Castro, op Chiloé Island, Puerto Montt

19 februari. Castro, onze derde stad in Chili, liggend op een eiland. Dit is veruit de leukste plek in Chili tot nu toe. Okay, tot nu toe was de concurrentie niet moordend, maar als we de vorige 2 stadjes een stevige onvoldoende gaven, dan geldt voor Castro,  maar meer nog voor het eiland dat het een hele ruime voldoende is. Het goede weer is natuurlijk ook van invloed. Het eiland is "bekend" om de vele houten kerkjes. Heel eenvoudig meestal, maar ook heel bijzonder. Ze staan met elkaar op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Als we de tender uitstappen staat er een hele groep taxichauffeurs, die ons hun rit aanprijzen. Dit keer gaat het vlot, makkelijk en voor een redelijke prijs. Eerst doen we de highlights van de stad Castro. De belangrijkste is de kathedraal. Helemaal van hout, behalve dat de hele gevel achter een stevige gele golfplaten bekleding schuilgaat. In de kerk is het druk met allemaal toeristen van de Zaandam, die deels de zelfde route doen als wij, maar dan in touringcars. We komen ze bij bijna elke volgende kerk weer tegen. Een fijn gevoel dat al die mensen per persoon minstens 5x zoveel betalen als wij! De kathedraal is simpel en mooi tegelijk, met eenvoudige houten beelden. Christus aan het kruis ziet er hier overal nog veel gruwelijker uit dan in Nederlandse kerken. Alle wonden op zijn lichaam zijn dieper, groter en het bloed dat er uitkomt is veel. Heel veel. Het gutst er ahw uit. Mijn favoriete beeld is van een monnik met op zijn arm het kindeke in zelfgebreid hansopje met muts. Rondrijdend op het eiland zien we continu Scandinavisch aandoende huizen. Deels door de kleuren, deels door de vorm en het materiaal; hout. Hoewel, ook hier is veel hout bedekt met golfplaten en opnieuw zien veel huizen er vervallen uit, Oost Europees.  Het landschap is vergeleken met de vorige dagen veel rustiger, lieflijk en doet wat denken aan het golvende landschap van Bretagne. We hebben ons verbaasd over het drukke verkeer op dit eiland. Na de stilte van Antarctica is elke auto er natuurlijk één te veel, maar hier staan we ineens in files. Het toppunt was een ferry naar de andere kant van de baai. Er stond een file van -geschat- anderhalf kilometer en volgens de chauffeur kon het wel 2 uur duren. Daar zijn we heel snel uit weg gegaan, rechtsomkeert gemaakt en een ander deel van het eiland bekeken. Zo kwamen we in Chonchi en hoewel het in niets erop leek was het toch alsof we op Schiermonnikoog waren. Het licht en de lucht klopte, de sfeer was hetzelfde, er waren heel veel rugzakreizigers, beetje alternatief, en het was op een prettige manier, licht rommelig. Het was een hele gezellige en relaxte dag met zijn vieren (Verder uitwerken)

20 februari. Puerto Montt. We gaan opnieuw met zijn vieren op pad en komen terecht in een minibusje met 12 anderen: Amerikanen en een paar Britten. Één Amerikaanse vrouw voert vanaf het begin het woord (ze was the designated spokeswoman) roept rare, zog. grappige, dingen door de bus en zegt bij een stop in een stadje tegen de 15 jarige gids op dwingende toon: "What's here to see? Show us, bring me there!" Wat het jongetje braaf deed. Dezelfde jongen verontschuldigde zich aan het begin voor het feit dat de stad er nu niet mooi uitzag, vanwege de rellen van de laatste tijd. We hebben er niet veel van gemerkt, want de tocht ging om iets heel anders: het achterland met vlakbij elkaar 5 vulkanen, waarvan één erg dominant aanwezig. En erg mooi. Osorno heet ie. Door het mooie weer (wat hier als ik het goed heb gehoord vrij zeldzaam is) was ie al van ver te zien, terwijl hij toch zeker 50 km landinwaarts ligt. Maar hij is 26 g c CCC bi00 meter hoogin ?  Ik x, heeft een prachtige kegel en is voor een flink deel met sneeuw bedekt. Zijn iets kleinere broertje de Calbuco heeft er 5 jaar geleden voor gezorgd dat vliegtuigen op het vliegveld van Buenos Aires (dat ligt echt niet vlak om de hoek) onder een dikke laag as bedekt werden. We kwamen eerst bij de watervallen van Petrohué. Die waren als waterval niet zo spectaculair, maar wat ze bijzonder maakte was dat ze in de keiharde basaltrotsen smalle geulen van 1 a 2 meter breed hadden uitgesleten, waar het water zich 20 meter onder ons met enorme vaart door heen perste. Hierna gingen we naar Puerto Varas, een stadje liggend aan het prachtige meer, waar je aan de overkant de vulkaan Osorno zag liggen. Hier hingen de bijna rijpe kastanjes aan de bomen ( het is hier ahw eind augustus). Deze streek staat er om bekend dat er veel Duitsers in de 2e helft van de 19e eeuw naar toe zijn geëmigreerd.  Er werden hen m mmm       .el wat Kuchen verkocht., verder zagen we eine "Lutheranische Kirche" en er was godzijdank ook een Feuerwehr. De stad zag er sehr nett und ordentlich uit. We bedachten dat we er wel zouden kunnen wonen, niet vanwege dat Duitse sfeertje, maar wel vanwege de omgeving en de gezellige levendigheid in deze stad. Dat gevoel kregen we nog sterker in het stadje Frutillar dat 20 km daarvandaan lag. Een mooi strandje a la Muiderberg, maar groter en met een mooi, modern opera/concertgebouw uitgeboJauwd over het meer. Een heel levendig , zzz s, zzzvrolijk stadje. Toen we later hoorden dat het er eigenlijk altijd regent, werden we weer wat minder enthousiast om er te gaan wonen. Op  de terugweg maakte het busje nog een ommetje van 10 minuten naar een uitzichtpunt voor een overzichtsfoto van de baai van Puerto Montt. Gelijk begonnen er een paar te zeuren dat ze bang waren dat we de boot zouden gaan missen (we hadden nog ruim een uur), maar na veel geruststellende woorden van het gidsje mocht het doorgaan. Daar sprak, toen ik een foto van de stad wilde nemen, dezelfde nogal dwingende Amerikaanse vrouw de onsterfelijke woorden tegen me uit: "Why take a picture? A city is a city". Achteraf gezien had ik natuurlijk moeten zeggen: "Why on a cruise? Water is water". Maar achteraf gevat zijn levert weinig op. We zijn allebei blij dat we met 2 hele mooie dagen deze cruise afsluiten. Dat geeft een beter gevoel dan rondlopen en steeds opnieuw schuilen voor de regen in troosteloze dorpjes zoals Punta Arenas en Chacabuco.

21 februari. Op zee, met voornamelijk goed weer.  We regelen veel kleine dingetjes voor dat we morgen van boord gaan. Ik ga nog naar een (zoveelste) lezing. Dit keer over Leven en werken op Antarctica van één van de begeleiders/sprekers op deze reis. Toen ik in dienst moest (1974) kreeg hij een baan als geoloog bij het Britse Antarctica team.  Hij heeft er ruim 40 jaar op één of andere manier deel van uitgemaakt. Het was weer boeiend. Daarna een bandoneonconcert door een echte Argentijn, bij stomme filmpjes van Buenos Aires. Filmpjes van nu. Ik besefte dat we nog veel te weinig van de stad hebben gezien.