Watervallen in de jungle

Daar waren we voor gekomen; de watervallen van Iguazu, dus vandaag gaan we erheen. In de taxi van Pablo (of Pablito). Onderweg komen we borden tegen met Pas op, overstekend wild. De ene keer met een afbeelding van een tapir, dan een prachtige foto van een jaguar, of apen. Kortom, die zitten hier in de omgeving. We zijn ze geen van allen tegen gekomen. Wel ander wild. Pablo kreeg ons zo gek om mee te doen met een adventure trail. Of zoiets. Het hield in: een flink eind in open trucks (maar wel met goede stoelen; het moet ook weer niet tè avontuurlijk worden) dwars door de jungle. Met een mevrouw die er veel en interessant over kon vertellen. We kwamen honderden gigantische spinnewebben tegen, boven ons hoofd, gespannen over de volle breedte van de track. Spinnen erin die bijna zo groot als mijn hand waren, maar geen nood: ze zijn niet giftig. Op het eind moesten we lopend afdalen naar de rivier, kregen we grote waterdichte tassen, een vertrouwen wekkend zwemvest en werden we in boten geladen. Harry schreef sommigen dat het rubberbootjes waren. Op de foto van de flyer leek het daar wel wat op, maar als dat echt zo was, was ik niet ingestapt. Het waren stevige grote boten, geschikt om flinke stroomversnellingen te nemen. En dat deden ze. Het was een geweldige ervaring. De Efteling werd hier wel 20x geëvenaard. Het begon rustig, gewoon wat spelevaren, met een flinke snelheid, dat wel, maar na een tijdje kwamen we stroomversnellingen tegen die elke keer wat heviger waren. Het was een prettige opbouw qua spanning. De allergrootste waterval (Iguazu bestaat uit heel veel grote en kleine watervallen, allemaal van één zelfde rivier) hebben we op afstand gehouden, te gevaarlijk. Maar de bijna grootste werd als een magistraal slotakkoord, voor ons onverwacht, een tweede keer aangedaan. Om te douchen. We gingen er dwars doorheen. We hadden net ervoor een andere boot dat zien doen en hadden dus een angstig voorgevoel. Bij de voorbereiding was verteld dat o.a. mensen met ademhalingsproblemen niet mee mochten. En dat snapte ik nu wel. Het was echt alsof je onder water was voor een halve minuut ofzo. Ik had geen handige broek aan: katoen. Ondanks de 33 graden is die de rest van de dag niet helemaal opgedroogd.

Na afloop zijn we een trail van 25 minuten gaan lopen richting de grootste waterval (Duivelsmond in de vertaling). Onderweg hoorden we ineens een apart geluid in de bomen ( je loopt hier continu in de jungle). Het bleek een toekan te zijn, op 20 meter afstand zat ie in de boom op zijn gemak te zoeken naar vruchten. Een prachtig gezicht. Dit was al de tweede vandaag, maar deze konden we echt goed zien. Dat kwam ook omdat we op dit pad bijna de enige waren. Veel later in de middag schrokken we ons rot van de hordes die in file (soms met bierblikjes in de hand) ons tegemoet kwamen over de paden. Dit was hetzelfde op het laatste lange traject richting de Duivelsmond. Daar loop je een ruime kilometer over een heel brede rivier (een stromend meer eigenlijk) via een loopbrug van eiland tot eiland, tot je uiteindelijk het gebulder hoort van -ik geloof- 1.6 miljoen liter water per seconde dat omlaag stort. Honderden mensen die de zelfde route liepen (of reden in rolstoelen en kinderwagens), zodat er regelmatig files waren. Ik moest heel erg denken aan wat daar over geschreven wordt in Grand Hotel Europa. Al die mensen moesten ook nodig op de foto met de waterval erbij. Dus dat was dringen geblazen. Ik kon er dit keer gelukkig door heen kijken; zodra je je er aan gaat storen is de dag verknald. Op de terugweg kwamen we nog grote groepen neusberen tegen, die er schattig uitzien,  maar het niet zijn. Het is gewoon een plaag. Ze proberen al het eten dat op een tafel van een terras ligt te pakken te krijgen en zijn daarbij zo brutaal dat mensen er voor wegvluchten. Sommige restaurants hebben daarom de rollen omgedraaid: de etende gasten zitten in kooien, waar de neusberen niet in kunnen. Behalve als iemand een deur niet achter zich dicht doet. Dat zagen we een keer gebeuren. Grote paniek in de kooi! Helemaal op het eind kwamen we langs, eigenlijk over, een poel waar een jonge kaaiman lag te luieren. Ongeveer 1 meter lang.