar we lang moesten wachten, omdat het vliegtuig anderhalf uur vertraging had. In Rangoon aangekomen was het weer wennen na het relatief koele weer, dat we bijna drie weken hebben gehad. Hier is het ineens 32 graden.
Vanavond liepen we een bekend rondje, omdat we in hetzelfde hotel zitten als drie weken geleden en het valt nu nog meer op hoe ontzettend triest en middeleeuws de leefsituatie van de armen hier is. De allerarmsten, de daklozen, zien we bijna niet, maar ik heb het over de groep daar net boven. Ze wonen in kooien, letterlijk, achter tralies, omdat alle deuren en ramen met traliehekwerken zijn afgesloten. Je kijkt vanaf de straat zo het naai-atelier binnen, waar een paar dochters onder leiding van moeder in een smalle gang (meer is het niet) achter naaimachines zitten te werken onder harde tl-verlichting. Deze ruimte is tegelijk hun eetkamer, keuken en slaapkamer. Het meeste afval wordt regelrecht naar buiten gegooid. Deze mensen leven in armoede, terwijl in de dorpen de mensen ook niet veel hebben, maar er wel veel gelukkiger uitzien.