Naar Dominica

27 februari: We ziten op het vliegveld van Barbados in afwachting van de vlucht naar Guadeloupe. Dat geeft tijd voor een (tussen)evaluatie. Argentinie en Chili waren nieuwe landen voor ons. Van Brazilië weten we al lang dat we dat een erg leuk land vinden, dwars door alle grote sociale problemen heen. Argentinië was van de 2 nieuwe landen de meest Europese,  erg toegankelijke bevolking, overwegend aardig, we voelden ons hier erg thuis. Chili was ook een erg prettig land, minder Europees misschien, doordat je hier veel oorspronkelijke bevolking tegenkomt (die zijn er in Argentinië eigenlijk niet meer) en ook veel nazaten van gemengde huwelijken. Ook hier veel makkelijk toegankelijke mensen en overal is handel en zijn mensen bezig. En dan Barbados, daar zijn we zo kort geweest, dat we er nauwelijks iets over kunnen zeggen. Alleen dit. Als je niet tegen kabaal kunt: ga er niet heen. De minibusjes die hier als openbaar vervoer rondrijden, hoor je soms letterlijk al 200 meter ver aankomen. Ramen open, keiharde reggae met de subwoofer voluit. Het grappigst is dat je geen swingende hoofden achter de ramen ziet, maar mensen die apatisch naar buiten staren alsof dit normaal is.     Het vliegtuig dat ons naar Guadeloupe bracht was een ouderwets Friendship-achtig geval. Dus vleugels bovenop en veel zicht. We zagen achtereenvolgens Martinique, Dominica en Les Saintes onder ons voorbijkomen. De aankomst op Guadeloupe was geen onverdeeld genoegen. Het Caribische deel van de reis wordt grotendeels door een reisorganisatie in Nederland verzorgd. Hun vertegenwoordiger zou ons opwachten. Nee dus. Die zat in het kantoortje, dat we na een kwartier rondlopen in een hoek van de aankomsthal vonden. Deze ADHDdame had geen tijd of interesse voor onze vragen, wilde alleen onze voucher waarmee ze, al roepend dat het goed was, wegrende en een kwartier later terug kwam. Onze vragen werden niet beantwoord, tot wij boos werden omdat de transferladydriver boos op ons werd, omdat ze weg wilde. Deze bitchy dame met grote gouden oorringen, kettingen, armbanden en strakke goudgerande spiegelzonnebril heeft ons zonder een woord te zeggen naar ons hotel gebracht. Daar kon ze het nog net over haar lippen krijgen hoe laat we de volgende dag zouden worden opgehaald. Het hotel was van het type legbatterijhokken. Piepklein, je kon je kont niet keren, ik heb de koffer op de galerij geopend om er spullen uit te halen en een veel te hoge prijs hiervoor  ( het was de goedkoopste in de buurt van de haven). 

28 februari Na het ontbijt de koffer weer reisklaar gemaakt en bij de receptie achter slot en grendel, zwemkleding in een grote plastic tas en naar het strand om de hoek. We moeten nl de kamer af en de tijd overbruggen tot half vier. Daar hebben we heerlijk op een bedje onder een parasol van aluminium ( niet zo handig als je er tegen aan liep, ze zagen er allemaal bedrieglijk "echt" uit) de dag doorgebracht, af en toe zwemmend en verder veel gelezen. Om half vier werden we door de zelfde bitch naar de ferry gebracht. Waar ze ons uitlaadde,  met haar hand ergens heen wapperde; daar was ergens iets blijkbaar en weg was ze. Er waren gelukkig erg veel vriendelijke Dominicanen die ook met dezelfde ferry moesten ( er zijn meerdere maatschappijen, veel verschillende bestemmingen, veel verschillende ingangen en niets stond aangegeven) en zij wezen ons de weg. We hadden daarbij ruim de tijd, bijna 2 uur voor de boot vertrekken zou. Het was een hele bedrijvigheid om ons heen. Nogal wat mensen die blijkbaar een bedrijf of een B&B oid hadden, waren druk bezig om honderden yoghurtbekertjes (Danone) over te pakken in grotere plastic open kratten, om die vervolgens af te dekken met karton, dat stevig rondom afgetapet werd. Blijkbaar gingen alle zelfde smaken in één krat. De overgebleven ruimtes werden opgevuld met dozen La Vache Qui Rit. Er was één vrouw die 4 van die grote kratten vulde, die allemaal met de hand aan boord moesten worden gebracht, plus dan ook nog de grote netten met fruit. We kwamen in contact met 2 vrouwen, 1 uit Oostenrijk en 1 uit Zwitserland, die allebei al jaren op Dominica wonen. De Oostenrijkse moest naar dezelfde plaats (Calibishi) als wij en we konden mee rijden, omdat ze door haar vriend werd opgehaald met een busje. En zo zitten we dus nu eindelijk op Dominica. Bij Hermien,  uit Amersfoort die hier al 24 jaar woont en al jaren een B&B heeft. Prachtige plek, met een eenvoudige, maar ruime kamer en een grote veranda, uitkijkend naar de Atlantische Oceaan. Achter ons staan een paar huisjes, maar is het vooral heel erg groen. Dominica is in september 2017 zwaar getroffen door de orkaan Maria. Qua vegetatie merk je daar niets meer van, maar er zijn veel verlaten en ingestorte huizen. De infrastructuur was hierna zo lang rampzalig slecht (geen electriciteit, geen water, nauwelijks begaanbare wegen, geen internet) dat bijna 20% van de bevolking is vertrokken naar het buitenland en niet meer is teruggekomen. Van 70.000 inwoners, naar ongeveer 55.000. De sfeer is erg relaxed. Omdat werkelijk alles geïmporteerd moet worden en van ver moet komen, is het prijsniveau hier schrikbarend hoog. Maar zoals Hermien zei, als je wilt kun je van het land leven. Maar een auto, benzine en andere luxe zaken zijn erg duur.

29 februari. Vandaag heel rustig aan gedaan, omdat we allebei na 4 dagen reizen even willen bijkomen. We zijn wezen wandelen naar een chocoladefabriek. Of eigenlijk: "hoe maak ik in mijn garage lekkere chocoladerepen en probeer die ook nog te verkopen". Een uit de hand gelopen hobby. De eigenaar vond nl. dat hij nooit goede chocolade kon vinden en aangezien hier cacaobomen zijn besloot ie het dan maar zelf te gaan doen. Vorig jaar heeft ie ongeveer 1000 kilo chocolade gemaakt. En ik vind het erg lekkere chocolade! Één reep kost €7. Duur dus. Maar erg lekker en leuk om te zien hoe het pellen, malen, ontvliezen en tempereren in zijn werk gaat. Hoewel van dat laatste onderdeel de kern in het Dominicaans Engels me toch een beetje ontging.