Nekringen, langnekken en giraffes

Gisteravond tijdens het eten heeft de gids Richard een en ander verteld over zijn stam, de Padaung. De stam die bekend is omdat vrouwen daar ringen om de nek dragen, waardoor die verlengd wordt, hun bijnaam is dan ook de "giraffevrouwen". De meeste mensen die ze ooit hebben gezien leggen automatisch de link met Thailand. Maar daar komen ze oorspronkelijk niet vandan. De Padaung die daar leven zijn gevlucht uit Birma wegens de onderdrukking door het militaire regime. De streek waar we nu zijn, bij Loikaw, is hun vaderland. Tot niet zo lang geleden kon je als toerist alleen maar naar de stad Loikaw met een speciale permit. De stad uit richting dorpjes in de omgeving was in principe niet mogelijk. Dit omdat er regelmatig gevechten waren tussen leger en verzetsgroep. De laatste tijd is het rustig. Richard vertelde verder dat beide legers jongens en mannen dwongen om materialen voor ze te sjouwen. Als kind was er altijd de angst en hij moest regelmatig de velden in vluchten en zich verbergen om hier aan te ontkomen. Zijn ouders wonen nog steeds in zijn geboortedorp en zijn moeder heeft nooit de nekringen gedragen. In zijn jeugd was die traditie al flink op zijn retour omdat er langzaamaan meer contact kwam met de moderne maatschappij. Nu is er nog één dorp waar de traditie voortleeft, ook in stand gehouden door het (minimale) toerisme. En tja, alles heeft twee kanten, enerzijds kan het niet gezond zijn om dag en nacht met 6 kilo aan koper om je nek te lopen ( het duurt wel 2 uur om het aan te brengen en dezelfde tijd om het af te doen), maar aan de andere kant blijft een traditie zo wel levend. Maar ook in dit dorp zijn er steeds meer meisjes die voor de eer bedanken.
Voordat we richting de langnekken gingen zijn we eerst op de markt van Loikaw wezen kijken. Het was er vol, met verkopers, druk met kopers en ontzettend schoon! Tot onze verbazing, want vrijwel elke markt waar we kwamen was een redelijk zooitje. Hier was het zelfs op de visafdeling, waar normaal gesproken de schubben je om de oren vliegen niets op de grond te vinden. Ook hier weer volop bloemen in de verkoop. Ik hoorde van Richard dat bloemen, behalve rozen, hier niet echt een luxe artikel zijn. Klimaat en grond hier zijn zo geschikt dat het allemaal makkelijk groeit.
De weg richting de Padaung dorpen was erg mooi met veel grillige hoge rotsformaties met daarop prachtige bonsaibomen. Ik blij! Af en toe kwamen we voorbij een checkpoint uit de tijd dat je hier je permit voor dit gebied moest laten zien. Dat ze die checkpoints niet opruimen nu het rustig is betekent lijkt me dat het een breekbaar soort van bestand is. Wij konden overal zonder te stoppen doorrijden.
Het dorp zag er goed verzorgd met houten huizen, waaronder varkens in hun hok zaten. Het dorp is wel op toerisme gericht met bij elk huis een toonbank met spulletjes, maar omdat er geen toerist te bekennen was stoorde dat niet en was het leuk om met de vrouwen te praten via Richard die uiteraard hun taal vloeiend spreekt. We kwamen een paar meisjes van ongeveer 5 jaar tegen die met kleine nekringen liepen. Nadat we buiten het dorp op de top van de heuvel de lunch hadden gebruikt - ieder een stuk of zes gerechtjes in bananenblad verpakt en met bamboe draad dichtgebonden- waarbij we continu gestoord werden door vier hongerige koeien, type Indiase heilige koe aan wie we de restanten van de maaltijd hebben opgevoerd tot en met de vrij pittige "sambal" en het bananenblad, zijn we via een andere route naar beneden gegaan en aan de achterkant van het dorp uitgekomen. Daar zijn we bij een vrouw op bezoek geweest die sieraden van messing en aluminium maakte, hier hebben we zeker drie kwartier heel gezellig gezeten, waarbij zij ons allerlei vragen stelde en wij op ons beurt aan haar. Ze bleek 64 jaar, had vier zoons, vijf dochters en 24 kleinkinderen. Het was een gesprek met veel humor. We mochten ook haar huis bekijken. Dat bestond uit twee ongeveer even grote ruimtes: de ontvangstkamer, die vrijwel helemaal leeg was en de keuken waar het leven plaats vindt. In een grote bijna vierkante ruimte van plm 5x4 meter is de kookplaats, in het midden op de vloer wordt het vuur gestookt en daarboven is een grote plank waar diverse dingen staan, zoals potten. Ook hing daar rijst te drogen voor de rijstwijn. Er zijn een paar luiken die open kunnen zodat de rook eruit kan. Aan de muur hingen wat muziekinstrumenten, zoals een bamboedwarsfluit, een zelfgemaakte gitaar met maar vier snaren en een paar panfluiten. Ook zag ik twee kruisbogen.
Later bij een andere familie werd muziek gemaakt met de gitaar en een zelfgebouwde viool, een heel simpel ding. Er waren twee snaren en de strijkstok trok mijn aandacht: vissnoer. Het gaf een goed geluid, niet mooi, maar rauw, zoals veel volksmuziek. De zang erbij met boventonen maakte het geheel compleet. Ik kon er wel van genieten. Bij weer een ander huis heeft Harry nog zijn best gedaan om op een handgedraaid spinnewiel katoen te spinnen.
Net buiten het dorp hadden we opnieuw zwart geblakerde stukken grond gezien. Gevraagd naar de reden hiervan vertelde Richard dat het een tegenwoordig verboden oud "vermaak" is: fikkie stoken. Iedereen deed het, hij ook, want het was grappig om op die manier ratten te vangen die op de vlucht gingen. Er gingen wel grote stukken grasland aan op, maar erger is dat veel bomen het ook niet overleven. Tegenwoordig gebeurt het nog steeds, maar het wordt door het verbod en voorlichting op scholen wel steeds minder. Gelijk maar eens naar het afvalprobleem gevraagd en eigenlijk komt daar een soortgelijk antwoord uit. Met dit verschil dat de gewoonte vroeger niet zo ernstig was omdat er toen nauwelijks plastic was. Wat je weggooide verteerde wel weer. Ook op dit gebied wordt voorlichting gegeven. Dat is echt hard nodig, want het is schokkend wat je overal ziet liggen.
Op de terugweg zijn we naar een pagode geweest die gebouwd is op 9 hoge alleenstaande rotsen. Op elke rotspunt staat een onderdeel en bruggen zorgen ervoor dat je bij elk onderdeel van de pagode kunt komen. Je hebt hier een mooi uitzicht over Loikaw en het werd er nog druk vanwege de zonsondergang. Daar hebben we niet op gewacht.
We zijn met gids en chauffeur een biertje gaan drinken. Het was een topdag met zicht op een aparte, verdwijnende cultuur. Door de ontspannen sfeer in het dorp en de gesprekken met de vrouwen gaan we dit niet snel vergeten. En dat we niet alle beloofde onderdelen van het programma hebben gedaan, wat maakt het uit.
============================================================================================================================
Foto's van gisteren en vandaag kan ik niet uploaden door de zeer matige wifi verbinding. Dat wordt dus uitgesteld