Koloniale indrukken

Opgestaan met bewolking, nou ja! Voor het eerst in bijna drie weken. De laatste dagen waren er al windveren te zien geweest en meestal duidt dat op een weersverandering. Onderweg naar het vliegveld kwamen we op diverse plekken wegwerkzaamheden tegen, deels om het bestaande slechte asfalt te verbeteren en deels om de weg te verbreden. Hiervoor worden ook hier halve bergen afgegraven. En het verbeteren van het asfalt; bijna uitsluitend handwerk. Langs de kant van de weg staan oliedrums met daarin teer en op een vuur wordt één ton verhit tot de teer vloeibaar genoeg is. Dan wordt de teer overgegoten in een soort gieter, d.w.z. een soort kleine oliedrum van boven naar beneden doormidden gezaagd, de halve drum wordt gekanteld, beugel er aan voor de grip en gaten erin. Daarmee loopt een man over een afstand van 20 meter de ondergrond te begieten. Zodra er voldoende ligt komen de vrouwen in actie, zij gooien er stevige keien op, die worden door een wals er in geplet, waarna er steeds meer lagen boven op worden gegooid en elke laag bestaat uit wat kleinere keien. Tenslotte komt de gieter er weer aan te pas, dan nog een laag fijn split, gevolgd door de wals en klaar.
Na een vlucht van een half uur kwamen we op Kengtung Airport aan, hier moesten we weer door de douane en er werd een foto gemaakt van ons paspoort + van het visum stempel. Ze moesten ook het toestemmingspapier zien van het ministerie voor ons visum. Dat was bij aankomst in Rangoon zo goed opgebouwd gen om het niet te verliezen, dat we het nu niet zo snel konden vinden. Het zorgde voor enige commotie, maar het kwam goed. Één van de redenen voor deze controle is dat we hier vlakbij China, Laos en Thailand zitten, in de buurt van rebellen gebied en in de Gouden Driehoek. Opium dus!
Onze nieuwe gids wil heel graag heel veel vertellen, zo bleek al binnen een paar minuten. Type: gooi er een dubbeltje in en er komt voor twee euro uit. Jammer genoeg geldt ook hier weer dat zijn woordenschat weliswaar goed is, maar zijn uitspraak allerbelabberdst. Dan sta je voor de keuze, of om de haverklap vragen het nog eens te zeggen, of af en toe maar op de gok reageren en hopen dat je daar niet al te gekke blunders mee maakt. We doen meestal afwisselend allebei, maar het maakt een vlotte communicatie erg lastig. Nadat we onze spullen op de kamer hadden gezet gingen we naar een "hillstation" Loimwe (mistige berg), ruim honderd jaar geleden door de Engelsen hier hoog in de bergen gebouwd, omdat het klimaat daar hen deed denken aan het Engelse klimaat. Het was een rit over een weg van 35 km. waar ze tot 2 jaar geleden alleen maar met een goede 4WD overheen konden en daar een dag over deden. Nu met een gewone auto doe je het in een uur. Na de onafhankelijkheid in 1948 hebben ze namelijk nooit meer onderhoud gepleegd (tot 2 jaar geleden dus) en bovendien zijn er in de tijd van de hevige gevechten in de jaren 70 en 80 heel wat mijnen in de weg geplaatst. Ruim 5 km buiten de stad kwamen we langs de universiteit (of hogeschool, dat krijgen we niet duidelijk) en de gids vertelde ons dat het standaard is, dat overal in Birma de universiteiten ver van het centrum liggen, meestal ergens op het platteland. Kazernes liggen ook buiten de stad en ver van de universiteiten vandaan. Reden volgens onze gids: de militairen zijn/waren bang voor de studentendemonstraties tegen het regime. Door universiteiten ver uit elkaar en ver van het centrum te zetten, konden demonstraties moeilijker georganiseerd worden en bovendien zaten ze dan ook ver van de kazernes vandaan.... Ook hier weer was het een verhaal van veel geweld in het verleden van het leger tegen de bevolking en van verschillende stammen tegen het leger en tegen elkaar. Toen ik me liet ontvallen dat nu eigenlijk hetzelfde gebeurt met de Rohingya's werd het wat ongemakkelijk. En dat niet alleen door verschillende meningen, maar ook nog verergerd door het gebrekkige engels. Volgens de gids is het westen en vooral de U.N. bevooroordeeld, omdat de U.N. veel geld krijgt van moslimlanden als Saoedi Arabië (?) en dus op de hand van de Rohingya's is en: sowieso willen zij niet integreren. Mijn opmerking dat dat niet een rechtvaardiging kan zijn om te verkrachten, moorden en het land uit te jagen viel niet echt goed: dat kon niet waar zijn. We zijn maar diplomatiek terug gegaan naar het mooie landschap en de koloniale bebouwing. Zoals een echt Brits postkantoor, nog in de originele staat en waar je kaarten kon kopen en versturen met stempel van dit oude kantoor. Eigenlijk wisten we maar één adres uit ons hoofd. Daar hebben we dus een kaart heen gestuurd. Het werd een hele ceremonie, met allemaal beambten om ons heen, die uitzochten of al die postzegels wel op 1 kaart pasten. Er werd gom en een kwastje bijgehaald. Kortom het postkantoor op zijn kop.
Daarna nog een wandeling door het dorp zelf en toen de tocht terug. Een prachtige omgeving! Jammer dat het ook hier flink bewolkt is. Regelmatig deed het ons denken aan Bhutan. De gids vertelde dat terwijl je nu de bergen aan de andere kant van de wijde vallei van Kengtung goed kunt zien, dat in de zomer niet mogelijk is door de smog. Smog? Er is hier nauwelijks industrie! Maar het komt door alle brandjes op de berghellingen. Ook hier horen we hetzelfde verhaal: een oud gebruik om op die manier akkertjes vrij te maken, maar ook om te jagen op alles wat vlucht voor de brand en eetbaar is. Vroeger was het niet zo'n probleem, maar de bevolking groeit hard en iedereen blijft dit doen, ondanks de voorlichting. Er zijn overal kale bergen te zien, de weg die wij vanmiddag namen was o.a. zo mooi omdat die door een nauwelijks getroffen gebied loopt. De gids wekte de indruk het probleem zelf goed onder ogen te zien.
Morgen zijn we de hele dag op weg naar afgelegen gebieden met bijzondere stammen.