ProRail

Uiteindelijk ging het natuurlijk toch weer anders. De chauffeur die ons ophaalde zou ons naar het station brengen en daar het kaartje regelen. We keken elkaar en hem verbaasd aan. Maar omdat dit het originele plan was en hij er een logische verklaring bij gaf hebben we er mee ingestemd. We doen alleen niet het hele traject, omdat we dan pas om 7 uur 's avonds in Loikaw zijn, we stappen een drietal stations eerder uit en doen de rest met de auto. Achteraf zijn we blij dat we ervoor hebben gekozen om in Kalaw op te stappen, want anders hadden we een heel spektakel gemist. Bij aankomst op het station was het erg druk met, wat pas later bleek, een groep middelbare scholieren uit Mandalay, die een soort schoolreis hadden. Ze stonden in groepjes in vreemde poses op en tussen de sporen om foto's te nemen en vooral selfies. Ruim voor de trein kwam waren ze alweer weg met de touringcar. Wij stappen dit keer niet in de upperclass, zoals bij de vorige rit, ook niet ordinairy class, dit keer zijn we first class. Precies de middenmoot. Stukken minder comfortabel dan de upperclass. Maar sowieso is dit hele treinstel rijp voor de sloop. De wagon waar we in zitten is een afgesloten geheel. Je kunt niet naar andere wagons doorlopen. Het voordeel (nou ja) is wel dat elke wagon zijn eigen wc heeft, waardoor het in theorie minder vuil zou moeten zijn. Deze theorie klopt niet. Zelden zo'n smerig geval gezien, de deur kan niet dicht, maar eigenlijk ook niet open, omdat ie aan alle kanten klemt en van de scharnieren is er één verdwenen en de andere gedeeltelijk afgebroken. Dat bevordert een correcte werking ook niet.
Het station waar we vertrekken mag die naam nog wel hebben, een houten gebouw uit de Britse tijd in typisch engels koloniale stijl en redelijk goed onderhouden, maar de meeste die we onderweg tegenkomen zijn niet meer dan half vervallen bushokjes. Soms van hout en gedeeltelijk verrot, maar meestal een lelijk betonnen ding. Vaak met niet meer dan 2 of 3 reizigers op het grasveld dat als perron dient, zodat je daar ook weer snel kunt vertrekken. Hier was één uitzondering op. Na 40 minuten rijden kwamen we rond 10.20 op het eerste (en enige) drukke station. Hier gebeurde zoveel dat het met geen pen te beschrijven valt. De vrachtwagon die achter aan de trein is gekoppeld werd volgeladen met tientallen grote rieten manden, grote opgerolde rieten matten en nog veel meer. Uit het stationsgebouw kwamen twee mannen met een soort draagstoel: op hun schouders droegen ze een lange stok met daaronder tussen hen in hangend een grote metalen kist met, zo hoorden we, de stationsadministratie van de maand januari. Hup de vrachtwagon in. Dit alles duurde al een ruim half uur. Ondertussen werd een klein jongetje door papa in het raam gezet om naar buiten te kunnen plassen omdat op dit eerste stukje de wc deur het definitief had begeven. Dit alles werd vanaf het perron bekeken door een man van nog geen 40 die op een plankje met wieltjes zat omdat hij geen benen had. (Daar zit je dan de de hele dag niets te doen. Je kunt hier volgens mij als gehandicapte ook echt helemaal niets) Na ongeveer 50 minuten vertrok de trein om na ongeveer 200 meter net na de eerste bocht te stoppen. Er stapten twee mannen uit die met sleutels en hamers iets onduidelijk aan de rails gingen doen. Vanaf dit moment waren we een Prorail onderhoudstrein geworden. Na 5 minuten reden we terug naar het station op een ander spoor. Hier werd de net gevulde vrachtwagon afgekoppeld en we konden weer vooruit tot net na dezelfde bocht: weer stoppen en weer wissels die niet goed werkten verzetten, achteruit, andere vrachtwagon aankoppelen en nu definitief vertrekken. De gehandicapte meneer heb ik heel wat keren vriendelijk gedag gezegd. Halverwege dit gedoe hebben we ons serieus afgevraagd of we hier nog wel weg zouden komen. Maar dat gebeurde dus. We hebben wel heel erg het gevoel dat er nooit echt onderhoud is gepleegd sinds de Britten zijn vertrokken, niet aan het spoor en niet aan het materieel. Alles piept en kraakt, schuurt, klemt en rammelt.
