Busreis en andere zaken . Jawel! Het is weer zover: deel 2

Opnieuw een verzendprobleem. Ik probeer maar weer verder te gaan waar ik gebleven ben.
Naar Birma voor de mensen dus. Bijzondere mensen, bijzondere situaties met mensen, ontzettend aardig en goedlachs.
De bus naar Kailaw zat vol met toeristen en we namen aan dat die allemaal door gingen naar het Inlé meer. Dat is net als Bagan één van de grootste toeristische trekpleisters van het land. Onderweg werd twee keer gestopt om naar de wc te kunnen of wat te eten te kopen. In het restaurant ging een groepje van 5 lunchen. Dat is hier standaard een rijst of noedelgerecht. Ze lieten meer dan de helft van het eten staan, want wat bleek: één van de jongens had in zijn rijst een meegebakken kever ontdekt. Toen lustte de rest het ook niet meer. In Kailaw aangekomen stapten alle toeristen tot onze verbazing uit. Onze contactpersoon stond al te wachten en bracht ons naar het hotel dat in een oud Brits landhuis zit. Het was drie uur geweest, de zon zat al achter huizen verborgen en in de schaduw was het gelijk fris. We zitten hier op 1300 meter hoogte en dat wordt vanavond weer kou lijden.
Na het inchecken kregen we te horen hoe het overmorgen is geregeld; de treinreis (van weer bijna 10 uur) gaat misschien door, maar dan wel ingekort. Het blijkt in de praktijk zo onzeker te zijn of de trein wel rijdt en hoeveel uren hij te laat is (ik geloof dat het zelden voorkomt dat ie op tijd rijdt), dat het niet verstandig is om de hele reis te maken. We worden daarom een stukje gebracht met de auto, als de trein rijdt kunnen we dan alsnog een deel van het traject afleggen, om dan het laatste deel weer met de auto te gaan. Blijkt de trein niet te rijden dan doen we alles met de auto.
Morgen hebben we een dag voor onszelf in een stadje van 30000 inwoners, waar uiteraard elke dag markt is. We gaan dus een beetje uitslapen en daarna de stad bekijken. En 's avonds opnieuw lekker uit eten. We hebben hier direct goed gegokt met het vinden van een restaurant. Als je binnen zit waan je je in een oude Groninger kroeg op het platteland, met veel hout. En alles, muren, plafond en vloer in kleuren die je zo op het Hogeland zou kunnen tegenkomen. Maar wat meer is, het was uitstekend eten. Chinees, Indiaas, Thais en Myanmar, maar dat laten we meestal maar links liggen, omdat zoals eerder genoemd het een beetje vlak van smaak is.
Nog een kleine vergeten anekdote van gisteren. Bij één van de souvenirstalletjes was een meisje van nog geen twee jaar bezig bij een waterbak. Zo eigengereid, zo zich niets aantrekkend van alle volwassenen om haar heen en zo inventief met helemaal niets aan het spelen, dat het een genot was om te kijken. Er kwam een vrouw bij ons staan met allerlei koopwaar in de hand. Ze zag ons en zei: "Kopen? Voor 1 dollar kan je haar meenemen" Het was zo overduidelijk niet serieus, dat we het spel wel mee konden spelen en gingen onderhandelen, maar nee ze wilde niet zakken met de prijs.