Laatste trekking

Het landschap waar we vandaag (en gisteren) doorheen reden en liepen is verreweg het mooiste van wat wij van Birma gezien hebben. Gisteren gingen we richting China, nu precies de andere kant op naar Thailand. Omdat die kant uit nog steeds rebellengroepen actief zijn en je de echte Gouden Driehoek dicht nadert, mag je er als toerist niet zomaar naar toe. Er is een special permit verkregen door de gids, maar die moet bij het checkpoint wel getoond worden. Dus stoppen we daar, net buiten Kengtung, en krijgen te horen dat er hier absoluut geen foto's gemaakt mogen worden. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als je gewoon doorrijdt, wat een heleboel brommertjes en kleine vrachtwagens doen. Er staat nl. niemand op de uitkijk en binnen hangt een verveelde man achterin zijn luie stoel. Maar er hangen camera's en touristenbusjes zijn wel herkenbaar, dus toch maar wel stoppen.
De weg gaat langs groene rijstvelden en de bergen zien er prachtig uit, met hun bossen en af en toe een gouden punt van een stoepa er bovenuit priemend. Het eerste dorp is van de Loi. Geen vrouw te zien hier, die blijken op de rijstvelden te werken. Er zijn alleen maar mannen, die met allerlei klussen bezig zijn. Het leukst om te zien was het stoken van rijstwijn. Nu snap ik ook dat het gisteren zo sterk smaakte. Ik dacht dat het alleen maar kwam omdat het smerig bocht was, maar het is geen wijn, maar gedestilleerd en afhankelijk van het enthousiasme van de hobbystoker varieert het van matig tot zeer sterk alcoholisch. De rijstwijn van de sjamaan zal wel een erg hoog percentage hebben gehad. Het destilleren gebeurt op een primitieve, maar heel doeltreffende manier en de wijn komt uiteindelijk in grote jerrycans terecht.
Na het dorp begonnen we aan de echte wandeling van ongeveer 10 km., eerst een stuk over goed begaanbare weg, langzamerhand klimmend de berg op, maar al gauw namen we een zijpad, het oorspronkelijke eeuwenoude wandelpad naar het dorp. Het was meestal goed te begaan, maar wel smal en af en toe moest je echt goed uitkijken om niet weg te glijden. Tijdens een rustpauze kwam het opnieuw op alle ellende van de laatste 60 jaar. En er was weer een flinke spraakverwarring door de gebrekkige uitspraak van de gids. Hij had het erover dat in de jaren 60 de communities land opeisten van de regering om voedsel op te verbouwen. De regering weigerde en gevolg: jarenlange gevechten met vele doden. Maar uiteindelijk waren de communities verhuisd naar de grensstreek met China en nu was het hier rustig. Waarop ik zei " er zijn toen dus hele dorpen verhuisd?" Verbazing bij de gids: Nee natuurlijk niet! Wat bleek na veel heen en weer gepraat, hij had het de hele tijd niet over communities, maar over communists gehad. En zo hebben wij vele langdurige gesprekken met hem. Het is een goede gids, hij weet veel, is erg betrokken bij de stammen die hij bezoekt en is zich er zeer van bewust, dat de tradities die hij nu in de dorpen ziet, over niet al te lange tijd vrijwel helemaal verdwenen zullen zijn. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom hij ons keer op keer a.h.w. wil onderwijzen over wat we zien. Goed bedoeld, maar wel een beetje vermoeiend, zeker ook door de taalproblemen.
Over de dorpen die we bezochten valt niet heel veel meer te vertellen dan wat ik gisteren al beschreef. De vrouwen van de Akha die we hier zagen hadden een iets andere hoofdtooi dan die in het bruiloftsdorp. Die van vandaag vinden we minder sprekend. Er zijn erg veel kinderen die niet op school zitten. Pas aan het eind van de dag krijgen we in de gaten dat het zondag is en dan zijn ook hier de scholen dicht. We zijn de bekende geloven tegengekomen in de dorpen: boeddhisten, animisten en christenen, verdeeld in katholiek en baptist. Op de geloofsgrens tussen de dorpen stond steeds een eenvoudig teken, een houten kruis, of een symbolisch teken met bamboe van de animisten en raar genoeg nooit een teken van de boeddhisten. Volgens onze gids is er pas sinds ongeveer 20 jaar sprake van al deze verschillende geloven. Iedereen leefde en dacht alleen maar animistisch.
We hebben weer op diverse plekken thee gedronken, zoete aardappel en aardnoten gegeten en verschillende huizen van binnen gezien. In een animistisch huis hoorden we dat mannen en vrouwen, jongens en meisjes gescheiden sliepen. Als de natuur riep zochten man en vrouw een plekje in het bos, of er was wel ergens een hutje speciaal voor de sex in het dorp aanwezig. Overal waar we lopen (niet alleen hier, maar dus letterlijk overal: Bagan, Kalaw, Loikaw, enz) zijn ontelbare straathonden. Boeddhistische straathonden, dat wil zeggen: superrelaxed. Als ze al blaffen en soms grommen, dan is dat eigenlijk omdat ze willen laten horen dat ze behoorlijk bang voor je zijn. Ze lopen vervolgens snel weg. Het stikt van de leuke puppies, die kwispelend met je meewandelen, tot ze het territorium van andere honden naderen. Vandaag maakte de gids met een hand-langs-de-keel beweging duidelijk dat ze gewoon geslacht worden voor de pot. Bij één huis had een jongetje van een jaar of 8 iets verstopt in zijn hand. Het bleek een mooi groen vogeltje, dood. Even later liet hij trots zijn katapult zien. Het dode vogeltje ging al snel als speelgoed dienen voor zijn jongere broertje, die het af en toe in het gezicht duwde van een nog jonger (2 of 3 jaar) broertje. Grootmoeder zag het rustig aan. Zij keek echter nogal meewarig naar mij, toen ik één van de puppies aanhaalde en toesprak. Je zag haar denken: wat is er met die man aan de hand?! Vreemde jongens, die toeristen!
Morgenochtend gaan we voor het laatst naar een markt, mogelijk wat verse kruiden inslaan voor de oosterse keuken thuis en daarna naar het vliegveld voor de vlucht naar Rangoon, onze echt laatste stop in dit land.