Ondertussen heeft de trein die rijdt ook nog de functie van posttrein. We zagen twee keer hoe de stationschef een bundeltje enveloppen omhoog hield op de rand van het perron en terwijl de trein bijna stapvoets reed, nam de machinist het stapeltje aan. Terwijl we rijden wordt nu door twee technici de wcdeur gerepareerd, waarbij een passagier zijn hulp aanbiedt, met brandende sigaret in de mond onder het No Smoking bordje. Later zie ik dat de scharnieren zijn vervangen door ijzerdraad. Maar de deur kan nog steeds niet dicht.
Na een half uur stoppen we opnieuw midden tussen de rijstvelden. Hier is over een afstand van 100 meter biels vervangen door bielzen van beton. Dus toch onderhoud! De bielzen die we langs het spoor zagen liggen waren volledig verrot. Er lag veel werktuig in de berm, dat nu door de arbeiders die op onze trein zaten te wachten in de vrachtwagon achterin moest worden geladen. Een paar arbeiders stapten daarbij in en de rest ging blijkbaar naar huis. Een half uur later was er opnieuw een stop, maar dit keer heel kort. In de berm lagen schots en scheef nieuwe betonnen bielzen om de oude te vervangen. Hier werd al het materiaal uit de trein, nog voor ie helemaal stil stond -er is geen ander of beter woord voor -geflikkerd. Ik kreeg de indruk dat de betonnen bielzen ook lukraak waren neergekwakt. Sommige waren daarbij de spoordijk afgerold. Leuk om die er weer op te tillen.
In onze firstclass coupé komt steeds meer vracht te liggen: in het voorste portaal stapelen zakken met bloemkolen, witte kool, aardappels enz. zich op en in het achterportaal ligt tegen het eind van de rit een berg van 50 cm hoog met stevige bamboestammen. Deze deur kunnen we niet meer gebruiken om straks uit te stappen. Ik kan nog net naar de stinkende wc erachter door er over heen te klauteren, al schokkend en schuddend.
Dit over de gebeurtenissen in en om de trein. Wat het landschap betreft, dat is met regelmaat nogal spectaculair, met steile rotspunten, enorme vergezichten en verder voornamelijk groen. In het begin zien we veel terrasbouw, maar langzaamaan komen er steeds meer velden in beeld waar een moderne sprinklerinstallatie wordt aangelegd. En daarnaast verschijnen er nu klederdrachten, vrouwen in het zwart met een fel oranje tot tulband gedrapeerde hoofddoek. Dat contrasteert mooi met elkaar en met het groen.
Rond kwart voor vier (na 6 uur treinen met door de openstaande ramen afwisselend felle zon en snijdend koude wind) komen we op onze bestemming aan, waar we door Richard worden opgewacht. De westerse naam is omdat hij uit een groot katholiek gezin komt. Hij spreekt goed engels, is erg vriendelijk, relaxed en het klikt goed. Halverwege de rit komen we langs het Inlémeer, waar we even stoppen voor een foto en om ons voor te stellen aan een paar vrienden met wie hij in een rockband speelt. Omdat de 5 ruimschoots in de klok zit, hebben we gezellig met elkaar een biertje gedronken.
Daarna weer snel verder, want we moeten ook nog gaan eten bij een familie thuis. In de praktijk blijkt het meer een huisrestaurant; de familie hebben we alleen in de bediening gezien. Lekker gegeten.
Morgen een trekking in de omgeving met bezoek aan een aantal dorpen van de "langnek"vrouwen.