Cold turkey en Cold Play

22, 23 februari. Op onze laatste zeedag werden we op de kamer gebeld door Arie Chief Engineer. Of we het leuk vonden om een rondleiding te krijgen in de controle- en machinekamer/ruimte. Ja natuurlijk! We werden door hem opgehaald en meegenomen de krochten van het schip in. Daar kwamen we in een soort van sciencefiction achtige hel verlichte enorme gang, met allemaal mannen in witte pakken. De controlekamer was daarmee vergeleken een intieme kleine ruimte waar, zoals dat hoort, allerlei lampjes om voor ons onduidelijke reden ofwel rood ofwel groen zijn , soms knipperen en waar regelmatig een alarmlampje knippert en piept. Aangezien niemand in paniek raakt, hoort dat er dus gewoon bij. Het komt er op neer dat het hele technische gedeelte dat de schroefturbines, het watersysteem en de elektrische turbines betreft, door maar een paar man achter schermen in de gaten wordt gehouden. Bij de machines zelf loopt in principe vrijwel nooit iemand. Wij zijn ze later in ieder geval niet tegengekomen. Zodra er een probleemp(je) wordt gesignaleerd, wordt er zonodig iemand op af gestuurd, maar in nogal wat gevallen kan het ook op afstand worden opgelost. Van het echt technische gedeelte kan ik nauwelijks iets navertellen. Ingewikkeld en indrukwekkend. Dat in ieder geval. Één ding heb ik nog onthouden: al het afvalwater wordt gezuiverd door een reversed osmosis systeem. Ook weer te ingewikkeld om alles te reproduceren, maar aan het eind van het proces is het water schoon en drinkbaar (wat bijna niemand wil uitproberen) en wat er overblijft is puur biologisch afval: dode bacterieen. Die worden in zee gepompt. Buiten de 12 mijlszone. Dat wel. Daarna de echte machinekamer, met oordopjes. Eerst denken we dat we het zonder ook wel een paar minuten zullen redden, maar dat is echte onzin. Je zou er met stevige gehoorschade uitkomen. Om in de machinekamers te komen moeten we door waterdichte (schuif)deuren. Als ze centraal bediend worden moet je er niet tussen komen, want de deur stopt niet. 

De volgende ochtend was het ontscheping,  daarna naar de busterminal en op weg naar Valparaiso. Het was de avond ervoor toch weer laat geworden, met uitwisselen van contacten met Ellen en Wietse en met Pierre en Vitaly. Gevolg was dat we sneller in Valparaiso waren dan verwacht. Ik ben als een blok in slaap gevallen en werd wakker vlak voor de busterminal. Vandaar naar ons hostel in de wijk Alegre, die zo heet naar de heuvel waarop het ligt. Het bleek lastig te vinden, want het is een wirwar van straatjes, allemaal smal, die de heuvel op en afkronkelen. In het hostel werden we ontvangen door een lief meiske, paars haar, oorringen, berusting, wenkbrauwpiercing. Naast de receptie, waar stevige bluesmuziek hard te horen was, was de lounge (nou ja) waaruit vrij hard de stem klonk van een meisje dat met oortjes in meezong met een youtube filmpje: Ave Maria van Bach. Aparte combinatie. Even later sloeg de schrik om ons hart. Het meisje van de receptie liet ons nl. de badkamer en toilet zien op de gang. We kwamen langs een slaapzaal waar 4 stapelbedden stonden. We waren echt bang dat we bij de boeking iets over het hoofd hadden gezien, maar het viel mee. We kregen een eigen "deluxe" kamer met eigen badkamer. Het ontbijt is echt jeugdherbergwerk: het brood bestaat uit dikke deegplakken (ik kan het niet anders omschrijven) die je het beste maar kunt roosteren, beleg is suiker, of jam, of kleine plakjes ham uit blik. De suiker en jampot zijn te klef en kleverig om aan te pakken, koffie is oplos en alleen redelijk te drinken, als je het erg sterk maakt. En tot slot: alles wat je gebruikt zelf afwassen. Afdrogen is meer een soort rituele handeling, want de droogdoek wordt zo te zien ook voor heel veel andere zaken gebruikt. Op deze manier kicken we wel in één keer af van de luxe van de afgelopen drie weken.      