Cocoa Cottage

5 maart. Af en toe hebben we last van een advies dat in de praktijk achterhaald bleek. Toen we deze reis gingen regelen kregen we te horen dat een auto huren op Dominica geen zin had, omdat Maria de infrastructuur zo had verwoest dat je eigenlijk geen auto kon rijden. Nou zijn er veel wegen inderdaad erg slecht aan toe, maar je zou hier prima kunnen rijden. Nu doen we dus het meeste met de bus en dat blijkt soms onhandig. We zitten nu in Cocoa Cottages in onze boomhut. En we zitten ver van alles wat we willen zien vandaan. Toen we ons geïnstalleerd hadden wilden we wel naar Trafalgar voor winkels en omdat daarvandaan misschien wel excursies vertrokken. Het was ongeveer 15 minuten lopen werd ons gezegd. Dat is waarschijnlijk waar voor mensen met bergbenen die een tropisch klimaat gewend zijn, voor ons gold dat niet, zo bleek op de terugweg. Op de heenweg zijn we na een steile klim van 100 meter gaan liften. Dat lukte vlot. Het centrum(pje) van Trafalgar stond vol met souvenirkramen,  want er was weer een cruiseschip. Dit blijkt het seizoen te zijn, ze zijn er bijna elke dag. Vanuit het centrum zijn we over een vrij vlakke weg gaan wandelen naar een volgend dorp. Daar aangekomen ontdekten we dat wat we voor een rookpluim hadden aangezien in werkelijkheid gloeiend hete stoom was, die uit een gat in de grond kwam, stinkend naar zwavel. Er waren hier heel veel hete bronnen dus kon je hier zwavel crème kopen voor de huid, of een zwavelbad nemen. Van dit verste punt  (dorpje heet Wotton Waven,  geen idee wat het betekent, maar het klinkt wel mooi) zijn we helemaal naar onze Cottage/boomhut teruggelopen, 3.5km. Het voelde als meer dan het dubbele. Morgen moeten we voor onze geplande wandeltocht dus een taxi regelen om bij het beginpunt te komen. Die boomhut is wel apart,  we hadden een gewone hut geboekt en al betaald, maar kregen deze duurdere en veel ruimere hut, waarschijnlijk omdat ze helemaal vol zitten. De boomhut (niks boom, staat gewoon op ijzeren palen) meet ongeveer 12x12 meter, ze noemen het een loft, waarvan ongeveer 1/4 is  afgescheiden als slaapruimte, met een toilet en ouderwetse badkuip op pootjes, verder zit er een grote keuken in en 3 zithoekjes, daarnaast op de verdieping een 2e slaapkamer. Het is zeer riant, vorstelijk en heel apart. Er zijn geen ramen, alleen een open balustrade. Dus af en toe wandelt er een hagedis het huis in of uit, we hebben al een poes op bezoek gehad, maar gelukkig nauwelijks muggen. Die zijn er vast wel, want er hangt een grote en goede klamboe. Onder ons stroomt een mooi beekje, met flinke stroomversnellingen en overal om ons heen zijn prachtige bloemen te zien. Op plukafstand..   Slapen in een volledig open boomhut is wel een bijzondere ervaring. Eerst begint bij zonsondergang het concert van duizenden insecten. We waren even bang dat we daar niet door zouden slapen, maar integendeel, het vormde een soort muzikaal behang waar we allebei diep bij sliepen. In de morgen waren we vroeg wakker, want aan alle kanten komt het daglicht naar binnen. Er hebben voor zover we weten geen hagedissen over ons gezicht gewandeld. Ook daar helpt een klamboe tegen.   

6 maart. Morne Trois Pitons National Park. Dominica hoort bij de Commonwealth of Nations,  is dus Brits geweest, maar ook Frans. Dat blijkt uit veel namen, zoals die van dit National Park. We rijden met George, onze chauffeur via steil stijgende kronkelige wegen naar het park en door naar het  Freshwater Lake. Onderweg is het weer opnieuw genieten van het uitzicht op bergen en valleien met allerlei tinten groen en tussendoor wat golfplaten daken, die er vrij nieuw uitzien, dus nog niet zo lelijk. Bovendien hebben ze vaak een kleur: groen, steenrood, blauw. Bij het meer zouden we een trail kunnen doen, maar de beschrijving in het reisboek "it often feels more like Scotland, than the Caribbean" trekt ons niet erg aan. We gaan er alleen heen om het toegangsbewijs voor het hele National Park te halen en zijn gelijk blij dat we hier niet gaan wandelen. Het is mistig, winderig, koud en gewoon kil. We gaan snel naar een andere trail, maar daar blijkt het min of meer hetzelfde: mist, maar geen wind. Dus we wagen het erop. Het wordt een stevige klim op een vrij smal pad en bij mooi weer vast schitterende vergezichten. Wij zagen meestal niet veel meer dan een grijze muur, maar af en toe bij een windvlaag kwam even de Atlantische Oceaan tevoorschijn. Het was een prachtige tocht, maar er was ook af en toe regen en dat betekende dat rotsblokken, en treden glibberig werden. Daarbij werd de grond modderig. We zijn kortom na 3/4 tocht omgedraaid. We gingen het nu bij Middleham Falls proberen. Deze watervallen lagen een stuk lager, het was er dus wat warmer, niet meer in de wolken: een goede kans. Bij de 1e bui van een minuut bleven we optimistisch, maar bij de 5e die al veel langer duurde, was dat optimisme aardig geslonken. En bij de tiende ofzo waren we uiteindelijk doornat (de enorme bladeren die we plukten waren wel een soort van paraplu, maar hielpen toch niet echt), was het pad aan het veranderen in een beekje en hebben we besloten ook deze trail niet af te maken. Harry vooral vind dat wel jammer, ikzelf heb al genoeg genoten van de wandeling, alle bijzondere planten, bloemen en een enkel boomkikkertje (niet groter dan de nagel van mijn duim). Maar als het weer er morgen beter uitziet (wat ik betwijfel; deze bergtoppen liggen elke dag in de wolken en er omheen reget het vaak. Het is tenslotte regenwoud) gaan we het misschien bij de waterval nog eens proberen.