Laatste dagen Dominica

7 maart. Bij het vorige  verhaal verschenen 2 foto's.  Het hadden er 8 moeten zijn. Er is blijkbaar een probleem met de site. Hopelijk wordt het opgelost.

Het regent op dit moment, 23.00 uur,  al 2 uur onafgebroken. En stevig. Dat is niet echt een tropische bui. Die zijn hevig en kort. Vandaag zei de kokkin van Cocoa Cottage tegen ons dat het de laatste jaren zo gaat. Twintig, dertig jaar geleden regende het in deze periode vrijwel niet. Nu hebben we hier elke dag regenbuien. Kortom, ook hier is klimaatverandering een onderwerp van gesprek. Corona ook trouwens. Sinds een dag of 2 zien we regelmatig mensen die hun handen ontsmetten. Een krantenkop van vandaag ging over Corona.    We wilden vandaag een rondrit maken om het uiterste zuidoosten te zien, maar kregen te horen dat het niet kon, omdat sinds Erika (2 jaar vòòr Maria) er halverwege een brug is weggeslagen, die nog steeds niet hersteld is. Na bijna 5 jaar dus nog niet klaar. Onze Cottage ligt in een vallei die eindigt in enorme verticale bergwanden, daarom rijden we eerst terug naar Roseau om aan het driekwart rondje te kunnen beginnen. Eenmaal de stad uit komen we ze weer tegen: de chinese lantaarnpalen met zonnepaneel en windmolentje bovenop. Het zijn er heel veel en volgens veel mensen zijn ze eigenlijk overbodig en werken ze niet of slecht. Wij vinden het ook een beetje lachwekkend; op een natuureiland, iets groter dan Terschelling , met weinig inwoners zo ontzettend veel verlichting in de jungle aanbrengen. Er rijdt hier na 9 uur 's avonds vrijwel niemand meer. Ons valt sowieso op dat het een grote uitzondering is als het windmolentje op de lantaarnpaal goed draait. Van Hermien hoorden we dat ze worden neergezet door het bedrijf waar de broer van de premier eigenaar van is. We rijden midden over het eiland naar het oosten tot we bij Emerald Pool aankomen, daar doen we de trail. Het blijkt wel heel erg makkelijk: het is een goed grindpad alsof je in een park loopt. Maar dan wel weer echte jungle. De poel met waterval is prachtig en we zijn bijna de enigen hier. We gaan verder naar het oosten, naar de Atlantische kust. De zee hier is stukken ruwer dan aan de westkant. Daardoor ook interessanter om te zien, maar niet om te zwemmen. Omdat we nog een echte trail willen doen stoppen we bij Morgan Falls. Makkelijk te herkennen volgens een meisje dat de weg wees aan de chauffeur: het is de eerste kapotte oude auto aan de rechterkant. Die was, zo bleek, uit de bocht geschoten, tegen de betonnen rand van een brug aan, motor in brand, niet te repareren en achtergelaten voor de eeuwigheid. Er groeiden nog geen varens in, dus veel langer dan een jaar staat ie er nog niet. De trail was er eigenlijk niet. Als je goed keek kon je zien dat er af en toe iemand door het hoge gras was gelopen. Vlak langs het smalle riviertje. Die moesten we 2x oversteken, via niet al te vast liggende rotsblokken. Na een half uur waren we ongeveer 100 meter verder, zagen we in de verte de waterval achter onmogelijke rotsblokken en zijn we terug gegaan. Het ecotoerisme hier gaat vooral over watervallen, vulkanische bronnen, jungletrails (over het algemeen heel pittig), potvis kijken, snorkelen en duiken. En het is allemaal prachtig. Soms had ik het gevoel dat er geen plek meer was in mijn hoofd om nog meer schoonheid op te slaan.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               8 maart. Een kort relaxed programma vandaag: Eerst naar Trafalgar Falls, dat zijn 2 watervallen naast elkaar, van verschillende bronnen, één  gewone en de andere uit Boiling Lake, een kokend heet zwavelmeer in de krater van een slapende vulkaan. Het landschap rondom de watervallen was opnieuw prachtig. Foto's kunnen het bij lange na niet benaderen. Daarna gingen we via een vrolijk swingende kerk richting Ti Tou Gorge. Bij de kerk moesten we natuurlijk binnen komen, er werd heel vrolijk, opzwepend gezongen door een jonge vrouw en de tekst werd geprojecteerd zodat er volop meegezongen werd. De melodie was bekend, een soort mix van spiritual en bekende blues, dus waarom niet ook meezingen, ook al vond ik de tekst onzin. Tot ik aan de muur een bordje zag waarop stond dat dit de Pinkstergemeente was. We waren in het hol van de leeuw, beruchte homohaters!  De pret was gelijk over en we zijn vlug weggegaan. Naar Ti Tou Gorge (van petit trou gorge), weer een Pirates of the Caribbean locatie.  Het is een hele smalle kloof, waarin water stroomt en aan het eind kom je bij een waterval, waar je onder kunt douchen. Je zwemt dus op en neer, heen tegen de stroom in en terug gaat vanzelf. Die stroming stelt trouwens niets voor. Het bijzondere is vooral de enorm grillig uitgesleten rotsen en naar boven kijkend zie je een smalle opening waarboven je varens, boomvarens, palmen ziet waardoor het gefilterde zonlicht omlaag schijnt in de kloof. Het was een magische plek.       Morgen vertrekken we naar Guadeloupe. Ook daar is tropisch regenwoud, maar de sfeer zal er wel anders zijn. We hebben er 10 dagen geleden heel even aan geroken, weten dus wat we ongeveer kunnen verwachten en dat maakt dat we hier met weemoed weggaan.                                                                                                Ik heb er toch nog 1 foto bij kunnen plaatsen, maar 90% mislukt. Balen.