In Valparaiso (en een groot deel van het  kustgebied) zijn de zomerochtenden bewolkt of mistig. De oceaan is nl niet warmer dan 10 a 12 graden. Pas in de loop van de dag wordt het strak blauw, meestal tussen 2 en 3 uur. 's Avonds wordt het direct weer een beetje kil. In de wijk waar we zitten merk je niet veel van de revolutie die nu door het zomerreces van parlement en regering op een laag pitje staat, maar in het stadscentrum is het anders. In onze wijk merk je het aan sommige muurschilderingen die er over gaan en ook als je naar bepaalde "hangplekken" gaat in de avond. Wij kwamen min of meer per toeval op zo'n plek terecht. Overdag was het daar gezellig druk geweest, er waren veel bars, dus we gingen nog iets drinken. Maar na donker was dit nu een plek waar het hippe, alternatieve en artistieke deel van de jongeren verzameld was. Hippies, gothics, punks, leren jack,  jongleurs, acrobaten, bier, joints (te koop bij de vleet) en veel leuke muziek. Een leuke relaxte sfeer.  Sowieso is deze wijk in alle opzichten leuk, relaxed, vrolijk, gek en artistiek. Ik vind het hier geweldig.     We stonden die avond dus op een uitzichtpunt en bijna recht beneden je zag je de straten die regelrecht naar een belangrijk plein in het centrum leiden. Ineens was er daar geschreeuw, knallen, gejoel, gefluit en veel rook. En een paar minuten later waterkanonnen. Het hele terras stond direct met bierblikjes en flesjes op het hek te timmeren en het klonk overal ritmisch As Sas Si No! (Moordenaars!) Een flink kabaal. Even later hadden we een lang gesprek met een perfect engels sprekende studente. Zij herhaalde de informatie die we ervoor al hadden gehoord, maar gaf nog wat meer details, zoals over de hoogte van de pensioenen: €70 per maand, daar kan niemand van rondkomen, over het slechte gezondheidssysteem, waarvan de minister elke keer blijft zeggen dat het een van de beste van Amerika is. Iedere keer dat deze dame een ziekenhuis bezoekt, wordt ze met eieren en tomaten opgewacht. Over de PACO, de politie, die hier inmiddels intens gehaat wordt, o.a. omdat ze gericht schieten met rubberkogels op ogen van demonstranten, omdat er veel doden zijn gevallen door hun ingrijpen. Elke avond na 10 uur zijn er confrontaties tussen groepjes jongeren en politie. De jongeren lijken het "spel" heel koel te spelen. Ze zijn vaak bewapend met weinig meer dan zelfgemaakte schilden van oliedrums, hebben veel (straat)honden bij zich, staven om stenen los te wrikken, verf om monumenten en gebouwen te besmeuren. De grondwet is nog uit de tijd van Pinochet, daarin was weinig of geen aandacht voor mensenrechten en al helemaal niet voor die van minderheden. Er komt nu een soort referendum over een nieuwe grondwet, maar ze was er erg cynisch over, onze studente. De huidige president heeft nl erg weinig te zeggen. De vier families bepalen het beleid dat hij moet uitvoeren. Waarschijnlijk heeft de regering gehoopt dat de lange zomervakantie, waarin scholen en universiteiten gesloten zijn, er voor zou zorgen dat het protest weg ebt. Maar ik heb het gevoel dat de haat inmiddels diep zit. De maand maart zal het leren. We hebben onze studente sterkte en succes gewenst met de acties. Ze was duidelijk blij dat ze het verhaal aan buitenlanders kon vertellen.